Έκτοτε οι εντάσεις βρίσκονται σε κλιμακούμενη τροχιά..

Απολογιστικά και πέρα από κάποιες «διπλωματικές νίκες», που καθιστούν το κύρος στο Διεθνές πλαίσιο και προσφέρουν παγιωμένες εκχωρήσεις από Ισραηλινούς ή Αραβικές Κυβερνήσεις, διαπιστώνεται μία τεράστια αντοχή στον Παλαιστίνιο απέναντι στην απώλεια, μία εξαίρετη ικανότητα να συνέρχεται απ’ όλες τις μορφές επιθέσεων που υφίσταται, μία αποφασιστικότητα για διεξαγωγή Αγώνα που δεν συναντούμε σε άλλες γωνιές του Πλανήτη με τόσο έντονα και μακροπρόθεσμα χαρακτηριστικά:

• Ο ίδιος ο Πολίτης πολιτικοποιείται στο μέγιστο ενισχύοντας την ταυτότητά του και εντρυφώντας στη Δυναμική του, με αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατος ο καταμερισμός των Παλαιστινιακών πληθυσμών σε καντόνια από το Ισραήλ για βαθύτερο και αποτελεσματικότερο έλεγχο.

• Η μαζική ενασχόληση με την αντίσταση, ειδικότερα μετά το 1970, δεν επιτρέπει την ανάθεση του «προβλήματος» προς διακανονισμό σε αυθαίρετα επιλεγμένους εκπροσώπους, έτσι ώστε να αποφεύγονται ασήμαντες αναπροσαρμογές συνόρων διαμέσω αντισταθμιστικών ωφελειών μεταξύ των εμπλεκόμενων Κυβερνήσεων, συνήθης τακτική σε παγκόσμιο επίπεδο.

• Ο μαζικός Αγώνας έχει εξασκήσει τον Παλαιστίνιο όχι μόνο να ψυχανεμίζεται την εξαπάτησή του αλλά με τρόπο διορατικό ή προορατικό να αντιστέλλει τις απόπειρες.

• Ο Παλαιστίνιος και η αντιστασιακή διάθεσή του συνιστούν τον ακρογωνιαίο λίθο εναντίωσης της νομιμοποιημένης παρουσίας της Αμερικής στον Αραβικό Κόσμο.

• Η επίγνωση πως η απελευθέρωση δεν είναι ποτέ επί θύραις και ο κάθε Πολίτης είναι υποχρεωμένος να συνειδητοποιεί την μακροχρόνια και επίμοχθη ευθύνη του.

Εύστοχα παρατηρεί ο W. Khalidiτο 1978 πως: «Ένα Παλαιστινιακό Κράτος στη Δυτική Όχθη θα έτεινε να σταθεροποιήσει τα σημερινά καθεστώτα και το status quo. Μία μίνι Παλαιστίνη, σφηνωμένη ανάμεσα στο Ισραήλ και στην Ιορδανία, ελάχιστες δυνατότητες θα είχε να διαδραματίσει τον ρόλο της φωτιάς κάτω απ’ τις στάχτες, που υιοθέτησαν οι Παλαιστίνιοι Αγωνιστές μετά το 1948. Θα ήταν μία λύση που θα άφηνε αμετάβλητη τη φύση του Ισραήλ ως μιλιταριστικού και ρατσιστικού Κράτους, κι όλα τα επιχειρήματα για ένα ακίνδυνο δήθεν Κράτος δεν είναι καθόλου ελκυστικό για τον αγωνιστή και τις μάζες που έχουν τόσα υποφέρει. Κανένα Παλαιστινιακό Κράτος δεν θα μπορούσε να γίνει όπως η Ιορδανία, όργανο για την κατάπνιξη του απελευθερωτικού αγώνα. Κι αν ακόμη συσταθεί ένα Κράτος στη Δυτική Όχθη, δεν θα είναι σε θέση να απορροφήσει την πλειονότητα των Παλαιστινίων».

