Ακόπως τεκμαίρεται πως η «αυτοκυβερνώμενη κοινοπολιτεία» παρουσίαζε νόμισμα μίας όψης, αφού Παλαιστινιακοί «αυτοκυβερνώμενοι θεσμοί» δεν προωθήθηκαν παρ’ όλο που η Δήλωση Μπάλφουρ έκανε λόγο για διχοτόμηση, ομοειδή δηλαδή συμβαλλόμενα μέρη κατά την κατάτμηση. Ο ΟΗΕ πρότεινε την ταυτόχρονη ίδρυση Αραβικού Κράτους κι επιστροφή των προσφύγων στην πατρίδα τους, εποφθαλμιούσε τον έλεγχο της περιοχής, για να επιτευχθεί αυτό έπρεπε να δημιουργηθεί θύλακας προσαρτώμενος στο άρμα του, ώστε να υπάρχει αντίλογος στην ηγεμονία των Βρετανία-Γαλλία, οι οποίες είχαν υπό την ομπρέλα τους προς το παρόν το νεότευκτο Ισραήλ. Την 1η Οκτώβρη του 1948 συγκαλείται Συνέδριο στη Γάζα με σκοπό τη συγκρότηση Κράτους απ’ τον Μουφτή, ο οποίος ωστόσο δεν είχε υποστηρίξει τον Καγουκτζί του Αραβικού Απελευθερωτικού Στρατού λόγω, όπως είπαμε, των δεσμών του με τον Ιράκ και τη χασεμιτική δυναστεία και κατ’ εφαπτομένη δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη. Παρ’ όλα αυτά σχηματίζεται μία Κυβέρνηση «παμπαλαιστινιακού τύπου», στην κορωνίδα της οποίας τοποθετείται ο Αχμάντ Χιλμί Πασά, ο οποίος θα έδρευε στο Κάιρο! Η δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους δεν βοηθούσε ωστόσο ούτε τις Αραβικές βλέψεις των όμορων. Ο βασιλιάς Αμπντουλάχ της Ιορδανίας εμφανίζεται ως συνήγορος του διαβόλου, αφού με τη συναίνεση προκρίτων της περιοχής συγκαλεί το Συνέδριο του Αμμάν, η απόφαση του οποίου καταγγέλλει τη νεοσύστατη κυβέρνηση των Παλαιστινίων. Την 1η Δεκέμβρη 1948 συνέρχονται εκ νέου στο Τζεράς, η Δυτική Όχθη περιέρχεται εις χείρας των Ιορδανών και η Γάζα στην Αιγυπτιακή δικαιοδοσία.

Ο ιστορικός Aref Al-Aref σε επισταμένη έρευνά του αναφέρει πως οι απώλειες των Παλαιστινίων εκφράζεται σε 15.000 δολοφονίες – απώλεια γεωργικής περιουσίας αξίας 757.000.000 παλαιστινιακών λιρών. Πέραν τούτου οι Παλαιστίνιοι χάνουν το εδαφικό τους μέλλον και την ταυτότητά τους. Ο ίδιος ο I. Shahak, Πρόεδρος Ισραηλινής Ένωσης Ανθρωπίνων και Πολιτικών Δικαιωμάτων, του οποίου το έργο κινείται στη «μη ύπαρξη Εβραϊκής δικαιολογίας για την άρνηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων των άλλων», αναφέρει πως η «υπαγωγή των Παλαιστινίων σε μειονοτικές ομάδες και διασπορά τους, τροφοδοτούσε βέλτιστες συνθήκες ελέγχου τους». Αν εμβαθύνουμε στη ρήση της Rosemary Saying, η οποία αναλύει πως «η διασπορά αναπαρήγε την ταξική διαίρεση ανάμεσα στους αγράμματους Φελάχους και στην εγγράμματη αστική τάξη, αφού οι μεν πρώτοι καθηλώθηκαν απ’ τη φτώχεια στα στρατόπεδα των φιλοξενουσών χωρών και οι δε δεύτεροι εξαπλώθηκαν στα μεγάλα αστικά κέντρα της Μέσης Ανατολής», κατανοούμε πως ο έλεγχος άπτεται της διοικητικής νοοτροπίας των Φελάχων, η οποία αντέβαινε στη φιλοσοφία του Ιμπεριαλισμού αλλά και στη θεώρηση της έννοιας «Αραβική Ενότητα», η οποία μεταφραζόταν διαφορετικά και κατά το δοκούν της κάθε Αραβικής συνιστώσας. Στην κακουχία τους οι ξεριζωμένοι Φελάχοι, συνηθισμένοι στην υπερήφανη αυτάρκειά τους κι ακατάδεχτοι στην επιβεβλημένη ένδεια, αντιλαμβάνονταν πως η αρχή ότι «η Παλαιστίνη είναι η πρώτη υπόθεση όλων των Αράβων» δεν αποτελούσε παρά έναν μύθο προς χρήση κομματική και τοπική. Καμία χώρα δεν μιλούσε για «διεξαγωγή Απελευθερωτικού Αγώνα», τουναντίον τους κατέτασσαν στα Σώματα Εθνικού Στρατού τους. Όσοι προσχώρησαν στο Κομμουνιστικό Κόμμα, απογοητεύονταν απ’ την αριθμητική κυριαρχία των Εβραίων ως μέλη. Ήταν ένας κυματοθραύστης των βιαιοτήτων, επειδή προφανώς κι ενδιαφερόταν για μία σοβιετοποίηση των γειτόνων. Το 1956 δημιουργείται η ομάδα Αλ Άρντ=Η Γη με σκοπό την υπεράσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων των Αράβων επί του Ισραηλινού εδάφους, κύριο διακύβευμα της ομάδας ήταν ο αγώνας κατά της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας των Αράβων – της υπαγωγής του σε στρατιωτικά διατάγματα – σε εκτοπίσεις. Η Αλ Άρντ «απαγορεύτηκε αμέσως» αναφέρει ο Sabri Jiryis, Δικηγόρος-συγγραφέας-ακτιβιστής. Κατ’ επέκταση:

