Το περιτύλιγμα καθιστά το «έγκλημα» αυτόματα ως μία τελετουργία, η οποία τις εφοδιάζει με όλα τα απαραίτητα εργαλεία κατατρόπωσης του εχθρού αλλά και με δικαιολογητικά απομείωσης της δολοφονικής βαρύτητας του γεγονότος.
Πρόκειται για μορφή μυήσεως.
Φορώντας τα ακριβά ενδύματα της Κυρίας, ενδύονται και την προσωπικότητά της.
Μελετούν τη σκληρότητά της. Ιεραρχούν μέσα τους την αναγκαιότητα απαλλαγής από τη δυνάστευση. Σαν να αποκαθαίρονται πριν καν διαπράξουν το έγκλημα. Κατ’ εφαπτομένη πλησιάζουν στην τέλεση του εγκλήματος ούσες εκ των προτέρων αθωωμένες. Με την επανάληψη του «παιχνιδιού» αποδομείται ιδιόμορφα ο Τρόμος γύρω από το «σκοτώνω».
Η επανάληψη συμβαίνει και στον 21ο αιώνα
Δύο αδέρφια, Phillipe και Claude, στελέχη σε μία Εταιρεία, καιροφυλακτούν την απουσία του Προέδρου για να αναπαράγουν το κυρίαρχο μοντέλο του υιοθετώντας την τεχνοκρατική του ανελαστικότητα.
«Το γίγνεσθαι χαρακτηρίζεται από κίνηση και μεταβολή. Μεταβολή από μια κατάσταση σε άλλη, από έναν τόπο σε άλλο, από μια χρονική στιγμή στην άλλη» ισχυριζόταν ο Deleuze.
Η ίδια η κίνηση προδίδεται ωστόσο, όταν οι εμπλεκόμενοι ήρωες προσπαθούν να την εντάξουν σε περιορισμένες χρονικές στιγμές, κατασκευασμένες βίαια ως «Ξυνός Λόγος», συναντίληψη θα λέγαμε σήμερα. Πώς μπορεί ωστόσο να υπάρχει Κοινή Λογική, όταν οι θέσεις στον Διάκοσμο είναι σε διαφορετικά σημεία καρφιτσωμένες…
Δύο αδέρφια επιδίδονται σ’ ένα ανελέητο «tour de rôles», όταν λείπει ο Πρόεδρος της Εταιρείας απ’ το Γραφείο του, υπενθυμίζοντας το ηρακλείτιο «Η φύσις κρύπτεσθαι φιλεί».
«Αν αυτή η φύσις δεν είναι δεδομένη εξαρχής, αλλά δημιουργείται σε κάθε απο-κάλυψη και σε κάθε συν-κάλυψη, σε κάθε λήθη και σε κάθε α-λήθεια, τότε το γίγνεσθαι δομείται αέναα με μεταπλάσεις, με μεταβολές και με μεταμορφώσεις» για να επιστρέψουμε πάλι στον Deleuze.
Η εργασιακή πυραμίδα δομείται δολίως πάνω στο άνισο μοίρασμα εξουσίας με την εκδήλωσή του να εδράζεται στη διαμόρφωση κατανομής καθηκόντων και λειτουργιών. Συγκεκριμένα οι εργασιακοί ρόλοι χωρίζονται σχετικά με την άμεση παραγωγή, η οποία αφορά στην κατασκευή και στη διαχείριση-διεύθυνση. Ο διαχωρισμός δημιουργεί εξάρτηση του ενός δούλου από τον άλλον, ενώ στην ουσία καταγράφονται ως Δούλοι αμφότεροι ενός συστήματος παραγωγικών σχέσεων, που συντηρούν τον υδροκέφαλο μηχανισμό κοινωνικών ρόλων, μέσα από τους οποίους κατοχυρώνεται η υπόσταση του ανθρώπινου όντος ως «ενεργούμενο».
Η απλοϊκή υπηρέτρια από το λυκαυγές του 20ου αιώνα έχει δώσει τη θέση της στο σύστημα «θέσεων» των παραγωγικών μονάδων, στο εσωτερικό των οποίων επιτυγχάνεται η διάκριση μέσω της εξειδίκευσης. Η μαζική κατάρτιση, η οποία δεν είναι μόνο τεχνική αλλά και ιδεολογική, συνυφαίνεται με την προλεταριακή ιδιοποίηση της τεχνικής.
Σε κάθε εργασιακή συναλλαγή, έστω ολιγοπληθή, δημιουργείται ένα self-government, απ’ το οποίο αναδύεται ένα φαύλος κύκλος πολύμορφων κυριαρχικών σχέσεων.
Μέσα σε αυτή τη δίνη υψώνονται συρματοπλέγματα, των οποίων συντηρούν τις πύλες τα ίδια τα «Simulacra», οι Εικονικότητες κατά τον Πλάτωνα.
Οι στερήσεις εύκολα οδηγούν σε μεταμορφώσεις, οι οποίες με τη σειρά τους φέρνουν στην επιφάνεια αβάσταχτο άλγος και αλλεπάλληλες μεταπτώσεις, μέσα στις οποίες παραμένει έντονη η έλξη για απόκτηση γοήτρου και πρόσβαση σε υλικές απολαύσεις.
Ο έρωτας για τη Φιγούρα της αυταρχικότητας δεν είναι τίποτε άλλο από την ενστικτώδη εκλογή της μορφής του εργαλείου από τον εργαζόμενο, του οποίου όλες οι εκφάνσεις είναι μία προσομοίωση προορισμένη για την πλαστότητα κατά το δοκούν της εκάστοτε πολιτογράφησης.
Οι Δούλοι σε όποιο χωροχρονικό πλαίσιο και να βρεθούν, εμφανίζονται ζοφερά ανισόρροποι ως προς τη συνειδητότητά τους και στην προσπάθεια ανάρρησής τους σε διαδικασίες ασκήσεως εξουσίας προκύπτει η βάναυση επαφή τους με τα πράγματα.
