Παρ’ όλους τους προβληματισμούς του δραματουργού ο ορατός κόσμος αντικατοπτρίζεται με υπερβολική ακρίβεια μέσα στο υποβλητικό σκηνικό. Είναι τα γνωστά παιχνίδια με τον καθρέφτη του Genet, όπου ο βίος σκορπά τις αντανακλάσεις του στο Άπειρο. Ο κάθε Δούλος δεν είναι παρά η εικόνα όχι μόνο του άλλου Δούλου αλλά και αυτή του δυνάστη τους.
«Η αλήθεια μου είναι οι καθρέφτες σας» φωνάζει η Carmen άλλωστε.
Όπως κάθε προσχηματικό γεγονός, που παραλλάσσεται σε φρούδα φαντασίωση, η οποία δεν καταφέρνει να πραγματωθεί. Αντιθέτως αποκτά χαρακτηριστικά αυτοκαταστροφικής τραγωδίας, αφού καταλήγει σε αυτοκτονία με βασικό συστατικό των ηρωίδων την παραφροσύνη:
-
Η Christine είναι η πλέον αυταρχική των αδελφών και η μέτρια νοημοσύνη της δεν την εμποδίζει καθόλου να μεταλλάσσεται σε κυρίαρχο άτομο στη σχέση μεταξύ των αδερφών.
-
Η Léa, εύθραυστη, πελαγοδρομεί στο Φαντασιακό της και σπαράσσεται από την ελευθεριακή της τάση να διακτινίζεται μέσα στα Όνειρά της.
Ο Genet εστιάζει ακριβώς στην αποφυγή του «διαδραματιζόμενου» με την τραγικότητα να εκτυλίσσεται γύρω από ένα «Παιχνίδι ρόλων».
Όταν η Κυρία απουσιάζει από το ωραίο αρχοντικό, οι Δούλες επιδίδονται σ’ ένα ανελέητο «tour de rôles» με τη Léa να παριστάνει την «Κυρία» και την Christine να παραμένει σε μία δια βίου σύμβαση υποταγής υποκρινόμενη ξανά τη «Δούλα».
Η απόπειρα ερμηνείας γίνεται εντελώς αυτοματοποιημένα από τους εμπλεκόμενους ήρωες λόγω της επαναλαμβανόμενης σε καθημερινή βάση βίωσης του πόνου κι επομένως δεν εξαφανίζεται στις καταγωγικές τελικότητές της. Τουναντίον αναδημιουργεί το διακύβευμα του άλγους μέσα από την κρυφή αδιαφορία αλλά και τη μυστική ενόρμηση της απαλλαγής από αυτό.
Το μαζικό σύμβολο των Γάλλων έχει πρόσφατη ιστορία. Είναι η Επανάστασή τους. Οι αστικού τύπου επαναστάσεις μεταλλάσσονται σε γενικευμένα εν τέλει σύμβολα ευδιαθεσίας ανά τον Κόσμο. Η μάζα, που για αιώνες ήταν θύμα απολυταρχικής κατίσχυσης, ζητά απολύτρωση από κάθε αγκάθι διαταγών. Οι μαζικές συγκινήσεις οφείλονται στην ορθολογικότητα, που επιβάλλεται χωρίς έρεισμα στην ουσία, αλλά όταν κλείνει η θύρα του προσωπικού χώρου, ο Άνθρωπος διακατέχεται από μία ανεπίσχετη διάλυση του διάκοσμού του.
Ήδη από τα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Genet επιχειρεί να στρέψει τη σκέψη του αναγνώστη-θεατή στην πρωτοζωική αναπαραγωγή της διχοτόμησης του Είναι ως «τεχνολογικό Κλώνο», επειδή η ίδια η εργασία δεν έχει ως στόχο παρά την γενετική υποτέλεια, διαδικασία που οδηγεί στην κλωνική Κοινωνία, όπως την κατονομάζει ο Baudrillard, όταν αναφέρει ότι «κάποτε το σώμα ήταν η μεταφορά της ψυχής, έπειτα έγινε η μεταφορά του σεξ, ενώ σήμερα δεν είναι πλέον η μεταφορά για τίποτε απολύτως, αφού μεταλλάχτηκε σε τόπο μηχανικής αλύσωσης όλων των διαδικασιών ενός προγραμματισμού με στόχο την ενσωμάτωση δικτύων και κυκλωμάτων».
Οι Δούλοι είναι η αποτύπωση ακριβώς αυτής της αλυσωτής μεταφοράς κυκλωμάτων και δεν έχει να κάνει με την χρονική στιγμή αλλά με τη δομική πειθάρχηση επί των ανθρώπων.
Σε αυτή ακριβώς τη διαπίστωση εδράζεται η μεταφραστική-διασκευαστική προσπάθειά μου μεταφοράς των ηρώων στον 21ο αιώνα.
Δύο αδερφές, εσώκλειστες ως υπηρέτριες σε σπίτι Πλουσίων, επιδίδονται σ’ ένα ανελέητο «tour de rôles», όταν λείπει η Κυρία τους από το σπίτι εν έτει 1933, δίνουν τη σκυτάλη σε δύο αδέρφια, στελέχη Εταιρείας, οι οποίοι επιδίδονται σ’ ένα ανελέητο «tour de rôles», όταν λείπει ο Πρόεδρος της Εταιρείας απ’ το Γραφείο του κατά τον 21ο πλέον αιώνα.
Η Léa και η Christine εν έτει 1933 δεν τολμούν να ομολογήσουν το μίσος, που νιώθουν για τον καταπιεστή τους, την Κυρία τους δηλαδή. Κάθε φορά που η Κυρία απουσιάζει, καταστρώνουν την εξόντωσή της. Είναι αδύνατον ωστόσο να ειπωθεί αυτό με πραγματικούς όρους κι επομένως το μόνο που μένει, είναι να «περιτυλίξουν» τον διακαή τους πόθο.