• Στο Ισραηλινό έδαφος η Σιωνιστική «αυτοκυβερνώμενη κοινοπολιτεία» τους ονόμασε «αραβική μειονότητα» και τους προσπόρισε με την ειδική ταυτότητα, στην οποία αναγραφόταν η μη εβραϊκή εθνικότητά τους και η ένδειξη «πρόσφυγας». Πάνω απ’ το 65% αυτών των «αραβικών μειονοτήτων» προέρχονταν απ’ την τάξη των Φελάχων, αγρότες δηλαδή!

• Στην Ιορδανία άνοιγαν σαμπάνιες με το νέο τους απόκτημα, τη μισή Ιερουσαλήμ, ακρογωνιαίος λίθος για την υλοποίηση του Τουριστικού Σχεδίου Ανάπτυξης. Οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης ήταν υποχρεωμένοι να υπακούσουν στη χασεμιτική πολιτική, συντηρητικής επιμονής και κατ’ εφαπτομένη ενδύθηκαν την ιορδανική υπηκοότητα, ακούσια βέβαια αν ήθελαν να αποφύγουν τον πλήρη απομονωτισμό, αφού «όποιος ήθελε να εργαστεί – να ταξιδέψει – να καταχωρήσει τη γέννηση των παιδιών του – να στείλει τα παιδιά του στο σχολείο, δεν είχε άλλη επιλογή» καταθέτει δάσκαλος στο Ημερολόγιο. Η Αστική Τάξη δωροδωκήθηκε με αξιώματα, θέσεις στον Δημόσιο Κορπορατισμό που διατηρούσαν το γόητρο των προκρίτων και στα Σώματα Ασφαλείας. «Ενώ η αδιαλλαξία!! των μελών της Αστικής Τάξης ανταμειβόταν γενναιόδωρα με υπουργικούς θώκους και θέσεις στον Δημόσιο Τομέα, η λαϊκή δυσφορία καταπνιγόταν αδίστακτα και τα στρατόπεδα επιτηρούνταν στενά» διατείνεται η Rosemary Saying ενώ απλός μαθητής σε Σχολείο του στρατοπέδου αναφέρει: «Η επιτήρηση επιτεινόταν κατά τις ημέρες της επετείου, 15 Μαΐου ημέρα ιδρύσεως του Ισραήλ. Βλέπαμε απ’ το φράχτη του σχολείου τα τανκ να περικυκλώνουν τα στρατόπεδα κι απαγορευόταν η αναφορά στη Μνήμη. Οι δάσκαλοι μας υποχρέωναν να βαδίζουμε σ’ ένα ζυγό, τρία-τέσσερα μέτρα ο ένας απ’ τον άλλον, και δεν επιτρεπόταν να μιλάμε μεταξύ μας. Μετά τη λήξη του μαθήματος, έπρεπε ο καθένας μας να πάει κατ’ ευθείαν στη σκηνή και να μείνει κλεισμένος. Γίνονταν έφοδοι στις σκηνές για ανίχνευση ραδιοφώνων».

