Τζηλ αλ-θάουρα…

Οι Αραβικές χώρες βρίσκονταν σε δεινή θέση λόγω των στρατοπέδων φιλοξενίας των εκτοπισμένων Φελάχων, απ’ τη διαρραγείσα πλέον υπομονή των οποίων εκτινάσσονταν συνέχεια αντιστασιακές ριπές και παρ’ όλες τις κατασιγαστικές μεθόδους, στις οποίες υπόκειντο απ’ τις Ηγεσίες των Αραβικών καθεστώτων, όπως αναλύθηκε στο 3ο μέρος. Η ανησυχία αντιποίνων εκ μέρους του Ισραήλ επικρέμαται σαν δαμόκλειος σπάθη. Οι ΗΠΑ, όπως αναφέρθηκε στα προηγούμενα μέρη του αφιερώματος, εφοδίαζε και τις δύο πλευρές με χρηματικά κονδύλια, για άλλους λόγους και αντισταθμιστικά οφέλη εκάστη. Η περιοχή κρίνεται ύψιστης στρατηγικής σημασίας για τα συμφέροντα της Ιμπεριαλιστικής Δύσης, πιθανή κατάλυση του Σιωνιστικού κράτους θα αποτελούσε δυσαναπλήρωτο κενό στον ελεγκτικό μηχανισμό της. Μετά τον Πόλεμο των έξι Ημερών, η καμπύλη χρηματικής επιχορήγησης στο Ισραήλ εκ μέρους των ΗΠΑ εκτοξεύεται απ’ το ποσό των 140.000.000 δολαρίων στο αντίστοιχο των 2.570.000.000!!

Η εδαφική προσάρτηση νέων αγρών του κεραμέως προσέδιδε στο Ισραήλ όχι μόνο έγγειες βελτιώσεις σχετικά με τη διεύρυνση της επικράτειας αλλά εκρίζωνε απ’ τις εστίες τους 1.000.000 Άραβες ως επί το πλείστον Παλαιστίνιους. Μία επέκταση δηλαδή του ήδη οξυμμένου προσφυγικού διακυβεύματος.

Η γενιά Τζηλ αλ-Θάουρα αρχίζει να ξετυλίγει τα σπάργανά της. Μέσα στη στάχτη της ταπεινωτικής συντριβής ξεφυτρώνει ο φοίνικας της απείθειας περιβεβλημένος με τον χιτώνα του Παλαιστινιακού Αντιστασιακού Κινήματος. Το Π.Α.Κ προσέδεσε στο άρμα του διάφορες αντίρροπες τάσεις στην περιρρέουσα τροχοπέδη, όπως και της «Φατάχ», η οποία ωστόσο έστρεφε τον ιδεολογικό της οδοδείκτη προς τον ένοπλο αγώνα για εθνική πρωτίστως απελευθέρωση κι έπειτα ταξική και κατ’ εφαπτομένη προσπαθούσε να ισορροπεί τις δράσεις της στην εθνική στρατηγική, στη διατήρηση της δημοτικότητάς της και στη διαφύλαξη των σχέσεων με τις ηγεσίες των Αραβικών καθεστώτων. Ως παρακλάδια της «Φατάχ» εμφανίζονται η Σαΐκα=ελεγχόμενη απ’ το Μπάαθ της Συρίας, το Αραβικό Απελευθερωτικό Μέτωπο=Α.Α.Μ=ελεγχόμενο απ’ το Μπάαθ του Ιράκ και το Λαϊκό Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Η εθνικιστική χροιά της «Φατάχ» επαληθεύεται με την ανάρρησή της στον θώκο της Ο.Α.Π. Με την ήττα στον Πόλεμο των 6 Ημερών το Π.Α.Κ έθετε επιτακτική την τροχοπέδη σε δυνητική διαπραγμάτευση των Αράβων Ηγετών, οι οποίοι θα θυσίαζαν την Παλαιστινιακή αντίσταση μπροστά στην αποχώρηση του Ισραήλ. Η «Φατάχ» παρουσίαζε την ακλόνητη ευστάθειά της αλλά στην ουσία υπέκυπτε σε συμφέροντα ακολουθώντας τη γραμμή πλεύσης των Αράβων Ηγετών, οι οποίοι δεν συνθηκολογούσαν φανερά υπέρ των διαπραγματεύσεων με το Ισραήλ αλλά συνηγορούσαν σ’ ένα Παλαιστινιακό Κίνημα υπό αυστηρό έλεγχο.

