Παράλληλα θεσμοθετείται η Κοινωνία των Εθνών, Σύνδεσμος ο οποίος δεν διαθέτει ανεξάρτητη στρατιωτική δύναμη, ώστε να επιβάλλει κυρώσεις σε περίπτωση διαρραγής της «Ομαλής συναλλαγής των κρατών», που έφερε στο λάβαρό της, επειδή προφανώς δυνητικές κυρώσεις θα ποδηγετούσαν τα συμφέροντά τους.

Οι Δυνάμεις βρέθηκαν λοιπόν αντιμέτωπες με το δίλημμα, που η ίδιοι είχαν προκαλέσει, παγιδευμένοι μεταξύ Σιωνιστών και Αράβων, αλλά ακόμη και ο Φεϊζάλ εμφανιζόταν φίλα προσκείμενος στη σιωνιστική παρουσία στην Παλαιστίνη παρ’ όλο που ο Κορζόν=Υπεύθυνος του Φόρεϊν Όφις πριν τον Μπάλφουρ αναρωτιόταν: «Δεν μπορώ να συλλάβω χειρότερη σκλαβιά, στην οποία να μπορεί να υποβιβαστεί μία προοδευμένη κοινότητα. Το σιωνιστικό όραμα είναι παράλογο. Τι θα απογίνει ο λαός αυτής της χώρας;»

Σχηματίζεται ωσαύτως το Εβραϊκό Εθνικό Γραφείο, στα παρασκήνια του οποίου κινούν τα νήματα οι Σιωνιστές που «ισχυρίζονται πως μιλούν εξ ονόματος της τεράστιας πλειοψηφίας των Εβραίων», όπως αναφέρει η Margaret Macmillan κι έχει δίκιο επειδή η Εβραϊκή Θρησκεία δεν προτάσσει τη σύσταση Κράτους. Στην ουσία η Βρετανία διάλεγε προσεχτικά τον όρο «Εθνική εστία» για να σταθεί στο πλάι των Σιωνιστών, επειδή διακυβευόταν η μη κινητοποίηση ακόμη των ΗΠΑ στον Πόλεμο και της πυροδότησης αψιμαχίας με τη Ρωσία, για την οποία δεν έτρεφαν οι Εβραίοι θερμά αισθήματα για τις συνθήκες στην «Περιοχή Εγκατάστασης». Η «Εβραϊκή Λεγεώνα» λοιπόν, όταν άρχισε να κατευθύνεται προς καθυπόταξη της Ιερουσαλήμ, παρουσίαζε ισχύ-έπαρση – σιγουριά περιβεβλημένη απ’ την αρωγή των Βασιλικών Τυφεκιοφόρων, ειδικά στρατολογημένοι διοικητές απ’ το Σιωνιστικό κίνημα, το οποίο, αφού εγκατέστησε τη στρατιωτική Διοίκηση στην Παλαιστίνη άρχισε να προχωρεί σε αγορά εκτάσεων, πέραν του πλαισίου του όρου «χορηγικός», που κατά τον Weber αντιδιαστέλλει τον «συγκεντρωτικό κρατικό φεουδαλισμό» στον «κληρονομικό ευρωπαϊκό φεουδαλισμό» και τη στιγμή που όπως προαναφέρθηκε στην Παλαιστίνη οι κλήροι γης διανέμονταν ισόνομα και ενοποιούνταν στην ενιαία ιδιοκτησία των οικογενειών του χωριού. Το άρθρο 3 του καταστατικού του Εβραϊκού Εθνικού Γραφείου αναφέρει: «Η γη πρέπει να αποκτάται ως εβραϊκή ιδιοκτησία και να διατηρείται ως αναπαλλοτρίωτη»! και το φυλλάδιο με οδηγίες του Ισραηλινού πλέον Υπουργείου Παιδείας προς τους δασκάλους διατυπώνει: «έχει μεγάλη σημασία να ξέρει η νεολαία μας ότι, όταν επιστρέψαμε σ’ αυτή τη χώρα, δεν βρήκαμε εδώ κανένα άλλο έθνος και οπωσδήποτε κανένα έθνος που να έχει ζήσει εδώ επί εκατοντάδες χρόνια. Οι Άραβες που βρήκαμε ήρθαν λίγες δεκαετίες πριν από εμάς, ως φυγάδες που δραπέτευσαν απ’ την καταπιεστική εξουσία του Μεχμέτ Αλή στην Αίγυπτο»!! Ο D. Hirst ωστόσο στο έργο του «The Gunandthe Olive Branch» αναφέρει πως «Η μοναδική αλήθεια αυτού του μύθου είναι ότι ο Μεχμέτ Αλή εισέβαλε στην Παλαιστίνη στη δεκαετία του 1830 και μερικοί στρατιώτες του εγκαταστάθηκαν στις περιοχές της Γάζα και της Βηρσάβη» ενώ ο ίδιος Joseph Trumpeldor=Ιδρυτής του Σώματος ημιονηγών της Σιών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, διατείνεται ανερυθρίαστα πως: «πρέπει να φτιάξουμε μία γενιά ανθρώπων, που να μην έχουν συμφέροντα και συνήθειες. Να φτιάξουμε σιδερένιες βέργες, μέταλλο που να μπορεί να σφυρηλατηθεί για να γίνει ο,τιδήποτε χρειάζεται η Εθνική Μηχανή»!!