• Στη Γάζα, όπου ήταν επιβεβλημένη η κοινωνική ισότητα και κανείς δεν μπορούσε να γίνει πλούσιος παρά μόνο με το λαθρεμπόριο, πράγμα βέβαια αρκετά επικίνδυνο για να το επιχειρήσει κάποιος, άρχισε άμεσα η δραστηριοποίηση των μελών της διασποράς, τα οποία συνέπηξαν κινηματική αντίσταση. Αυτό το αντιστασιακό κίνημα ταλαιπωρήθηκε ωστόσο μέχρι να βρει την αληθινή ταυτότητα του εξεγερτικού χαρακτήρα του, αφού η σύστασή του αποτέλεσε τη λυδία λίθο εκμετάλλευσης απ’ τον Νασερισμό, του οποίου το πρόταγμα ήταν η απέλαση των Βρετανών Ιμπεριαλιστών.

• Στη Συρία ακολουθήθηκε η τακτική εθνικιστικής αφομοίωσης. Δημιουργήθηκε μία Διεύθυνση Προσφυγικών Υποθέσεων, της οποίας μέριμνα ήταν ο εφοδιασμός των Παλαιστινίων με τα απαραίτητα έγγραφα προς ομαλοποίηση της καθημερινότητας. Οι ανισότητες γενικότερα ήταν πολύ περιορισμένες, όλοι ανεξαιρέτου Τάξεως μπορούσαν να τύχουν εργασίας ή στράτευσης υπό εκούσια διαδικασία. Οι μισθοί και οι ευκαιρίες προαγωγής άγγιζαν αυτές των αυτοχθόνων, δεν κρινόταν απαραίτητη η Άδεια Εργασίας. Οι ταυτότητες, που τους χορηγήθηκαν, δεν διέφεραν απ’ αυτές των αυτοχθόνων αλλά ως μοχλός πίεσης χρησιμοποιήθηκε η άδεια εξόδου σε περίπτωση ταξιδιωτικής βούλησης εκτός των συνόρων.

• Στον Λίβανο υπήρχε μία εγγενής σύγχυση, αφού η κοινωνική δομή της χώρας αναφύεται με διττή όψη: την εξευρωπαϊσμένη και την αραβική, με αποτέλεσμα οι Παλαιστίνιοι να εμπλακούν στις Συμπληγάδες του ιδεολογικού νεφελώματος, αφού οι Αρχές δεν τους ενέτασσαν ούτε στους αλλοδαπούς ούτε στους ημεδαπούς! αποκλείοντάς τους ταυτοχρόνως απ’ τον Στρατό και πολλούς εργασιακούς Κλάδους. Η Κοινωνία και η Πολιτική Ηγεσία του Λιβάνου διακατεχόταν από συγκεκριμένες φοβίες: Πρώτον οι Μαρωνίτες, εθνοτικοθρησκευτική κοινότητα – συνιστώσα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας – ένθερμοι οπαδοί των Σταυροφοριών, ανησυχούσαν για τη διασάλευση της θρησκευτικής ισορροπίας. Να θυμηθούμε   τη φράση της Margaret Macmillan, της οποίας η έρευνα διαπίστωνε πως «οι Ιταλοί ήδη απ’ το 1919 προσπαθούσαν να μπάσουν Ιεραποστόλους ντυμένους στρατιωτικούς για να ενισχύσουν τις αξιώσεις του Βατικανό επί των μειονοτήτων Χριστιανών στους Άγιους Τόπους». Δεύτερον οι «Φενταγήν», αυτοί που μπορούν να θυσιαστούν για Ανώτερες Υποθέσεις στην Αραβική, αυξάνονταν μπροστά στον όλεθρο που βίωναν οι Φελάχοι, κάτι όμως που θα ήταν ικανό να επισύρει αντίποινα απ’ τις Ισραηλινές Αρχές ενάντια στις χώρες που φιλοξενούσαν. Τρίτον τα μέλη της Εργατικής Τάξης ήταν περισσότερο ειδικευμένα και ενημερωμένα από εκείνους της Ιορδανίας και της Συρίας, με αποτέλεσμα να ενοφθαλμίζονται την απειλή ανταγωνισμού και όχι την ανάγκη αλληλέγγυας ταξικής συσπείρωσης. Παρεπομένως και επειδή οι Παλαιστίνιοι άρχιζαν ένεκα των αντιξοοτήτων να πολιτικοποιούνται έντονα, διαπιστωνόταν «αναγκαία ροπή περιθωριοποίησης» χωρίς αιτιολογία και χωρίς νομοθετικά ερείσματα παρά η διαδικασία περνούσε μέσα από άτυπες μορφές εξουσίας, οι οποίες εκτίνασσαν εν τέλει τους δείκτες της κραυγαλέας ανισότητας ανάμεσα στα στρατόπεδα και στους αυτόχθονες-της μακροχρόνιας ανεργίας και αποκλεισμού των στρατοπεδευμένων από βασικά αγαθά και Υπηρεσίες-της ασύμμετρης ανάπτυξης ευρωπαϊκού χαρακτήρα.

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21