Οι Αραβικές Κυβερνήσεις έκαναν χρήση Νομικών Επιχειρημάτων, τα οποία τις απέκλειαν από αρμοδιότητες πιέσεως προς το U.N.R.W.A, ώστε τα Έργα του ΟΗΕ να μεγεθύνουν τις υπηρεσίες και τα κονδύλια προς τους πρόσφυγες, επειδή οι εθελοντικές προσφορές των Κρατών-Μελών του ΟΗΕ αυξομειώνονταν χωρίς να μπορούν ταυτόχρονα να συνυπολογίζουν την αυξομείωση του πληθυσμού των προσφύγων. Πράγματι στο Τελ Αλ-Ζάατερ, ένα απ’ τα φτωχότερα στρατόπεδα, σε πληθυσμό προσφύγων περίπου 10.000 μόνο οι 3.540 κατάφερναν να τρέφονται-1.000 ετύγχαναν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης-6.000 εκπαιδεύονταν! Κάπως έτσι «απλά!!» το Παλαιστινιακό εντάχτηκε στη Διεθνή αρμοδιότητα.

«Νιώθαμε πως το U.N.R.W.A είχε μία ορισμένη πολιτική, αποσκοπούσε στο να μας εγκαταστήσει κάπου μόνιμα. Ήθελαν να ξεχάσουμε την Παλαιστίνη, γι’ αυτό άρχισαν να εκπονούν σχέδια για να μας βρουν απασχόληση. Έδιναν δάνεια για να ανοίξουμε μικρές επιχειρήσεις, ώστε να ελαττώνεται ο αριθμός δικαιούχων των δελτίων τροφίμων. Πιο επικίνδυνη ήταν η μέθοδος ενθάρρυνσης της μετανάστευσης προς την Αυστραλία ή την Αμερική. Όποιος δεχόταν, του εξασφάλιζαν εισιτήριο και του έπαιρναν δια παντός το δελτίο τροφίμων και κατ’ εφαπτομένη το δικαίωμα διαμονής στο στρατόπεδο, δηλαδή την αναγνώρισή τους ως Παλαιστίνιος πρόσφυγας. Αρχίσαμε να συναθροιζόμαστε κρυφά σε βραδινές συνελεύσεις, τις Ντιουάν. Έπρεπε να αντέξουμε τη φτώχεια και να υπερασπίσουμε την Ζωή μας» αναφέρει ακτιβιστής από στρατόπεδο στην Τρίπολη, ενώ δάσκαλος σε Σχολείο του U.N.R.W.A διατείνεται πως «Το U.N.R.W.A και οι φιλοξενούσες χώρες ήθελαν να είμαστε απορροφημένοι απ’ τον αγώνα για το καθημερινό ψωμί και ποτέ να μην έχουμε καιρό να εργαστούμε σοβαρά, ώστε να ξανακερδίσουμε τη χώρα μας». Ήταν ξεκάθαρο λοιπόν ότι η στρατολόγηση του U.N.R.W.A, του οποίου η κατά κεφαλή βοήθεια δεν ξεπέρασε τα 20 σεντς ημερησίως, στοχοθετούσε την απάλειψη του ενδεχόμενου λιμοκτονίας των προσφύγων αλλά κατέτεινε στην ολοκληρωτική εξάρτησή τους απ’ τη Διεθνή «Φιλανθρωπία!!». Ο Σαμίρ Φραντζιέχ, Λιβανέζος πολιτικός αναλυτής, έγραφε σε άρθρο του πως «οι πρόσφυγες, διωγμένοι απ’ τη γη που καλλιεργούσαν και αποκομμένοι απ’ τον τρόπο ζωής στον οποίο ήταν συνηθισμένοι, εντάχτηκαν στις παραγωγικές διαδικασίες άλλων οικονομικών συστημάτων χωρίς να ξέρουν την οικονομική εκμετάλλευση, στην οποία υπόκειται το φυσιολογικό προλεταριάτο». Η γενιά της Τζηλ Φαλαστήν δυσκολευόταν να βρει εργασία. Τους νεαρότερους άνδρες δεν προσελάμβαναν επειδή είχαν επίγνωση της θέσης τους – διεκδικούσαν καλύτερες συνθήκες – δραστηριοποιούνταν πολιτικά. Παραγκωνίζονταν υπόρρητα, αφού για να επιτύχουν άδεια εργασίας απαιτούταν:

• έγγραφη βεβαίωση απ’ τον εργοδότη και σε κάθε αλλαγή εργασίας χρειαζόταν νέα βεβαίωση.

