Παρασκήνια της κατ’ εντολή Διοικήσεως…

Ν’ ακολουθείς νοερώς τα πολύπαθα χνάρια των Παλαιστινίων, εμβολίζει γενικότερα τον λογισμό σχετικά με την αδίστακτη ματαιότητα του Ισχυρού να κυριαρχήσει βασανίζοντας ανίσχυρους ανθρώπους.
Ο Herzl Tivadar, εμπνευστής του Σιωνιστικού Κινήματος, εξ’ αρχής είχε προβλέψει την αναγκαιότητα στρατιωτικής ισχύος για τη δημιουργία αλλά και σταθεροποίηση Σιωνιστικού Κράτους στο Παλαιστινιακό έδαφος. Το Εβραϊκό Πρακτορείο χάραζε επίσημη γραμμή υλοποίησης της Δήλωσης Μπάλφουρ, κατά την οποία: «Η Κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος αντιμετωπίζει ευμενώς τη δημιουργία Εθνικής Εστίας στην Παλαιστίνη για τον Εβραϊκό λαό, και θα καταβάλλει σύντονες προσπάθειες για να διευκολύνει την επίτευξη αυτού του σκοπού. Εννοείται όμως ότι δεν θα γίνει τίποτα, που θα μπορούσε να θίξει τα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα των μη-Εβραϊκών κοινοτήτων, που υπάρχουν στην Παλαιστίνη…» αλλά παρασκηνιακά κατανοούσε πως ήταν ώρα να απαγκιστρωθούν απ’ τη Βρετανική Διπλωματία, κατ’ εφαπτομένη να εφαρμοστεί το τετράπτυχο της Αναθεωρητικής πτέρυγας του Σιωνισμού. Οι Αναθεωρητές, υπό τη μαχητικότητα των Ζαμποτίνσκυ και Μπέγκιν, πρέσβευαν ήδη απ’ το 1932 την επιτακτικότητα για «Μονισμό, ως ιδεώδες του Εβραϊκού Κράτους-Λεγκυόν, ως στρατιωτική Εκπαίδευση-Γκουτζίς, ως Εθνική Υπηρεσία-Χαντάρ, ως μετατροπή του Εβραίου σε Αριστοκράτη», σύμφωνα με τον Bowyer Bell. Ακόμη και ο Haim Arlosoroff, Γενικός Γραμματέας του Πολιτικού Γραφείου του Εβραϊκού Εθνικού Πρακτορείου και εκφραστής του μετριοπαθούς Σιωνισμού, επικαλούταν τέσσερις λόγους προς υιοθέτηση άσκησης κατασταλτικής εξουσίας: «Η Βρετανική Πολιτική σέβεται τις ευαισθησίες των Αράβων και αυτό δεν βοηθάει τον Σιωνισμό -Ο αριθμός των Εβραίων που εργαζόταν στη Διοίκηση όφειλε να μεγεθυνθεί και σε καμία των περιπτώσεων να μην επιτραπεί αριθμητική ισότητα μεταξύ των εθνοτήτων- Το ποσοστό μετανάστευσης κρινόταν ανεπαρκές και όφειλε παντί τρόπω να διογκωθεί – Η γη που προσφερόταν για πούλημα όφειλε να διεκδικηθεί κυρίως από Σιωνιστές.»