Παρεπομένως απ’ το 1922 ως το 1945 ο εβραϊκός πληθυσμός της Παλαιστίνης εκτινάχτηκε από 83.790 σε 554.329. Το 28% της μετακίνησης αυτής οφειλόταν στη φυσική υποστήριξη προς το Σιωνιστικό Κίνημα και το 72% στους διωγμούς, καλυμμένους ή μη, απ’ το ευρωπαϊκό-αμερικανικό έδαφος. Οι Σιωνιστές άρχισαν να επιβάλουν το χρήμα ως μέσον συναλλαγής, ενώ οι Φελάχοι στα χωριά τους ήταν συνηθισμένοι να παράγουν τα τρόφιμά τους και να τα προσφέρουν στην συνολική αυτάρκειά τους. Σημειώνεται η παρείσφρηση του Τραπεζικού Συστήματος, το οποίο απαιτεί:

• την ύπαρξη Γαιοκτημονικής Τάξης, η οποία διαμένει στα αστικά κέντρα και απασχολεί εργάτες για την καλλιέργεια των κτημάτων.

• την πρόσληψη των Μουχτάρ στον Δημόσιο Κορπορατισμό, που δημιουργεί ο Δυτικός καπιταλισμός, ώστε να τους καθιστά διεκπεραιωτές του, αφού συνεργάζονται με τους φορομισθωτές προς συλλογή των φόρων κι έλεγχο της σοδειάς.

• την προσφορά εργασίας, Αστυνομία-Κληρικοί-Δημόσιοι Υπάλληλοι, στις Βρετανικές εγκαταστάσεις.

• την ενθάρρυνση αποικιακών επενδύσεων, που σήμαινε αυτόματη συρρίκνωση των εκτάσεων των χωριών, στα οποία διαπιστώθηκε «ξαφνικός συνωστισμός 229,7%» σύμφωνα με τη μελέτη Saying.

Σε μελέτη τους οι Johnson και Crosbie το 1930 καταγγέλλουν την ιλιγγιώδη υπέρ-χρέωση των χωριών ήδη απ’ την Οθωμανική Αυτοκρατορία με την επιβολή της δεκάτης επί της συγκομιδής και με επιτόκιο που άγγιζε το 200%, η οποία ωστόσο «διαιωνιζόταν αλλά δεν εγκυμονούσε κανένα κίνδυνο έξωσης». Το κύριο μέλημα του «εκδυτικισμού», που καθιερώνεται με τη Βρετανική κυριαρχία, είναι η περιθωριοποίηση του κολεκτιβισμού και κατ’ επέκταση η εμφάνιση κληρονομικής ιδιοκτησίας – η παγίωση ταξικής δομής δια μέσω νομικής δυνατότητας, έννοιες καθόλου εύληπτες για την αντίληψη των φελάχων, οι οποίοι «δεν κατανοούσαν τον όρο ατομικό δικαίωμα ιδιοκτησίας ή τίτλο κτηματολογίου. Απλώς ψυχανεμίζονταν πως κινδύνευαν χωρίς να προσδιορίζουν ακριβώς τον λόγο, και να εναντιώνονται μαζικά και πεισματικά ενάντια στον Κώδικα, που τους εξηγούσαν οι Σουγιούχ, πρόκριτοι-αστοί έμποροι, οι οποίοι παραπλάνησαν τους αγρότες σχετικά με το περιεχόμενο των Νόμων». Μέχρι και το 1930 παρατηρείται στην Έκθεση Hope-Simpson περνάει το μεγαλύτερο μέρος της γης στους Ολίγους, το 27,4% ανήκε στο 0,21% του πληθυσμού. Ο Granott, Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου, μαρτυρεί πως «το Ταμείο εφάρμοζε δύο αντιφατικές πολιτικές αγοράς γης, Συγκέντρωση και Διασπορά. Ο απώτερος στόχος ήταν η ενίσχυση των σποραδικών κατοικιών και μεταλλαγή τους σε οικισμό, ώστε να υπάρχει έρεισμα προβολής αξιώσεων επί των εκτάσεων».

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21