• καταβολή τέλους αξίας 15 λιρών.

• πιστοποιητικό υγείας από «αναγνωρισμένο» γιατρό, η έκδοση του οποίου κόστιζε 5 λίρες.

• δύο φωτογραφίες διαβατηρίου κόστους 3,5 λιρών.

• επικύρωση δια της υπογραφής συμβολαιογράφου κόστους 10 λιρών.

• χαρτόσημο για τη σύνταξη του πρακτικού απ’ τον συμβολαιογράφο κόστους 1 λίρας.

• χαρτόσημο για το έγγραφο αδείας κόστους 2 λιρών.

• Πιθανή καθυστέρηση ανανέωσης της αδείας τιμωρούταν με πρόστιμο 105 λιρών.

Διαπιστώνεται μία ροπή προς το γυναικείο δυναμικό επειδή οι φιλοξενούσες χώρες αφ’ ενός πίστευαν πως οι Γυναίκες δεν πολιτικοποιούνται, αφ’ ετέρου το ημερομίσθιο για τη Γυναίκα ήταν πολύ χαμηλότερο αλλά κυρίως τις απασχολούσαν ατύπως!!

Οι επιπτώσεις στα παιδιά, η γενιά Τζηλ αλ-νέκμπα, ήταν καθοριστικές. Διακατέχονταν από οργή, επειδή έβλεπαν την ταλαιπωρία των γονιών, από την εφηβεία ωθούνταν στον ακτιβισμό μη μπορώντας να υποφέρουν τη διαιώνιση της αδικίας. «Νιώθαμε πραγματικά το βάθος της Συμφοράς. Στο σχολείο καθόμασταν με τα κουρέλια μας δίπλα στα παιδιά των φιλοξενουσών χωρών, που φορούσαν διαφορετικά ρούχα σε κάθε εποχή και είχαν χρήματα δικά τους, το χαρτζιλίκι. Μας υποτιμούσαν και μας φέρονταν άσχημα. Εμείς για να μελετήσουμε, έπρεπε να κατέβουμε τη νύχτα στο δρόμο κρυφά, ώστε να έχουμε το φως που έχυναν οι λυχνοστάτες» εύγλωττα θλιβερή η παράγραφος στο Ημερολόγιο από έφηβο. Με έμμεσους τρόπους οι έφηβοι αποκλείονταν απ’ τη μόρφωση, αφού στα σχολεία του U.N.R.W.A είχαν πρόσβαση μόνο οι ηλικίες των 6-15 ετών, και τα σχολεία στη Βηρυτό ήταν ιδιωτικά. Στις υποτροφίες που χορηγούνταν από διάφορους Οργανισμούς στην Μέση Ανατολή, μόνο το 8% των Παλαιστινίων κατάφερνε να ωφεληθεί. Ο Συριακός πληθυσμός κινητοποιήθηκε με εθελοντικές εισφορές αλλά το ποσό των 2.000.000 λιρών δεν αποδεικνύεται που διοχετεύτηκε! Η Τεχνική και Παιδαγωγική Ακαδημία του U.N.R.W.A στο Σιμπλήν δεχόταν μόνο 200 σπουδαστές, και δεν ήταν καθόλου εύκολο να εισαχθείς χωρίς να έχεις αποσπάσει τον τίτλο του Baccalauréat, κάτι που σήμαινε θα έπρεπε να φοιτήσεις στο Ιδιωτικό Ίδρυμα.