Ο Πόλεμος του 1948 σήμανε τον ξεριζωμό των Παλαιστινίων, οι οποίοι τράπηκαν σε άτακτη φυγή απ’ τις εστίες τους λόγω της έλλειψης συντονισμένης ηγεσίας – την ένδεια οπλικού υλικού, πολύ σοβαρή γλισχρότητα μέσων, ώστε να μπορέσουν να υπερκεράσουν το χάος, που δημιουργούσε η άμεση στρατιωτική επίθεση των αντιπάλων και η τρομοκρατική χυδαιότητά τους. «Ο μύθος πως οι Παλαιστίνιοι έφυγαν κατά διαταγή των Αράβων Ηγετών φαίνεται ότι επινοήθηκε απ’ το Ισραηλινό Γραφείο Πληροφοριών στη Νέα Υόρκη, πολλούς μήνες αφότου τελείωσε ο Πόλεμος, σε μία περίοδο που το Ισραήλ χρειαζόταν ακόμη τη Διεθνή ευμένεια, κάτι που δεν τεκμηριώθηκε ωστόσο ποτέ.» αναφέρει η Rosemary Saying στην εξαιρετική της μελέτη. Αυτό που ανιχνεύεται είναι ένα πολυγραφημένο φυλλάδιο, που διανεμήθηκε απ’ το Ισραηλινό Γραφείο Πληροφοριών της Νέας Υόρκης, το οποίο επισυνάφτηκε στο υπόμνημα 19 επιφανών Αμερικανών του ΟΗΕ, η Παλαιστινιακή πλευρά έχει υποψίες πως το φυλλάδιο πολυγραφήθηκε απ’ τον Joseph Schechtman, βιογράφος του Ζαμποτίνσκυ. Η θεωρία δεν έχει ερείσματα λόγω της διοικητικής σύστασης των χωριών, στην ύπαιθρο δεν υπήρχε οργάνωση μαζικής αντίστασης ή εκκένωσης πέρα απ’ τις οικογενειακές επιτροπές αποφάσεων. Κατ’ εφαπτομένη δεν υπήρχε πλέγμα συγκεντρωτικής ηγεσίας, ούτε ενημέρωσης, αφού δεν επαληθεύεται ούτε καν χρήση ραδιοφώνου σε όλα τα χωριά παρ’ όλο που οι W. Khalidiκαι E. Childers στα άρθρα τους, στο Middle Est Forum και στο The Spectator αντίστοιχα, αναφέρουν μαγνητοφωνημένες απ’ το BBC Αραβικές οδηγίες προς τους Παλαιστίνιους «να παραμείνουν στα σπίτια τους»!! Το πρόβλημα ήταν πως, τη στιγμή που η Σιωνιστική επίθεση καθ’ όλα οργανωμένη εξελισσόταν, η Ανωτέρα Αραβική Επιτροπή δεν έκανε καμία προσπάθεια αντίστασης, αφού αφ’ ενός τα μέλη της είχαν διαφύγει έξω απ’ το έδαφος της Παλαιστίνης εκτός του Χουσαΐν Φάχρυ Χαλιντί που πολέμησε στην πρώτη γραμμή με τους απλούς αγρότες, και αφ’ ετέρου οι Αραβικοί Ηγέτες προτιμούσαν την υπεκφυγή. Ο Πρόεδρος της Συρίας – ο Πρωθυπουργός του Ιράκ – ο Βασιλιάς Ιμπν Σαούντ της Σαουδικής Αραβίας εκδήλωναν υπερβολική εμπιστοσύνη προς καθησυχασμό των Φελάχων αλλά στην ουσία:

• στη διατριβή του Nafez Nazzal στο Georgetown University διασαφηνίζεται πως η Δαμασκός σε έκκληση της ανατολικής Γαλιλαίας για όπλα απάντησε αρνητικά.

• σε κείμενο του E. Shoufaniστη Journal of Palestine αναφέρει πως ο Βασιλιάς Αµπντουλλάχ της Ιορδανίας είχε τις δικές του βλέψεις στα Παλαιστινιακά εδάφη, αφού «έστειλε αντιπροσωπεία στα χωριά της Γαλιλαίας για να τους διαμηνύσει πως ήταν πρόθυμος προς υπεράσπιση αρκεί τα χωριά να δώσουν σε αντάλλαγμα όρκο πίστης αλλά οι Γαλιλαίοι αρνήθηκαν».

