Η σημαντική στροφή του Π.Α.Κ να μην προσυπογράψει τα νέα σύνορα μετά τον Πόλεμο των έξι Ημερών, αναπτερώνει το ηθικό των ηττημένων με αποτέλεσμα τον Χειμώνα του 1968-1969 να δημιουργηθούν «βάσεις των Φενταγήν», άνθρωποι που θέλουν να μαχηθούν για έναν υψηλό στόχο, οι οποίοι αυξάνουν τις επιθέσεις τους σε Ισραηλινούς καταυλισμούς της Γαλιλαίας. Η πυροδότηση πολλαπλών εστιών στον Λίβανο παραπέμπει σε δημεγερσία, αφού η Λιβανική Ηγεσία έχει να αντιμετωπίσει:

• τους «Φενταγήν», με τους οποίους συνενώνονται οι αυτόχθονες αγρότες στην περιοχή του Νότιου του Λιβάνου. Υπάρχει έντονη λαϊκή υποστήριξη στους «Φενταγήν», στους κόλπους των οποίων προσχωρούν κι από άλλες τάξεις έντονα πολιτικοποιημένοι.

• τους Παλαιστινίους των στρατοπέδων, που δεν αντέχουν πλέον την καθοδήγησή τους και επιθυμούν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

• την άνθιση κινημάτων, στα οποία συσπειρώνονται μεγάλες πληθυσμιακές μερίδες φοιτητών-προοδευτικών ιδεολογιών.

Το ανάγλυφο του Νότιου Λιβάνου, ως γεωγραφικό με τα δύσβατα πεδία και τις σπηλιές και ως πληθυσμιακό με εξαθλιωμένους και παραμελημένους Σιίτες, προσφερόταν προς αντάρτικη δράση και δόκιμο να αναφερθεί πως η πρωθύστερη καλλιεργημένη έχθρα ανάμεσα σε Παλαιστινίους Σουνίτες και σε Λιβανέζους Σιίτες μετριαζόταν υπό το βάρος της κοινής αγροτικής καταγωγής, οι οποίοι αντιλαμβάνονταν την επιτακτική ανάγκη συνομάδωσής τους ενάντια στους Μαρωνίτες μεγάλο-γαιοκτήμονες. Πολλοί Σιίτες είχαν επίσης εκδιωχθεί απ’ τα χωριά τους στα σύνορα με το Ισραήλ και έμεναν υπό προσφυγικές συνθήκες σε στρατόπεδα. «Ένα αποτέλεσμα των ισραηλινών επιδρομών στον Νότιο Λίβανο, ήταν ο σχηματισμός πατροναρισμένων απ’ την κυβέρνηση επιτροπών για την δήθεν αποκατάσταση των προσφύγων του Νότου, που διαφορετικά θα πλημμύριζαν τους Φτωχομαχαλάδες της Βηρυτού. Ο Στρατός δεν ήταν με το μέρος μας. Μας κακομεταχειριζόταν, υποχωρούσε πάντα μπροστά στον εχθρό χωρίς ποτέ να μας υπερασπίζει» αναφέρεται στο Ημερολόγιο. Ο Κώδικας Στρατιωτικής Λογοκρισίας, ο οποίος θεσπίστηκε επί Προεδρίας Τσεμπάμπ, δύνατο να εμποδίσει την διάδοση των συγκρούσεων προς ενημέρωση της ευρείας βάσης.

Στις αρχές του Απρίλη ο Στρατός περικύκλωσε το Μπίντ Τζιμπεΐλ για να συλλάβει μία ομάδα «Φενταγήν», την οποία αρνούνταν να παραδώσουν οι κάτοικοι. Μετά από αλλεπάλληλους ωστόσο βομβαρδισμούς οι «Φενταγήν» παραδόθηκαν εκούσια για να μην αιματοκυλιστεί το χωριό και οδηγήθηκαν στις Φυλακές της Τύρου, γεγονός που στάθηκε αιτία για την πορεία στις 23 Απριλίου, στην οποία συμμετείχαν και μέλη της Συνέλευσης των Εθνικών και Προοδευτικών Κομμάτων και παρά την απαγόρευση του Υπουργού Εσωτερικών. Οι Δυνάμεις Ασφαλείας αντιμαχόταν το άοπλο συγκεντρωμένο πλήθος, του οποίου η σθεναρότητα δεν υποχωρούσε. Η απελευθέρωση των «Φενταγήν» επιτεύχθη λόγω του έκρυθμου κλίματος και ο πρωθυπουργός Καραμέχ παραιτήθηκε. Η ανάγκη ένοπλης διεκδίκησης φαινόταν πλέον πιο έντονη και αποτυπώθηκε:

• Το στρατόπεδο Ναχρ αλ-Μπαρέντ, στα 20 χιλιόμετρα απ’ την Τρίπολη, μετά από ομηρία 11 αστυνομικών, οι οποίοι εισέβαλαν στις εγκαταστάσεις με σκοπό να γκρεμίσουν το κτήριο της «Φατάχ», κατάκτησε την Ελευθερία του. «Όλοι μας προτιμούσαμε να πεθάνουμε παρά να συνεχίσουμε να ζούμε ταπεινωμένοι. Γυναίκες και παιδιά, βοηθούσαν στη μάχη» μαρτυρείται στο Ημερολόγιο.