Παράλληλα οι πολιτικές-οικονομικές ανακατατάξεις επιχρωματίζουν την ιστορική παλέτα στη Μέση Ανατολή:

• Κατά τις δεκαετίες του ’50 και ’60 το ΝΑΤΟ χειρίζεται με άκρως διπλωματικό τρόπο τη διαμάχη. Αποφεύγει την επίσημη προμήθεια όπλων προς το Ισραήλ, επειδή φοβάται πως ανάλογη τακτική θα ωθήσει Αραβικά κράτη στους Ρωσικούς κόλπους. Εφαρμόζει ανεπίσημο πρόγραμμα οικονομικής στήριξης του Ισραήλ. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ συνόψισε αυτή την πολιτική ως εξής: «Ενώ θα συνεχίσουμε να δίνουμε στο Ισραήλ κάποια οικονομική βοήθεια, θα πρέπει να αποδείξουμε στον αραβικό κόσμο ότι δεν έχουμε την πρόθεση να χορηγούμε αποκλειστικά και μόνο το Ισραήλ».

• Στην Αίγυπτο ο Νάσερ, μέλος του κινήματος «Ελεύθεροι Αξιωματικοί» του οποίου μέλημα ήταν η εκδίωξη των Βρετανών, ανεβαίνει στον θώκο της Πρωθυπουργίας το 1956. Πρώτη του κίνηση ήταν η εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ, που σήμαινε εναντίωση σε Εταιρεία Γαλλο-Βρετανικών συμφερόντων. Οι ΗΠΑ θέλοντας να παίξουν τον ρόλο του «διαμεσολαβητή-Ειρηνοποιού», ρόλος ταιριαστός στη διπροσωπία τους, αποπειρώνται δια διπλωματικών πιέσεων τη Διεθνοποίηση της Διώρυγας, κάτι που αφ’ ενός δεν δεχόταν η Αιγυπτιακή πλευρά και αφ’ ετέρου δεν αναγνώριζε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, το οποίο κατακύρωνε την υπερτέρηση του Αιγυπτιακού Κράτους. Το τρισχιδές εξωθεσμικό παράκεντρο Βρετανίας-Γαλλίας-ΗΠΑ προβαίνει σε οικονομικό εμπάργκο της Αιγύπτου, το οποίο αμβλύνεται εν μέρει απ’ την παρουσία των πλοηγών των Γιουγκοσλαβίας-Πολωνίας-ΕΣΣΔ. Σε λίγους μήνες το Ισραήλ, ως το «ασιατικό Βέλγιο των διαπραγματεύσεων στην Ανατολή», επιτίθεται στην Αίγυπτο, είναι ο πρωτεργάτης στην ουσία των ενορχηστρωτών, αφού ακολουθεί επίθεση και από Γαλλο-Βρετανικά κλιμάκια Ενόπλων Δυνάμεων. Η περιοχή μετατρέπεται σε πεδίο συγκρούσεως γιγάντων και μία επίδειξη του προγράμματος NSC-68, το οποίο αφ’ ενός ενέκρινε την πλήρη ενδυνάμωση του Δυτικού Μπλοκ με πολεμικό υλικό, όπως στον αντίποδα ακολουθούσε και η ΕΣΣΔ, και αφ’ ετέρου η απαρεμπόδιστη εμπλοκή των ΗΠΑ στην Παγκόσμια Διπλωματία ως «απαραίτητη Ισχύ». Η Βρετανο-Γαλλο-Ισραηλινή συμμαχία τρέπεται σε απόσυρση των στρατευμάτων της, ευεπίφορη στιγμή για την επιβολή του Δόγματος Αϊζενχάουερ, το οποίο άνοιγε διαύλους στις ΗΠΑ προς απρόσκοπτη παρεμβατικότητα-οικονομική διείσδυση και χειραγώγηση άλλων κρατών.