• στη μελέτη Saying διατυπώνεται πως «τα αραβικά καθεστώτα ήταν ενδοτικά στις Μεγάλες Δυνάμεις, εξ’ αιτίας αλληλοσυγκρουόμενων δυναστικών-εδαφικών φιλοδοξιών. Με εικονικό τρόπο διορίστηκε μία Στρατιωτική Επιτροπή, υπεύθυνη για την Τζαΐς αλ-Ινκάντ=Αραβικός Απελευθερωτικός Στρατός ή Στρατός Σωτηρίας με ηγέτη τον Φαουζί Καγουκτζί και άτακτους στρατευμένους, οι οποίοι υπάκουαν στην κυβέρνησή του έκαστος»!!

• στη διατριβή του Nafez Nazzal ανιχνεύεται επίσης πως οι Διοικητές του Αραβικού Απελευθερωτικού Στρατού απλώς προειδοποίησαν τους Φελάχους πως θα αποσυρθούν, «δίνοντάς τους μία ευκαιρία να καταφύγουν στον Λίβανο πριν κλείσουν τα σύνορα».

Μεγαλορρήμονες διακηρύξεις και προγνωστική ανεπιτηδειότητα, αυτό είναι το δίπτυχο του δόλου εκ μέρους των Αραβικών Στελεχών, που συναίνεσαν στους βομβαρδισμούς και στην εκδίωξη των Παλαιστινίων απ’ τα χωριά τους. Ελάχιστοι Παλαιστίνιοι έμειναν υπομένοντας την κυριαρχία των Ισραηλινών, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού υπέκυψε στην ανεξέλεγκτη «Χίτζρα», αποδημία κατά τους Παλαιστίνιους, κάτι που ο Βάϊτσμαν εξέλαβε «ως ένα εκ θαύματος απλοποιημένο καθήκον του Ισραήλ»!!

Το «άγιο δισκοπότηρο» που έπρεπε να προστατεύει καλά ο Σιωνισμός ήταν η σύμπηξη-διατήρηση υπόγειων στρατιωτικών δυνάμεων, που θα μπορούσαν να δράσουν όταν κρινόταν απαραίτητο. Οι Σιωνιστές δίνουν προτεραιότητα στη δημιουργία ενός επίσημου Στρατού, της Χαγκάνα, η οποία αποτελούσε τη μετεξέλιξη της ομάδας των Χασομέρ, ένοπλοι φρουροί των πρώτων σιωνιστικών καταυλισμών, και αρκετά νομοταγής στα Βρετανικά θέσφατα. Απ’ τη μήτρα της Χαγκάνα γεννιούνται δύο τρομοκρατικές οργανώσεις, της Ίργκουν και της Στερν, των οποίων το βασικό μέλημα ήταν η πρόκληση ασύμφορων απωλειών στα Βρετανικά Στρατεύματα, ώστε να εξάψουν το φρόνημα των Πολιτών και της Κυβέρνησης της Μητρόπολης και κατ’ εφαπτομένη να κρίνεται επιτακτική η αποχώρησή τους, κάτι που θα άνοιγε διαύλους διεκδικητικής εισβολής. Η εξέγερση της χρονικής περιόδου 1936-1939 αποκάλυψε τα τρωτά σημεία του αντιστασιακού χαρακτήρα των Φελάχων, δίνοντας τα κατάλληλα στρατηγήματα στον Σιωνισμό να συγκροτήσει στιβαρά το όραμά του. Παράλληλα ιδρύθηκαν δύο νέα Σώματα Ασφαλείας: τα «Ειδικά Νυχτερινά Αποσπάσματα» και η «Νότριμ», η οποία εκπαιδευόταν απ’ τον Βρετανικό Στρατό. Όλες αυτές οι ασύδοτες οργανώσεις επιδίδονταν σε ανελέητους αιφνιδιασμούς, ο L. Mosley αναφέρει μαζικές εκτελέσεις σε χωριό κοντά στη Χανίτα, επειδή οι αγρότες δεν κατέδιδαν στασιαστές και μέρη, όπου φυλάσσονταν ελάχιστα όπλα.

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21