Το 1936 συστήνεται η Αραβική Υψηλή Επιτροπή, ως αντίβαρο στο Εθνικό Εβραϊκό Γραφείο, με σκοπό να συνενώσει τις εξεγερτικές τάσεις των Φελάχων σε Εθνικό Κίνημα. Κατά την περίοδο 1936-1939 εκδηλώνεται η παρατεταμένη εξέγερση των Φελάχων, η συσπείρωση των οποίων αγγίζει περίπου τα 15.000 μέλη που μετέχουν στην αντί-Ιμπεριαλιστική πάλη, η οποία ωστόσο έρχεται αντιμέτωπη:

• με τις Βρετανικές Δυνάμεις που εξ’ αρχής θεωρούσαν τα Χωριά «αδόμητες μη εβραϊκές κοινότητες»

• με τις Σιωνιστικές παραστρατιωτικές Οργανώσεις, που είχαν ενδυναμωθεί κι εξελιχθεί πέραν του εμβρυικού σταδίου

• με δοσιλογική στάση της Αστικής Τάξης, οι οποίοι συγχρωτίζονταν με τη Βρετανική Αρχή κι εμφάνιζαν ροπή προς τη «δημοκρατική σταθεροποίηση» που πρέσβευε η Ευρώπη

Οι Πρόκριτοι, Νουρί Σαΐντ του Ιράκ και Εμίρης Αµπντουλλάχ της Ιορδανίας, προσχώρησαν στις ορέξεις των Βρετανικών Αρχών προς καταστολή της εξέγερσης. Ακόμη και η Αραβική Υψηλή Επιτροπή υιοθέτησε τη Λευκή Βίβλο απ’ τους Νικητές το 1939, επειδή «οι έχοντες ένιωθαν μια κάποια υποχρέωση προς τους μη-έχοντες μόνο σε περίπτωση που κινδύνευαν τα ζωτικά τους συμφέροντα απ’ την ανυπακοή», αναφέρεται σε Ημερολόγιο.

5.000 Φελάχοι σκοτώθηκαν – 14.000 τραυματίστηκαν – το 1938 σύρθηκαν βιαίως στη Φυλακή 5.679, οι αριθμοί αντιπροσωπεύουν τα επίσημα αρχεία των Βρετανικών Αρχών, χωρίς να υπολογίζονται οι απώλειες απ’ τις επιθέσεις των Σιωνιστικών παραστρατιωτικών Οργανώσεων. Όποιο χωριό πρόσφερε άσυλο σε «στασιαστές», ανατιναζόταν από αεροπορικές βομβαρδιστικές επιδρομές. Η επιμονή των Φελάχων να ανοικοδομούν το κάθε πληγέν χωριό, εξόργιζε τις Δυνάμεις και τον «Λευκό άποικο, ο οποίος δεν μπορούσε να κατανοήσει την αλληλεγγύη και τη συναισθηματική προσκόλληση στους ζωτικούς δεσμούς τους, απαλλαγμένους ακόμη και από εθνικιστικό αίσθημα, αφού η Παλαιστίνη ήταν τμήμα του βιλαετιού, διοικητική μονάδα του Οθωμανικού Συστήματος, της Δαμασκού μέχρι και το 1883. Είχαν δικό τους Κώδικα Δικαιοσύνης», δια στόματος Finn. Επιπροσθέτως η Saying αναφέρει πως «οι Παλαιστίνιοι δεν διέπονται από αντισημιτισμό δυτικού τύπου, επειδή δεν πίστευαν πως είχαν να μοιράσουν κάτι και το μόνο που τους απασχολούσε ήταν να παραμείνουν στα χωριά τους. Η αλλαγή στην ορολογία που χρησιμοποιούν, πρώτα τους αποκαλούν Εβραίους – μετά Ισραηλινούς – μετά Σιωνιστές, δεν αποτελεί παρά σημάδι μιας διαδικασίας πολιτικής ωρίμανσης, που την έθεσαν σε κίνηση η αποικιοκρατική επιθετικότητα κι απαλλοτρίωση. Οι Φελάχοι δεν εμφανίζουν ιστορικά εθνικιστική απόρριψη παρά αυθόρμητη βία, όταν βρίσκονται μπροστά στον αναίτιο γι’ αυτούς διωγμό τους».

