Για να μπορέσουν να φτάσουν οι Σιωνιστικές Οργανώσεις αυτές σε δημιουργία χάους, επιστράτευσαν αφ’ ενός τα οπλουργεία, στα οποία κατασκευάζονταν όπλα με υλικά που προμηθεύονταν από Βέλγιο – Πολωνία – Τσεχία και αφ’ ετέρου στους «Γκάντνα», πρόσκοποι, τους οποίους «έβλεπαν οι Φελάχοι να κατασκηνώνουν με αθώο τρόπο κοντά στα χωριά τους τα τελευταία χρόνια. Ως το 1947 οι Σιωνιστές είχαν καταγράψει πληροφορίες για κάθε χωριό, την απουσία στρατηγικής ενότητας και την ποιότητα των κατοίκων. Το ήθος και τα έθιμα των χωριών χρησιμοποιήθηκαν, ώστε να αναγκάσουν τον κάθε Φελάχο να ενδιαφέρεται-θρηνεί για το μέλος της δικής του οικογένειας, κάτι που δεν υπήρχε στη νοοτροπία τους γενικότερα» εύγλωττη η παράγραφος του Hirst.

Σε μελέτη, που διεξήγαγε η αγγλοαμερικανική Επιτροπή Έρευνας, διαπιστώθηκε πως στον Πόλεμο του 1948 οι Σιωνιστές επαφίονταν ήδη σε 120.000 άνδρες εκπαιδευμένους και οπλισμένους πρώτης γραμμής υπό την αιγίδα των Δυνάμεων: 15.410 αστυφύλακες – 32.000 πολιτοφύλακες – 4.000 μαχητές των Οργανώσεων Στερν και Ίργκουν – άγνωστος αριθμός παράνομα ετοιμοπόλεμων! Οι Εβραϊκές Αμυντικές Δυνάμεις δε κατείχαν: 10.000 τουφέκια – 450 οπλοπολυβόλα – 180 πολυβόλα – 96 όλμους των 3 ιντσών και 67 των δύο ιντσών – 20 αντιαεροπορικά πολυβόλα – 800 τεθωρακισμένα οχήματα – δύο τανκ τύπου Σέρμαν και δύο τύπου Κρόμβελ – 21 αεροπλάνα τύπου Ώστερ – άγνωστος αριθμός αυτοσχέδιων και λαθραίων όπλων. Όλα αυτά ήταν αρκετά, ώστε να εφαρμοστεί το Σχέδιο Νταλέτ, για το οποίο απέφευγαν να κάνουν αναφορά σε Ιστορικά βιβλία ανά τον Κόσμο μέχρι που ο Ναφέζ Ναζάλ να ερευνήσει επ’ αφορμή της διατριβής του. Το Σχέδιο Νταλέτ αντικατέστησε το αρχικό σχέδιο της Χαγκάνα συνεργαζόμενης με τις Βρετανικές Δυνάμεις που προέβλεπε «την απόκτηση του ελέγχου της περιοχής που παραχωρήθηκε στο Εβραϊκό Κράτος και την υπεράσπιση των ορίων της, καθώς και την υπεράσπιση των Εβραϊκών πληθυσμών από τις άτακτες ή ημί-άτακτες επιθέσεις του εχθρού» όπως εξομολογείται ο Αντισυνταγματάρχης N. Lorch. Απ’ την υπεράσπιση της παραχωρηθείσας περιοχής λοιπόν το Σχέδιο Νταλέτ προχώρησε σε:

• Επιχείρηση «Ναχσόν», στις 1 Απριλίου. Δημιουργία διαδρόμου που να συνδέει το Τελ Αβίβ με την Ιερουσαλήμ, ώστε να κόβει στα δύο τον τομέα που θ’ αποτελούσε το Αραβικό Κράτος.

• Επιχείρηση «Χαρέλ», στις 15 Απριλίου. Διαμελισμός της περιοχής κοντά στο Λατρούν.

• Επιχείρηση «Μισπαραγίμ», στις 21 Απριλίου. Κατάληψη της Χάιφα και διωγμό του πληθυσμού της.

