Ευτυχισμένες Δημοκρατίες…
«Είναι πραγματικά δίκαιη η ποινή ή δυσανάλογη, από έναν Δικαστή που θέλει να με κάνει να νιώσω την παραδειγματική γεύση της τιμωρίας; Ποιο είναι το όριο στο δικαίωμα του Κράτους, που το ίδιο έχει παραχωρήσει στον εαυτό του, να τιμωρεί; Ποιος ελέγχει την νομιμότητα της τιμωρίας και τους τρόπους ασκήσεως;» αναρωτιόταν εύλογα ο Xosé TarrioGonzales όταν του επιβλήθηκε διπλασιασμός της διάρκειας εγκλεισμού λόγω απόπειρας δραπέτευσης απ’ το αναμορφωτήριο στην τρυφερή ηλικία των 19 χρόνων.
«Η Κοινωνία δημιουργεί τα θλιβερά κτήρια εγκλεισμού των φτωχών επειδή δεν αντέχει τις τύψεις και μπορεί να αισθάνεται υπερήφανη για την αδιάλλακτη εφαρμογή των νόμων που τη διέπουν και για το θέαμα που προσφέρουν δέκα άνδρες πάνοπλοι να χτυπούν έναν γυμνό κι άοπλο άνθρωπο, επειδή όλα αυτά γίνονται στο όνομά της…»
«Η αληθινή αξία της ζωής δεν βρίσκεται στη διαφύλαξή της με οποιοδήποτε κόστος αλλά στη διακινδύνευσή της για αυθεντική ελευθερία.»
«Οι κρατούμενοι είμαστε τα εύκολα θύματα της φυσικής βίας-της κατάχρησης εξουσίας-των αυθαιρεσιών δεσμοφυλάκων, που έχουν διαμορφωθεί επαγγελματικά με τους πιο αυστηρούς κανόνες φασισμού-καθολικισμού. Δικαστικές αρχές και πολιτοφύλακες μετατρέπουν τις Φυλακές σε προσωπικά τους φέουδα, όπου κυριαρχεί βία και οι ταπεινώσεις από τους πληρωμένους φονιάδες της Τάξης προς τους τροφίμους. Είμαστε και θα συνεχίσουμε να είμαστε, αν δεν αλλάξει η προσέγγιση της κοινωνικοποίησης, πειραματόζωα για τη δοκιμή ψυχολογικών-σωματικών βασανιστηρίων που στοχεύουν στην ακύρωση της προσωπικότητας του ατόμου. Άνθρωποι στερημένοι κι αποκομμένοι απ’ ό,τι αγαπούσαν. Ένας μικρόκοσμος συνθεμένος από φιλία-ψέμα-αίμα-μίσος-πόνο-καταπίεση. Μια χωματερή, όπου οι καλοί και τίμιοι άνθρωποι έριχναν όσους είχαν διαπράξει ένα σφάλμα ή είχαν άλλα ιδανικά. Σ’ έπαιρναν παιδί και σε παρατούσαν γέρο. Στη Φυλακή δεν βρίσκονται επικίνδυνοι, κατασκευάζονται επιμελώς επικίνδυνοι. Ομάδες ανθρώπων που διέπονται από ματαιοδοξία-εγωισμό-ανταγωνισμό-υποκρισία. Ένα οικοδόμημα τρομαχτικά άδικο, όπου δεν καταπολεμάται η παραβατικότητα αλλα αφαιρείται απ’ το δρόμο αυτό που ενοχλεί.»
Φιλοσοφεί με ανυπέρβλητη οξύνοια ο Xosé Tarrio Gonzales, ένας άνθρωπος αυτοδίδακτος και αυτό-σκεπτόμενος.
Είναι προφανής ο σκοπός της ποδηγέτησης της προσωπικότητας και του ιδιαίτερου κριτηρίου.
«Φοβίζει η σύσταση συλλογικοτήτων χωρίς ιερατεία-ιεραρχία-εντολοδόχους-αρχηγούς, διότι απλώς αποδεικνύει την ικανότητα της αυτό-θέσμισης.» διατυπώνει ευφραδώς έγκλειστοι Αναρχικοί.