Οι ρήσεις του Khalidi εμφανίζονται προφητικές και επαληθεύονται ως τις μέρες μας. Πράγματι η διασπορά συνεχίζεται κι εξακολουθεί να προκαλεί πιέσεις προς την κατεύθυνση της αλλαγής του status quo. Σε όλα τα στρατόπεδα η ιδέα ιδρύσεως ενός κράτους-μορφώματος στη Δυτική Όχθη αντιμετωπίστηκε εχθρικά. Οι στρατοπεδευμένοι στον Λίβανο κατάγονταν ως επί το πλείστο από την περιοχή της Γαλιλαίας και τις παράκτιες πόλεις, συνακόλουθα δεν είχαν εστίες εν αναμονή ώστε να επιστρέψουν στη Δυτική Όχθη. Οι περισσότεροι δεν εξέλαβαν την πρόταση ιδρύσεως ως λύση αλλά ως τέχνασμα περαιτέρω διάσπασης του Αντιστασιακού Κινήματος. Η «Φατάχ» δέχτηκε να συζητήσει σχετικά με την πρόταση, όπως αυτή πρωτοδιατυπώθηκε, αλλά η άμεση σύσταση του «Μετώπου της Άρνησης» δεν άφησε περιθώρια για ενδοτικές λύσεις ήσσονος σημασίας.

Όλα αυτά λοιπόν τα χαρακτηριστικά έχουν επιπτώσεις στον ευρύτερο αραβικό χώρο αλλά και στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, Πολιτικό – Οικονομικό – Κοινωνικό. Η Παλαιστινιακή διαδρομή προσφέρεται για «μία περιπτωσιολογική μελέτη της πολιτικής χρήσης των κλισέ», αφού οι θεωρίες δικαιολογούν εν τέλει ορισμένες θέσεις και ορισμένους ρόλους στην Ιεραρχία. Τόσο στο επίπεδο της Οικογένειας όσο και στο επίπεδο των πλουραλιστικών Κοινωνιών αναφύεται στιβαρή η διαίρεση σε «προηγμένο» και «υποανάπτυκτο» μέλος. Από πολιτική σκοπιά, η εικόνα των Παλαιστινίων ως «τρομοκράτες» γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης απ’ όλα τα Κόμματα με γνώμονα τη διαιώνιση του status quo στη Μέση Ανατολή, κρηπίδα δικαιολόγησης της προσήλωσης στον Ιμπεριαλισμό, επειδή δεν αναγνωρίζουν τα δικαιώματα των έκπτωτων Παλαιστινίων απ’ τις εστίες τους και στην ουσία τους προσφέρουν μία υπόσταση ανάμεσα στην Ανυπαρξία και στον Αγώνα, αν και ιστορικά δεν τεκμηριώνεται καμία πολεμόχαρη στάση της χαρακτηροδομής του Παλαιστίνιου, αφού δεν επιτίθεται αλλά αμύνεται.

Εν είδει επιλόγου σε αυτό το οδοιπορικό στα Ματωμένα Χώματα της Παλαιστίνης θα παραθέσω τις ρήσεις ενός εργάτη καθαριστηρίου, που ο Ξεριζωμός διέκοψε απότομα τη μόρφωση και την καθημερινότητά του όταν ήταν 12 ετών:

«Ξέρουμε πως το Ισραήλ υπάρχει. Δεν θέλουμε να ρίξουμε τους Εβραίους στη θάλασσα. Δεν θέλουμε να πεθάνουμε, θέλουμε να ζήσουμε. Θέλουμε να ζήσουμε και θέλουμε να ζήσουν και οι Άλλοι. Αλλά δεν θέλουμε να ζήσουν οι Άλλοι και να πεθάνουμε εμείς»…

Βιβλιογραφία:

• Μπροσούρα, «Παλαιστίνη Ανυπότακτη Ανταρτισσα», Εκδόσεις Κόντρα, Αθήνα 2017.

• Enderlin Charles, «Μεσανατολικό 1995-2002», μ.τ.φ Βίκυ Ιακώβου, Εκδόσεις Scripta, Αθήνα 2003.

• Macmillan Margaret, «Οι Ειρηνοποιοί», μ.τ.φ Νίκος Κούρκουλος, Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 2005.

• Marwan Bishara, «Παλαιστίνη – Ισραήλ. Ειρήνη ή Απαρτχάιντ;», μ.τ.φ Κοροβέση Τόνια, Εκδόσεις Λα

• γουδέρα, Μάιος 2002.

• Reinhart Tanya, «Ισραήλ-Παλαιστίνη, Πως να δώσουμε τέλος στον πόλεμο του 1948», μ.τ.φ Καζάζης Αλέξης, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2003.

• Sayigh Rosemary, «Οι Παλαιστίνιοι: από αγρότες επαναστάτες», μ.τ.φ Δημοσθένης Κούροβικ, Εκδόσεις Άλμπατρος, Αθήνα 1981.

• Whitelam W. Keith, «Η επινόηση του αρχαίου Ισραήλ», μ.τ.φ Τσαλιγοπούλου Χαρίκλεια, Εκδόσεις Ενάλιος, Αθήνα 2006.

Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21