Το 1945 ανακοινώνεται το Συνέδριο Εβραϊκής Γης στο Τελ Αβίβ, όπου κατατίθεται πως έχουν περιέλθει στην κατοχή του Εθνικού Εβραϊκού Γραφείου 1.765.000 ντουνούμ γης στην Παλαιστίνη, ντουνούμ συνιστά μονάδα μέτρησης ίση με 1 στρέμμα. Το μεγαλύτερο ωστόσο μέρος αυτής της γης αφορά «σε εκτάσεις, που είχαν κηρυχθεί απαγορευμένες προς πώληση απ’ τους Νόμους του 1940, ώστε να αποφευχθεί η διαίρεση της Παλαιστίνης σε ζώνες. Οι Νόμοι απαγόρευαν την πώληση σε μη Άραβες και αντιπροσώπευαν μία ένδειξη παραχώρησης στο Παλαιστινιακό Κίνημα, που δραστηριοποιούταν. Αλλά όταν μπήκαν σε εφαρμογή, το Σιωνιστικό Κίνημα είχε καταφέρει να δημιουργήσει μία παλαιστινιακή τάξη συνεργατών, τους λεγόμενους Σιμσάρ, δηλαδή Μεσίτες, μέσω των οποίων να παρακάμπτουν τη Νομοθεσία και να αγοράζουν γη σε απαγορευμένες ζώνες, χρησιμοποιώντας στρατηγήματα, όπως η πλαστογράφηση υποθηκών και οι εικονικές αγορές από ντόπια ανδρείκελα» αναφέρει η Rosemary Saying στη μελέτη της. (Νομίζω κάτι μας θυμίζει η περίπτωση με τα αυθαίρετα σε δασικές εκτάσεις!!) Το θέμα οριοθέτησης συνόρων ήταν έντονο, Σιωνιστές πίεζαν για «διεύρυνση συνόρων. Η οικονομική ανάπτυξη απαιτεί την προσάρτηση εδαφών ανατολικά του Ιορδάνη, που προσφέρονται για να δεχτούν και να υποστηρίξουν μαζική εβραϊκή εγκατάσταση. Το Νερό ήταν πάντα σημαντικός παράγοντας στη Μέση Ανατολή. Η Βρετανία υποστήριξε τον Βάιτσμαν για να περιορίσει τη Γαλλική επιρροή και για να προστατέψει τη σιδηροδρομική γραμμή που θα κατασκευαζόταν μεταξύ Μεσοποταμίας και Μεσογείου. Το Υπουργείο Εξωτερικών της Γαλλίας διαμαρτυρήθηκε, με αποτέλεσμα να συμφωνηθεί η χρήση νερού των Παλαιστινίων απ’ τα πλεονάσματα της Συρίας. Οι Αμερικανοί Επίτροποι έμειναν προσωρινά αμέτοχοι, ενώ οι Ιταλοί ήδη απ’ το 1919 προσπαθούσαν να μπάσουν Ιεραποστόλους ντυμένους στρατιωτικούς για να ενισχύσουν τις αξιώσεις του Βατικανό επί των μειονοτήτων Χριστιανών στους Άγιους Τόπους» διασαφηνίζει η Margaret Macmillan.

Είναι ξεκάθαρη λοιπόν η περιθωριοποίηση της αγροτικής-εργατικής τάξης, των Φελάχων απ’ την περιοχή τους. Οι πόλεις είχαν ήδη ενστερνιστεί τον δυτικό τρόπο ζωής έχοντας ταυτοχρόνως απεμπολήσει τη συντεχνιακή αλληλεγγύη. Η Αραβική Ένωση Παλαιστινίων Εργατών συνιστά «εχθρό»:

• για τη Χισταντρούτ=Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Παλαιστίνης, η οποία υποβοηθούμενη απ’ τις Βρετανικές Αρχές απομόνωνε τους Άραβες εργάτες και προωθούσε τους Εβραίους

• για την Αραβική Υψηλή Επιτροπή, η οποία ήθελε να ενσωματώσει το Εργατικό Κίνημα στο Εθνικιστικό

• για το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο με ηγέτη τον Μισέλ Μιτρί διεκδικούσε τον συνδικαλιστικό σφετερισμό των δράσεων του Κινήματος.