Η επιβράβευση της ποταπότητας…
Είμαι πλέον πεπεισμένη πως τα «κοινωνικά ήθη» διαμορφώνονται απ’ το εκάστοτε πολιτικό-οικονομικό πλαίσιο, το οποίο θεσπίζει τα νομικάυποστυλώματά του και στρατολογεί τα ανθρώπινα δεκανίκια του.
Συνακόλουθα κινούμαστε μέσα σε κλοιό ανισοτήτων, όσο κι αν επιθυμούν οι ψευδοεπιστήμες Κοινωνιολογίας-Ψυχολογίας και οι Δυνάμεις καταστολής να μας πείσουν πως όλα συνιστούν «επιλογές» του ατόμου, κατάφωρη κατάχρηση εξουσίας και μόνο η διατύπωση αυτών των τεχνασμάτων με απροκάλυπτο στόχο την κατασίγαση των αντιρρήσεων. Ας κοιτάξουμε γύρω μας: Χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται σε απόγνωση-χιλιάδες άνθρωποι σε φυλακές για μικροαδικήματα τη στιγμή που μεγαλοκαρχαρίες της Ολιγαρχίας είναι έξω.
Πέρα απ’ τους ελάχιστους της Ολιγαρχίας ωστόσο που κυβερνούν υπάρχουν χιλιάδες ενδιάμεσοι: η Τράπεζα δεν είναι το κτήριο αλλά οι εργαζόμενοι, τα Υπουργεία δεν είναι το κτήριο αλλά οι εργαζόμενοι, οι πρεσβείες δεν είναι το κτήριο αλλά οι εργαζόμενοι και με τη σειρά όλοι μας, τουτέστιν διεκπεραιωτές αυτής της σαθρότητας. Βρήκαμε έναν κόσμο ψεύτικο και σάπιο και δεν κάναμε τίποτα για να τον αλλάξουμε, είτε μπορούμε να το δούμε είτε όχι και το απενοχοποιητικό «κάνω τη δουλειά μου» είναι επονείδιστο και μόνο που το επικαλούμαστε. Και κρίνουμε ως καλούς ή κακούς τους ανθρώπους αψήφιστα.
Ο ΜάρκΤουέιν διατεινόταν πως «ο σοσιαλισμός απέτυχε γιατί χτίστηκε όχι πάνω στην αγάπη για τους φτωχούς, αλλά κυρίως πάνω στο μίσος για τους πλούσιους». Πράγματι επειδή οι «Πλούσιοι και οι ορντινάντσες των πλουσίων» με την απάνθρωπη συμπεριφορά και τον πλεονεκτικό εγωκεντρισμό τους κατάφεραν την «απ-ανθρωποποίηση» σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην βρίσκει επιστροφή η εγγενής «ανθρωπιά» στις ρίζες της.
Η «καλοσύνη», η «ευσπλαχνία», η «μισανθρωπία» συνιστούν μείζον πολιτικό ζήτημα. Η δομή των ανισοτήτων επιτάσσει την «μισανθρωπία», η οποία καλλιεργείται απ’ την υποκριτική Κοινωνία. Συνακόλουθα είναι πανεύκολο να εμφανίζονται ως «καλοί» οι άνθρωποι που δεν έχουν πληγεί καθόλου στη ζωή τους ή έστω ελάχιστα ενώ ως «κακοί» όσοι έχουν χάσει τα πάντα. Να λάβουμε υπ’ όψιν ωστόσο πως ο μη-πτοημένος και κατ’ εφαπτομένη «καλός» δεν έχει έρθει ποτέ σε αντιπαράθεση σοβαρή με την Εξουσία ή έρχεται τόσο-όσο, ώστε να μην χρειάζεται να ταράξει τα πυρηνικά στεγανά της ασφάλειάς του. Ο αντί-εξουσιαστής, ο αντιδραστικός, ο επαναστάτης έχει παίξει στη ρουλέτα κι έχει χάσει την ζωή του.
Κοινωνία δεν είναι μία αφηρημένη έννοια αλλά η ομαδοποιημένη ανθρωπότητα, τα μέλη της οποίας καθορίζουν το αποδεκτό και το απορριπτέο.
Σε πλαίσιο, στο οποίο υπάρχουν Πολίτες πολλών κατηγοριών δεν καλείται να αποδείξει ο χαμένος την ανθρωπιά του…
* Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.
