Με το είδωλό τους διαιρεμένο, αφ’ ενός να νιώθουν «ευγνωμοσύνη» για το «χέρι που τους ταΐζει» και αφ’ ετέρου να κατακλύζονται από «μίσος» τη στιγμή, που αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει «αντάλλαγμα» τελικά και μάλλον θα έπρεπε να ντρέπονται για τη μετατροπή της εξαγοράς σε ευγνωμοσύνη, βρίσκονται σε μόνιμη διένεξη με το ίδιο τους το Είναι, όπως η Φιλοσοφία, η οποία δεν θέλει να αποδεχτεί τον οριστικό συμβιβασμό της με τον Χάιντεγκερ,
Μια «τελετή» με υπαρξιακό υπόστρωμα, που οδηγεί με γεωμετρική ακρίβεια στον «θάνατο».
Ένα παιχνίδι εξουσίας, που αφορμάται αλλά και οικοδομείται πάνω σε μία σχέση αλληλοεξαρτώμενη και ταυτοχρόνως συγκρουσιακή.
Ένα παιχνίδι εξουσίας, μέσα απ’ το οποίο οι νεαρές υπηρέτριες αλλά και τα νεαρά στελέχη ως σύχρονη εκδοχή δουλείας εξωτερικεύουν και δραματοποιούν τόσο τα δικά τους συναισθήματα όσο και αυτά του αφεντικού τους για να μπορέσουν όχι μόνο να τα ερμηνεύσουν αλλά και να υποφέρουν το δυσβάσταχτο βάρος τους.
Το αυστηρά καθορισμένο πλαίσιο της δυστυχίας τους, το «διαδραματιζόμενο» δηλαδή, ανασκευάζεται σε μια αναπαράσταση από τους ίδιους, οι οποίοι, ενδεχομένως και ερήμην τους, εγκαθιστούν με την μέθοδο του εγκιβωτισμού σχεδόν μία περιοχή «ελεύθερη» και «ανεξάρτητη». Εκεί έχουν τη δυνατότητα να αποκτούν τη «σημασία της ζωής».
Μέσα σε κλίμα ψευδαισθησιακής εμπειρίας επιχειρούν ν’ «αποδράσουν» από την καταπίεση που αισθάνονται, εξωτερικεύοντας και δραματοποιώντας συναισθήματα ανάμικτα για τον εξουσιαστή αλλά και για τον εαυτό τους. Η αυταπάτη της δραπέτευσης απ´ τη μιζέρια προσδίδει στο σωματικό τους υπερκείμενο ένα υποκειμενικό θεμέλιο κι αυτό δεν είναι άλλο από το Πράττειν. Ανακτώντας προσωρινά μία μορφή «Βούλησης», με την οποία μπορούν να είναι «ενορχηστρωτές» και όχι «υπάκουοι διεκπεραιωτές», είναι σαν να αυτοθεσμίζονται.
«Στο πιο κοινότοπο ανθρώπινο πράττειν είναι ήδη παρούσα μια απολύτως κεντρική διάσταση: η φαντασιακή διάσταση, η ικανότητα δημιουργίας ενός κόσμου και η απόδοση νοήματος, μιας σημασίας σε αυτόν» διατεινόταν ο Καστοριάδης.
Πράγματι οικοδομώντας αναπαραστάσεις, οι Δούλοι προσπαθούν να κατευθύνουν την επιθυμία τους, η οποία καταλήγει σε δυισμό της «Βούλησης», επειδή κάθε κίνηση είναι μία φαντασιακή δημιουργία, με φυσική απόρροια την αντιπαράθεση μεταξύ τους και τη σύγκρουση καθώς αναδιατυπώνονται και αλληλλο-ηττώνται. Δεν υπάρχει «Κοινή Επιθυμία», όπως δεν υπάρχει «Κοινή Λογική».
Η Christine και η Léa Papin του 1933
Η ασφυξία διάχυτη από τις αναθυμιάσεις του νωπού αίματος
Αίμα, που χάνεται στα ρυάκια ιστορικού χλωροφορμίου
Αναζητούν «προνόμια» στα φουστάνια της Κυρίας
Ο Phillipe και ο Claude του 21ου Αιώνα
Τα «προνόμιά» τους ανιχνεύονται:
-
στην Τεχνοκρατική Δυστοπία
-
σε Πληροφορικούς Μηχανισμούς
-
στα Ψηφιακά fetishs
-
σε Ηλεκτρονικά Μητρώα
-
στο Social Credit System
Ποιά σχέση μπορούν να έχουν πια όλα αυτά με τη φαντασιακή δημιουργία…
Απλώς ένας εκλεπτυσμένος τρόπος διαχείρισης της ιδιωτικότητας
Ένας ύπουλος τρόπος θραύσης των mirroirs
Απλώς μετασχηματισμοί των κατόπτρων προς οντολογική εξασφάλιση του Κράτους
Άτομα δεμένα σε κονσόλες με προοπτική τον παγκόσμιο συντονισμό
Οι ανθρώπινες αξίες είναι πια λεβιέδες σε υπολογιστές
Οι εκφράσεις και τα συναισθήματα είναι εξελιγμένοι αλγόριθμοι
Όλα μπορούν να γίνουν δικά σου
Μ`ένα κλικ…