• Το στρατόπεδο Ρασιντιγέχ φιλοξενούσε 18 πυρήνες των «Φενταγήν», με την αρωγή και τη μαχητικότητα των οποίων ενορχηστρώθηκε η εξέγερση. Τα όπλα τους ήταν ελάχιστα αλλά ήταν η αποφασιστικότητα έντονη.

• Το Μπουρτζ αλ-Σεμάλι, το Μπουρτζ αλ-Μπαρατζνέχ, η Σάμπρα, η Σατήλα, το Μαρς Ελιάς! Το ένα στρατόπεδο μετά το άλλο αποτίνασσαν τον ζυγό με την κινητοποίηση των Λιβανέζικων λαϊκών στρωμάτων. «Δεν είχαμε όπλα αλλά επιδιδόμασταν σε αυτοσχέδιες μολότοφ. Κάθε σπίτι έφτιαχνε 10 με 15 τέτοιες βόμβες. Μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη καταφέραμε να απαλλαγούμε απ’ την Αστυνομία και απ’ το Δεύτερο Γραφείο» καταθέτουν.

Η Ο.Α.Π κρατούσε διπλωματική στάση προς απογοήτευση των Παλαιστινίων. Πολλές φορές επενέβαινε για να περιφρουρήσει τις συντονισμένες επιθέσεις του Δεύτερου Γραφείου. Τα υπόλοιπα Αραβικά Καθεστώτα πίεζαν τις Λιβανικές Αρχές για κατάπαυση της αυστηροποίησης φοβούμενες τα αντίποινα. Στις 18 Οκτωβρίου κατά την επιδρομή στο στρατόπεδο Μετζντέλ Σίλμ, κατά την οποία τα θύματα ήταν αρκετά, η Συρία έκλεισε τα σύνορά της, η Λιβύη ανακάλεσε τον Πρέσβη, η Αίγυπτος έστειλε τηλεγράφημα διαμαρτυρίας στον Πρόεδρο. Συνακόλουθα η Συμφωνία του Καΐρου υπογράφεται στις 2 Νοεμβρίου, με τον Αραφάτ εκ μέρους των Παλαιστινίων και τον στρατηγό Μπουστάνι εκ μέρους του Λιβάνου, η οποία ωστόσο δεν σταθεροποίησε την κατάσταση, αφού η μάχη στο στρατόπεδο Ναμπατιγέχ είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 50 Παλαιστινίων. «Η Ο.Α.Π στο ανακοινωθέν, που εξέδωσε στο Αμμάν κατηγόρησε το Λ.Μ.Α.Π=Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης για την πρόκληση της σύρραξης. Αυτό ήταν το πρώτο σημάδι ρήξης μέσα στους κόλπους του Αντιστασιακού Κινήματος» κατά τη μελέτη Sayigh.

Η Αντίσταση των Παλαιστινίων δέχεται πολλές επικρίσεις για τον πρωτόγονο βαθμό και στην ουσία την άγνοια στην Πολιτική Οργάνωση, αλλά αν ληφθεί υπ’ όψιν πως δεν διέθετε στελέχη εκπαιδευμένα σε ανάλογες περιπτώσεις, είναι εύληπτο πως το σύμφυρμα «παράνομων ομάδων», κατά τις Αρχές, πέτυχε και χωρίς σχεδιασμό δυσθεώρητους στόχους, οι οποίοι συνενώνονταν πέρα απ’ την απόσειση της Επιτήρησης στην αποτροπή των Αραβικών Καθεστώτων να συναινέσουν σε μία «υπαγορευμένη Ειρήνη» απ’ τον Σιωνισμό. Μετά την άρση της καταπίεσης-την ελευθερία συμμετοχής των φελάχων σε πολιτικές συνελεύσεις-η παγίωση της Παλαιστινιακής ταυτότητας-η δημιουργία κάποιων καταπραϋντικών θεσμών στα στρατόπεδα, όπως εργαστήρια για την αναβίωση των παραδόσεών τους, ομαλοποιούσε κάπως την καθημερινότητα, μέσα στην οποία οι συνθήκες διαβίωσης γίνονταν πιο «φυσιολογικές», άνοιγε λοιπόν ο νέος δρόμος  της πραγματικής κινητοποίησης με Όραμα την Επιστροφή, αφού η Μοιρολατρία και ο Φόβος έδυαν και ανέτειλε η αυτοπεποίθηση.

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21