• Επιχείρηση «Χαμέτς», στις 27 Απριλίου. Καταστροφή των χωριών γύρω απ’ τη Γιάφα και αποκοπή της απ’ την υπόλοιπη Αραβική περιοχή.

• Επιχείρηση «Τζεβούσι», στις 27 Απριλίου. Απομόνωση της Ιερουσαλήμ και καταστροφή των γύρω χωριών.

• Επιχείρηση «Γιφτάχ», στις 28 Απριλίου. Εκκένωση της Ανατολικής Γαλιλαίας.

• Επιχείρηση «Μαλατέχ», στις 3 Μαΐου. Καταστροφή χωριών που συνέδεαν την Τιβεριάδα με την Ανατολική Γαλιλαία.

• Επιχείρηση «Μακαμπί», στις 7 Μαΐου. Καταστροφή χωριών που συνέδεαν το Λατρούν με το διαμέρισμα Ραμαλάχ, ώστε να επιτευχθεί ερήμωση του τελευταίου.

• Επιχείρηση «Γεδεών», στις 11 Μαΐου. Κατάληψη του Μπεϊσάν και εκδίωξη των Βεδουίνων.

• Επιχείρηση «Μπαράκ», στις 12 Μαΐου. Καταστροφή των χωριών περιμετρικά του Μπουρεΐρ, στον δρόμο για το Νεγκέβ.

• Επιχείρηση «Μπεν Αμί», στις 14 Μαΐου. Κατάληψη της Άκρα κι εκκαθάριση της περιοχής.

• Επιχείρηση «Πίτσφορκ», στις 14 Μαΐου. Κατάληψη των συνοικιών περιμετρικά της Ιερουσαλήμ.

• Επιχείρηση «Σφιφόν», στις 14 Μαΐου. Κατάληψη της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ.

Στη μελέτη της η Rosemary Sayingαναφέρει πως «η εκπόνηση του Σχεδίου Νταλέτ είχε τύχει μέγιστης φροντίδας με πρωτοφανή προτεραιότητα στους βιασμούς Γυναικών, επειδή η Τιμή αποδυνάμωνε ψυχολογικά τους Φελάχους. Οι επιχειρήσεις 1, 2, 5, 8, 13 ναυάγησαν αλλά εφόσον τα κυριότερα παράκτια κέντρα των Γιάφα – Χάιφα – Άκρα – Ανατολική Γαλιλαία είχαν εντελώς από-αραβοποιηθεί, τα χωριά δεν είχαν καμία ελπίδα αντίστασης».

Σχετικά με τις Αραβικές Δυνάμεις οι Φελάχοι δηλώνουν προδομένοι. Ο Αραβικός Απελευθερωτικός Στρατός με αρχηγό τον Φαουζί αλ-Καγουκτζί, τον οποίο δεν ενέκρινε ωστόσο ο Μουφτής της Ανώτερης Αραβικής Επιτροπής που είχε δεσμούς με το Ιράκ και τη χασεμιτική δυναστεία, απαρτιζόταν από μέλη με υποτυπώδη εκπαίδευση. Σε όποιο αίτημα των Φελάχων για όπλα – οδηγίες συντονισμού – στρατιωτική υποστήριξη απαντούσαν με την επονείδιστη ρήση «Μάκου αουαμέρ=Δεν υπάρχουν διαταγές»!! Οι Παλαιστίνιοι κατηγορούν τον Αραβικό Απελευθερωτικό Στρατό=Τζαΐς αλ-Τζιχάντ για συνεργατική ολιγωρία με τον Σιωνισμό ή με την Επιτροπή Ανακωχής του ΟΗΕ και του προσέδωσαν το παρατσούκλι Τζαΐς αλ-Ρικάντ=Ο Στρατός των Φευγάτων. Σε Ημερολόγιο του χωριού Αλ-Μπίρουα αναφέρεται: «Ήμασταν βέβαιοι πως οι Άραβες αδερφοί μας, που ήταν οπλισμένοι, θα μας βοηθούσαν ν’ αντισταθούμε στην Εβραϊκή επίθεση. Όταν τους είδαμε ν’ αποσύρονται απ’ το χωριό χωρίς να μας προστατέψουν αφήνοντάς μας έρμαιο στις βαρβαρότητες των Σιωνιστών, καταλάβαμε πως οι ίδιοι μας παρέδωσαν στον εχθρό. Οι Ιορδανοί συμπεριφέρονταν με υπεροψία και μας ζητούσαν να τους υπηρετούμε ενώ επιτάξανε τα άλογα – τα ζώα και αρκετά καταλύματα. Μόνο οι Υεμενίτες ζυμώθηκαν μαζί μας, γίναμε συνεκτικό σώμα και διεξήγαν λαϊκό πόλεμο ενάντια στον εχθρό.» Ως αντίβαρο στον Αραβικό Απελευθερωτικό Στρατό ιδρύθηκε ο Τζαΐς αλ-Τζιχάντ αλ-Μουκαντές με αρχηγό τον Χατζ Αμίν Χουσαϊνί, ο οποίος προσπαθούσε να τονώσει το ηθικό των Φελάχων και να τους παροτρύνει, ώστε να μείνουν πάση θυσία στα χωριά, επειδή «αν θα έφευγαν, θα ήταν αδύνατο να ξαναγυρίσουν». Με τη δολοφονία του Χατζ Αμίν Χουσαϊνί, επικράτησε ο πανικός και η άτακτη φυγή των αγροτών ήταν πλέον δρομολογημένη, οι οποίοι κατέληξαν σε στρατόπεδα του Λιβάνου και της Συρίας.