«Το διακύβευμα ήταν να έχουμε αρκετούς αντιπροσώπους απ’ την εργατική τάξη, ώστε να ιδρύσουμε πολιτικό Κόμμα, επειδή διαπιστώναμε πως οι αναρριχώμενοι προέρχονταν από Κλάδους Γιατρών – Μηχανικών – Δικηγόρων κι έβαζαν όποιον μηχανισμό να εργάζεται για τα δικά τους συμφέροντα» αναφέρει συνδικαλιστικό στέλεχος στη Χάιφα. Αρχίζει η οργάνωση των Αγροτών, με πρώτη αναφορά τη Συνεργατική με τους Καπνοπαραγωγούς στη Γαλιλαία. Πολλές Ομάδες προσπάθησαν να καπηλευτούν την ταξική εξέγερση:

• Οι «Μετζλισιγήν» και οι «Μοαριντήν», που εστίαζαν στη Θρησκεία καταδεικνύοντας τους Εβραίους ως άθεους.

• Το Κομμουνιστικό Κόμμα, του οποίου τα περισσότερα μέλη ήταν Εβραίοι. «Έπρεπε να δοθεί προτεραιότητα στην αποφυλάκιση των ικανών Στελεχών και όχι στη βελτίωση των μισθών» αναφέρει με οξυδέρκεια δάσκαλος απ’ τη Γιάφα στο Ημερολόγιο.

• Τον Σεπτέμβρη του 1947 ο Σάμι Τάχα, ηγέτης της Αραβικής Ένωσης Παλαιστινίων Εργατών, δολοφονείται.

• Στις 29 Νοεμβρίου 1947 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφασίζεται η Διχοτόμηση της Παλαιστίνης, την αραβική περιοχή και την εβραϊκή.

• Στις 14 Μαΐου 1948 το Εθνικό Εβραϊκό Συμβούλιο και το Παγκόσμιο Σιωνιστικό Κογκρέσο διοργανώνουν μυστική συγκέντρωση στο μουσείο του Τελ Αβίβ, όπου ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν διαβάζει τη Διακήρυξη της ανεξαρτησίας της εβραϊκής περιοχής.

«Στο πλαίσιο μιας πρότασης για την ειρήνη και των καλών γειτονικών σχέσεων δίνουμε χέρι φιλίας σε όλα τα γειτονικά κράτη και τους λαούς τους και τους καλούμε να δημιουργήσουν δεσμούς συνεργασίας και αλληλοβοηθείας με τον κυρίαρχο εβραϊκό λαό, που έχει εγκατασταθεί στη δική του γη» επισημαίνει η Διακήρυξη.

«Στην τελευταία φάση της η Βρετανική Διοίκηση με ξεκάθαρο ρόλο μαμμής του Σιωνιστικού κράτους αλλά με πρόσχημα την ουδέτερη διαιτησία, διαστρεβλώνει την ίδια την οντότητά της ως μονομερής καταπιεστής. Ο Σιωνισμός κατόρθωσε να εμφανιστεί ως εθνικό-απελευθερωτικό κίνημα και να κρύψει τον πραγματικό αποικιοκρατικό χαρακτήρα του. Παρά την αριθμητική υπεροχή των Παλαιστινίων, ο διαμελισμός τους ήταν λογικό επακόλουθο συστηματικής ανισότητας.» ισχυρίζεται η Rosemary Saying.

Την ίδια μέρα το νεοσύστατο κράτος τυγχάνει αναγνώρισης απ’ τις ΗΠΑ και μετά από δύο ημέρες απ’ τη Σοβιετική Ένωση. Το Ισραήλ αναγνωρίζεται από την Ελλάδα στις 15 Μαρτίου του 1949…

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21