Στις 13 Σεπτεμβρίου 1933 οι αδερφές Papin δικάζονται. Η Christine εμφανίζεται σεμνή ενώ η Léa σε κατάσταση πλήρους παραφροσύνης και με βλέμμα στραμμένο συνέχεια προς το απέραντο Κενό.
Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1933 η ετυμηγορία επιτάσσει για την Christine θάνατο με γκιλοτίνα στη δημόσια πλατεία του Le Mans στις, ενώ για τη Léa δεκαετή κάθειρξη σε φυλακές καταναγκαστικών έργων αναγνωρίζοντάς της το ελαφρυντικό της «υποβολής κάτω από την επιρροή της μεγαλύτερης αδελφής».
Στις 22 του Γενάρη το 1934, ο Πρόεδρος Albert Lebrun εξέδωσε την αναστολή της εκτέλεσης για την Christine, η οποία θα αντιμετώπιζε πια ισόβια κάθειρξη με σκληρή εργασία. Κάποια χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε σε ψυχιατρικό άσυλο στη Rennes, όπου και ξεψύχησε λόγω ασιτίας και μαρασμού, στις 18 Μαΐου 1937. Κατά τον εγκλεισμό της ζητούσε απεγνωσμένα συνεχώς τη συντροφιά της Léa, της οποίας η ποινή μειώνεται λόγω «καλής διαγωγής» και ύστερα από την εξέτιση της οκταετίας αποφυλακίζεται συνεχίζοντας τον βιοπορισμό της ως καμαριέρα ξενοδοχείου, αφού φρόντισε να υιοθετήσει ψεύτικη ταυτότητα. Ως πιθανή χρονολογία θανάτου της αναφέρεται το 1982 αλλά ο Claude Ventura στο documentaire, που παρουσίασε το 2015 με τίτλο «En Quête des Soeurs Papin», ισχυρίζεται ότι συνάντησε την Léa ζωντανή αλλά παράλυτη λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου σε Κέντρο Περίθαλψης στη Γαλλία. Σύμφωνα με την έρευνα του Ventura η Léa δεν είχε αλλάξει το όνομά της και πέθανε το 2001.
Οι αδερφές Papin είτε ως «σιαμαίες ψυχές υποκείμενες σε σειρά ευνουχισμών», όπως τις χαρακτήρισε ο Lacan, είτε ως «δυαδικό σύμπλεγμα ενικοτήτων υπό το κράτος παραληρήματος», όπως ως τέτοιο τις διερεύνησαν δεκάδες άλλοι μελετητές, είτε ακόμη-ακόμη ως «ταξικοί εκπρόσωποι» του «κακομεταχειριζόμενου προλεταριάτου», όπως αρέσκονται να τις χαρακτηρίζουν κομματικές ιδεοληψίες, λειτούργησαν ως εμπνευστικό διακύβευμα για αρκετούς δραματουργούς. Κινηματογραφικά σενάρια, documentaires, θεατρικοί μονόλογοι ή διάλογοι, επαναστατικά δοκίμια, πληθώρα κειμένων αλλά και εικαστικά εγχειρήματα, των οποίων ο πυρήνας αφορμάται από την αυτόματη έκρηξη των αδερφών Papin προς απαλλαγή τους από το «διαδραματιζόμενο».
Στο κείμενο του Genet, το οποίο γράφεται το 1945 υπό τον τίτλο αρχικά «Η τραγωδία των εμπίστων», θεατρικό έργο με τρεις πράξεις, ξεκινά ήδη να εκφράζεται η «mépris total à l égard de notre théâtre occidental». Η περιφρόνηση που νιώθει ο δραματουργός για το θεατρικό κείμενο δυτικού τύπου, το οποίο «έχει γεύση παιδιάστικης αφέλειας και μυρίζει πελατολογία».
Το 1946 ο Γάλλος θεατράνθρωπος Luis Jouvet ζητά από τον Genet ένα ολιγοπρόσωπο μονόπρακτο για την επόμενη θεατρική saison. Ο Genet προσαρμόζει την «Τραγωδία των εμπίστων» στο επαγγελματικό ζητούμενο και στις 17 Απριλίου του 1947 ανεβαίνει η παράσταση στο «Théâtre de l’ Athenée», ενώ τον Μάιο του 1947 το κείμενο δημοσιεύεται στο λογοτεχνικό περιοδικό «L’ Arbalete» αλλά με αρκετές αλλαγές. Το έργο εκδίδεται το 1954 συμπεριλαμβανομένων και των δύο εκδοχών σε ένα βιβλίο και την ίδια χρονιά ανεβαίνει στο «Théâtre de la Huchette» από την Tania Balachova.
Ενώ το έργο θεωρείται ως ένα μεταξύ των καλυτέρων της σύγχρονης δραματουργίας, ο ίδιος ο Genet θα γράψει τότε για το έργο του:
«Δεν το αγαπάω. Θα πεισθεί κανείς γι΄αυτό διαβάζοντας το έργο.
Παραγγελία ενός διάσημου στον καιρό του ηθοποιού, το έργο μου γράφτηκε λοιπόν από ματαιοδοξία, μα με ανία. Το εγκαταλείπω στα χέρια του εκδότη, στις δυο μορφές του, που προχωρούν ψηλαφητά, σαν δείγμα εμπνευσμένης ανοησίας».
Το θέατρο για τον Genet οφείλει να είναι «cérémonie», μία τελετή καθάρσεως με τον δραματουργό σε θέση χρησμοδότη, ενώ οι ηθοποιοί είναι οι μύστες και οι θεατές οι χρηστηριαζόμενοι.
Το θέατρο για τον Genet δεν είναι παρά μία «βαθιά διαμαρτυρία», όπως αναφέρει ο Paul Surer. Μία «διαμαρτυρία κατά την οποία ο δραματουργός εξεγείρεται εξαπολύοντας βέλη μίσους». Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι ήρωες του Genet προέρχονται από περιβάλλοντα περιθωριοποιημένα.
