Γράφει η Ευαγγελία Τυμπλαλέξη.

Τι σημαίνει «περιθωριοποιημένος»;

Έκπτωτος ενδεχομένως από κάποια συλλογικότητα…

Και ποιος τον περιθωριοποιεί εν τέλει;

Ποιος δηλαδή όρισε το κανονιστικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο θα κινούνται τα άτομα;

Όταν ο Ηράκλειτος εκφωνούσε «Ακούγοντας όχι εμένα αλλά τον λόγο, πεισθείτε ότι…» επικαλούταν την υπόκλιση του ακροατή στη ορθότητα των ρήσεων ή στο είδωλό του; Είναι γνωστό τοις πάσι πως αν προταθεί διάλεξη με συγκεκριμένη θεματική, θα υπάρξει αθρόα προσέλευση κοινού αν στο έδρανο ομιλεί ένας επιφανής και μη εξαιρετέος ενώ στον αντίποδα η αίθουσα θα είναι άδεια αν ομιλητής οριστεί ένας αφανής με τρύπιο παντελόνι. Έστω κι αν οι γνώσεις του δεύτερου είναι ευρύτερες και πιο εμπεριστατωμένες απ’ τη θεμελίωση του πρώτου ομιλητή. Αυτό συνιστά ταπεινοφροσύνη ή αλαζονεία και ο χαρακτηρισμός θα αποδοθεί στον ομιλητή ή στον ακροατή-αναγνώστη;

Στην εποχή της μετά-νεωτερικότητας τα κινήματα του Φιλελευθερισμού-Νεοφιλελευθερισμού έχουν αστοχήσει στο πολιτικό όραμά τους και στις διανοητικές εκτιμήσεις τους. Το αστικό σκαρίφημα έχει καταναλώσει όλα τα αποθέματά του και οι Επιστήμες εμφανίζουν αρτηριοσκλήρωση όσον αφορά σε πρόταξη ρηξικέλευθων εποικοδομητικών ιδεών αναδόμησης.

Ο μέσος άνθρωπος ψυχανεμίζεται τις μηδενικές προοπτικές του. Πριν δεκάδες χρόνια πάλεψε για να ξεφύγει απ’ την εξουσιαστική οικογένεια-την καταπιεστική σεξουαλική ηθική-τη λογοκρισία στην Τέχνη και στον Λόγο. Στις ημέρες μας έχει πιαστεί στο δόκανο μίας ανύπαρκτης ηθικής χωρίς καμία κοινωνική παρουσία-μέριμνα-πρόνοια. Ο homo economicus=οικονομικός άνθρωπος εκχωρεί τα δικαιώματά του στον ψυχολογικό άνθρωπο, ο οποίος δεν κατατρύχεται από αγωνία σχετικά με την υποχρέωση που φέρει στις επόμενες γενιές αλλά από υπαρξιακό άγχος, ξεκάθαρη τακτική της θεωρίας του Ατομικισμού. Όσο πιο άνετος κι ανεκτικός – ελεύθερος κι απελευθερωμένος δείχνει, τόσο περισσότερο σπαράσσεται από αντιπαραθέσεις νομιμοφροσύνης – εθνικής καθαρότητας – πατερναλιστικής υποβολής. Ορθά παρατηρεί ο Max Weber πως μόνο στη Δύση υπάρχει έντονη κατηγοριοποίηση – κωδικοποίηση ορθολογικών βασικών εννοιών προς σύσταση επιστημολογικών πεδίων όπως αυτά της Νομικής – Θεολογίας – Αρχιτεκτονικής – Τέχνης και άλλων με οργάνωση φεουδαλική ενίοτε και σίγουρα προσδιοριστική της επιδίωξης του κέρδους.

Δόκιμο  να  αναφερθεί  η  προσέγγιση του Ντέηβιντ Ρήσμαν, ο οποίος καταλήγει σε πραγματεία του πως πρόκειται για μία και μοναδική συνισταμένη, η οποία αντικατοπτρίζεται σε τρεις συγκλίνουσες – αποκλίνουσες κοινωνικές εκδοχές.
• Πρώτον η κοινωνία με υψηλό αυξητικό δυναμικό. Είναι οι παραδοσιοστρεφείς, των οποίων η ευθυγράμμιση με τις κοινωνικές επιταγές ερείδεται στην εκούσια ροπή τους προς την παράδοση.
• Δεύτερον η κοινωνία της μεταβατικής πληθυσμιακής αύξησης. Είναι οι ενδοστρεφείς και τα τυπικά μέλη αυτής της συνομάδωσης εναγκαλίζονται μία τάση εσωτερίκευσης ενός συνόλου στόχων.
• Τρίτον η κοινωνία της αρχόμενης πληθυσμιακής μείωσης. Ο αντιπροσωπευτικός μοχλός της εκκινεί στην ευαίσθητη βάση των μελών να εγκολπώνονται προσδοκίες-προτιμήσεις άλλων.

Όλοι οι ιδεατοί τύποι κοινωνίας δια μέσω δημογραφικών δεδομένων – συμπλεγμάτων τεχνολογίας και νομικών θεσπίσεων δεν απολήγουν παρά στην πρόσδεση στο άρμα, ανεξάρτητα απ’ τις εξωγενείς διαφοροποιήσεις πληθυσμιακής ανάπτυξης ή μορφωτικής αντανάκλασης.

Ο Max Weber απ’ την πλευρά του προβαίνει στον εξής τρίπτυχο διαχωρισμό καθορισμού κοινωνικού πλαισίου με γνώμονα τη διαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων σαν υφιστάμενες στη Δύναμη, ως υπερπήδηση κάθε εμποδίου – στην Κυριαρχία, ως ευρεία επιβολή – στην Πειθαρχία, ως εκπαίδευση. Συνακόλουθα απορρέουν τρεις τύποι κοινωνικών υποδιαιρέσεων.
• Η «Παραδοσιακή Κυριαρχία», η οποία αναπαύεται στο αδιαπραγμάτευτο των παραδεδεγμένων ηθών-εθίμων-τρόπων ως δοκιμασμένες συνήθειες.
• Η «Νομική-Ορθολογική Κυριαρχία», της οποίας υποβαστάζει τη φαρέτρα η γραφειοκρατική θεμελίωση διατάξεων προς επιτήρηση-έλεγχο, γνώρισμα των σύγχρονων πλεγμάτων εξουσιαστικού μηχανισμού.
• Η «Χαρισματική Κυριαρχία», της οποίας η άσκηση θα πυροδοτηθεί από ασυνήθιστη ποιότητα μίας φιγούρας που θα αντανακλά την ηγετική του ικανότητα ως κρηπίδα έλξης πιστών.

Απ’ όποια οπτική γωνία και να κοιτάξουμε η κάθε θεωρία αντλεί τις εφεδρείες της από συγκεκριμένο θησαυροφυλάκιο, το οποίο εστιάζει στην αποδοχή είτε της προσωπικότητας είτε της αγκύρωσης σε άρμα απτό, ώστε η επίτευξη της πρόσδεσης των πολλών να έχει τις λιγότερες δυνητικά απώλειες και κατ’ επέκταση η επικυριαρχία να τελεστεί υπέρ το δέον.

Pages: 1 2