Η αδιαφορία του έξω κόσμου κρίνεται επικίνδυνα ένοχη. «Αν αυτό συνέβαινε σε Αρμένιους ή σε Εβραίους ολόκληρος ο Πολιτισμένος Κόσμος θα σειόταν από φρίκη και αγανάκτηση. Αυτή τη φορά ωστόσο οι θύτες ήταν οι Εβραίοι και κανείς δεν ήθελε να μάθει τίποτα» αναφέρει δάσκαλος στο Ημερολόγιο. Ενώ άρθρο στο The Economist στις 2 Οκτωβρίου 1948 υπολογίζει τον αριθμό των προσφύγων σε 360.000, οι μετέπειτα έρευνες των Αρχείων εκτινάσσουν τον αριθμό πάνω από τους 700.000. Στο Αμερικανικό και Ευρωπαϊκό έδαφος παρατηρείται η επαίσχυντη εστίαση σε έκκληση για ανθρωπιστική βοήθεια, συνήθης τακτική της Ολιγαρχικής Δημοκρατίας, παρά σε αναζήτηση – διερεύνηση των αιτιών με σκοπό διορθωτική μεταμέλεια.

Η οργανωμένη βία σε κλίμακα που ξεπερνούσε κατά πολύ την καθημερινότητα των φελάχων, η αδιαφορία των Αραβικών Ιθυνόντων, η συντονισμένη συνέργεια των Δυνάμεων είχε δημιουργήσει έναν πλάνητα λαό. Τα καραβάνια άρχισαν να πορεύονται προς το πουθενά με την οργή – τον φόβο να τους παραστέκει. Οι γέροντες έμεναν πίσω για να μην εμποδίζουν τους νεότερους λόγω της περιορισμένης κινητικής ικανότητάς τους. Μωρά πέθαιναν από έλλειψη βασικής τροφής. Παντού γυναικεία πτώματα βιασμένα. Οικογένειες χωρίζονταν χωρίς να έχουν την ευκαιρία να ξαναβρεθούν ποτέ. «Προτιμώ να σκοτώσω τις αδερφές μου και να κρατήσω την τελευταία σφαίρα για τον εαυτό μου, παρά να εγκαταλείψουμε τη σκηνή μας» μαρτυρεί νεαρός στο Ημερολόγιο, τον οποίο προέτρεπε ο πατέρας να πάρει τις αδερφές του και να αναχωρήσουν γρήγορα για τον Λίβανο φοβούμενος την επέλαση των Σιωνιστών. «Μόνο οι δοσίλογοι είχαν εξασφαλισμένη την επιβίωση» αναφέρει σε άλλη σελίδα το Ημερολόγιο.

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21