Οι μάζες, συνθεμένες από καταπιεσμένους-νέους-απόκληρους-εξαθλιωμένους, που έβλεπαν τη ζωή τους να φυλλοροεί στα ρείθρα, κατανοούσαν πως μόνο ο ένοπλος αγώνας θα μπορούσε να πατάξει τη στρατιωτική γραφειοκρατία στις ζώνες εγκλεισμού-την Αραβική πολιτική ποδηγέτησής τους με γνώμονα τη συλλογή προνομίων προς ίδιον όφελος-τον αδιάλλακτο Σιωνισμό. Ο ίδιος ο Αμπού Ιγιάντ πρέσβευε πως «Τα λόγια δεν φτάνουν. Το σημαντικό σε κάθε επαναστατικό κίνημα δεν είναι η διάδοση μιας Ιδεολογίας, αλλά η πρακτική δράση. Η Ιδεολογία από μόνη της δεν έχει κανένα νόημα, αν δεν δοκιμάζεται στην πράξη». Ο όρος «Επανάσταση» άρχισε να σφηνώνει στη Συνείδηση πλέον των Φελάχων, οι οποίοι όφειλαν να απεγκλωβιστούν:

• απ’ την Ο.Α.Π, της οποίας η Εθνοσυνέλευση είχε αποκτήσει το δικαίωμα να μιλά στο όνομα του Παλαιστινιακού ζητήματος και ενίοτε φαινόταν φίλα προσκείμενη στα Ιμπεριαλιστικά παιχνίδια.

• απ’ τους Ηγέτες των Αραβικών καθεστώτων, οι οποίοι συνασπίζονταν για να εδραιώσουν τον αποικιακό οραματισμό τους στην περιοχή.

• απ’ την ολιγωρία των Αριστερών και Κομμουνιστικών στοιχείων, τα οποία υποστήριζαν «υπομονή» στην καταπιεστική πραγματικότητα. «Τα Αραβικά Κομμουνιστικά Κόμματα είναι οργανωμένα σε υπό-αραβική εθνική βάση, περιορίζονται δηλαδή από νέο-αποικιακά σύνορα, έχουν λιγότερη επαφή μεταξύ τους και περισσότερη με τη Μόσχα» αναφέρει η Rosemary Sayigh.

Ο όρος «θάουρα» εμφανίζει πολυσημία, αφού αποτυπώνεται ως συνώνυμο του ένοπλου αγώνα-ως απόρριψη του Ιμπεριαλιστικού status quo-ως φως ξεσηκωτικό για διεκδίκηση, και ταυτόχρονα περικλείει την «συλλογική πείρα 50 χρόνων καταπίεσης».

Τον Μάρτη του 1968, η μάχη του Καραμέχ φέρνει την Ιορδανία σε δύσκολη θέση, καθιστώντας την «βάση δράσης ανταρτών». Ακτιβιστής του Αραβικού Εθνικιστικού Κινήματος αναφέρει: «Η βασική μας ιδέα ήταν πως η Παλαιστίνη δεν μπορούσε να απελευθερωθεί παρά μόνο με τη βία και πως η δύναμη των Αράβων βρίσκεται στην ενότητα. Αρχικά είχαμε τρία συνθήματα: ενότητα-απελευθέρωση-εκδίκηση. Αργότερα αλλάξαμε την εκδίκηση σε αποκατάσταση της Παλαιστίνης, γιατί αισθανθήκαμε πως η εκδίκηση ήταν φασιστικό σύνθημα. Μετά το 1967 αλλάξαμε την αποκατάσταση σε σοσιαλισμό. Ήμασταν υπέρ της ενότητας των Αράβων, της απαλλαγής του αραβικού χώρου απ’ το πολιτικό-οικονομικό ιμπεριαλισμό και υπέρ της μάχης για την Παλαιστίνη».

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21