• Ο Νάσερ προέτασσε το εγχείρημα του «παναραβισμού» αλλά εποφθαλμιούσε τα Αμερικανικά κονδύλια για το φράγμα του Ασσουάν. Ταυτοχρόνως ενέδιδε στη «Συμφωνία αγοράς όπλων απ’ την Τσεχοσλοβακία».

• Στο «Σύμφωνο της Βαγδάτης», που είχε υπογραφεί το 1955, ομονοούσαν οι Τουρκία – Βρετανία – Ιράκ – Ιράν – Πακιστάν για συγκεκριμένη τακτική αποικιοποίησης ενώ Ισραήλ – ΗΠΑ – Συρία – Αίγυπτος – Ιορδανία εμφάνιζαν αδιάλλακτη στάση.

• Οι ΗΠΑ απέφευγαν την ηρωοποίηση του Νάσερ ως «ικανός ηγέτης του Αραβισμού», κάτι που θα δύνατο να πυροδοτήσει εθνικιστικές εξάρσεις.

• Η Συρία υπό τον Μπααθικό Σοσιαλισμό έγερνε προς τις ΕΣΣΔ, ανάμεσα στις δύο χώρες υπεγράφησαν Συνθήκες οικονομικών-στρατιωτικών ωφελειών. Το Μπάαθ είναι ένα παναραβικό εθνικιστικό κίνημα, με σοσιαλιστικά στοιχεία. «Γεννιέται στη Δαμασκό στη δεκαετία του 1940 αλλά μετά την ήττα του 1948 απέκτησε περισσότερους οπαδούς, κυρίως φοιτητές. Όταν κατέλαβαν την εξουσία στο Ιράκ και στη Συρία με τη βοήθεια των Νασεριστών και των Κομμουνιστών, οι Μπααθιστές κατάφεραν να καθυποτάξουν τους ριζοσπάστες αντιπάλους τους και στις δύο χώρες, αλλά διαιρέθηκαν σε δύο φατρίες: την Περιφερειακή Διοίκηση, που κατέλαβε την εξουσία στη Συρία αργότερα το 1970 υπό την Ηγεσία του Χαφέζ αλ-Άσαντ, και την Εθνική-Παναραβική Διοίκηση, που διατήρησε την εξουσία στο Ιράκ. Όπως τα περισσότερα Αραβικά κινήματα, το Μπάαθ δεν είχε εργατικό-αγροτικό χαρακτήρα, αλλά δυναμικό κοινωνικό και οικονομικό πρόγραμμα ανάπτυξης, που αποτελεί τμήμα του αναγεννησιακού ήθους, αφού μπάαθ σημαίνει αναγέννηση-ανανέωση» όπως εξηγεί η Rosemary Saying.

• Το 1958 συμπηγνύεται η Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία μεταξύ Αιγύπτου και Συρίας και ως αντίλογος ιδρύεται η Αραβική Ένωση μεταξύ Ιράκ και Ιορδανίας. Την ίδια χρονιά ιδρύεται υπό τον πρόεδρο Τσεχάμπ στον Λίβανο το Δεύτερο Γραφείο, Τμήμα Πληροφοριών του Λιβανικού Στρατού. Σκοπός του ήταν παρακολούθηση και καταδίωξη Ισχυρών Πολιτικών αντιφρονούντων-Αναρχικών-Κομμουνιστών-Παλαιστινίων.

• η παρέμβαση των ΗΠΑ-Βρετανίας με προκάλυμμα την προστασία του Λιβάνου και της Συρίας απ’ την ανερχόμενη ισχύ των Αιγύπτου και Ιράκ, αλλά Λιβανέζοι μουσουλμάνοι διαδηλώνουν για ένταξη της Χώρας στην Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία.

• Το 1961 το Κουβέιτ ανακηρύσσεται ανεξάρτητο κράτος και λίγο αργότερα προσχωρεί στον Αραβικό Σύνδεσμο.

• Το 1963 Σύριοι μπααθιστές αναρριχώνται στην εξουσία για να καταστραφούν άμεσα από αντίξοα συμφέροντα μεταξύ των Δυνάμεων.

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21