Η νοοτροπία του Φελάχου, της αυτονομίας δηλαδή μέσα από οριζόντιες διαχειριστικές διαδικασίες, με το «Συμβούλιο», στο οποίο παρακάθονταν αντιπρόσωποι από κάθε Οικογένεια και συμμετείχαν στις διεκπεραιώσεις των υποθέσεων του χωριού, και τη «Μάσα», κατά την οποία αναδιανεμόταν περιοδικά η κοινοτική γη σε όλους, χειμαζόταν μπροστά στα πολιτικά-οικονομικά συστήματα των φιλοξενουσών χωρών, οι οποίες δεν συνιστούσαν παρά αρχιμήδειο σημείο αποικιακού τύπου συμβάσεων. Η πολιτικοποίησή τους τελούταν αυτοματοποιημένα, επειδή έβλεπαν την αδιανόητη για εκείνους ύπαρξη γαιοκτημονικής συσσώρευσης – τον εμπορικό παρεμβατισμό – την επιρροή των Ιερατείων, αφού:

• στο Ιορδανικό καθεστώς κυριαρχεί μουσουλμανικός αστισμός των Βεδουίνων επιχειρηματιών.

• στη Συρία η ραχοκοκαλιά του κοινωνικού ιστού δηλώνεται απ’ την υπεροχή των Αλαουϊτών του Μπάαθ υποστηριζόμενοι απ’ τον Στρατό.

• στον Λίβανο υπερτερούν οι Μαρωνίτες χριστιανοί επί των μειονοτήτων των Σιιτικών-των Δρουσικών-των Αρμενικών θρησκευτικών πεποιθήσεων.

Οι Παλαιστίνιοι μοιραία καταπιέζονταν στις μυλόπετρες αφ’ ενός του προβλήματος σχετικά με τις σχέσεις Δυτικών Δυνάμεων – Αραβικών Καθεστώτων και αφ’ ετέρου του κινδύνου όσον αφορούσε στις σχέσεις μεταξύ των Αραβικών καθεστώτων. Η κυβερνητική επιτήρηση των φιλοξενουσών χωρών μετέπειθε όσους των εκτός των τοιχών ήθελαν να επισκεφτούν τους έγκλειστους στα στρατόπεδα. Όσοι επέμεναν να ζητούν την επίσκεψη ως αναφαίρετο δικαίωμά τους, κατηγοριοποιούνταν απ’ τις Αρχές ως «ενεργά στοιχεία». Ένας Παλαιστίνιος που έφερε την ιδιότητα του δημοσιογράφου και έκανε συχνές επισκέψεις στα στρατόπεδα του Λιβάνου φυλακίστηκε και βασανίστηκε. Η πολιτικοποίησή τους έδειχνε πως είχε αποκρυσταλλώσει τα επιμέρους αραβικά συμφέροντα και οι αντιδράσεις τους κλυδώνιζαν αυτή την τάση των Αραβικών καθεστώτων όσο και τη σταθεροποίηση του κρατικού μορφώματος των Σιωνιστών. «Η Παλαιστινιακή Αστική Τάξη, όπως και η Αστική Τάξη των υπολοίπων Αραβικών Κυβερνήσεων, τάχθηκε υπέρ της ανάπτυξης που χρηματοδοτούσε το πετρέλαιο. Οι ικανότητές τους ανταμείφθηκαν ικανοποιητικά απ’ την Ιμπεριαλιστική δωροδοκία των Σιωνιστών και των Δυνάμεων. Δεν υπέστη εχθρότητα ποτέ!!» αναφέρει η Rosemary Saying. Πράγματι η υποταγή εξάρτησε στρατιωτικά – τεχνολογικά – πολιτικά τα Αραβικά καθεστώτα, και επέτεινε την ταξική πόλωση στην επικράτεια, της οποίας το χαλί είχε τεχνηέντως στρώσει η Βρετανική κυριαρχία. «Βαθμιαία ένα νέο status quo εδραιώθηκε στην Αραβική Ανατολή, μία νέα διχοτόμηση. Οι Ρώσοι κυριαρχούσαν σε κάποια κράτη και οι Αμερικανοί διατήρησαν τον έλεγχο σε κάποια άλλα, με γνώμονα πάντα τη σπουδαιότητα της πετρελαιοφόρας αραβικής χερσονήσου. Η ισορροπία διατηρούταν χάρη στο modus vivendi ανάμεσα στο Ισραήλ και τα Αραβικά Κράτη: το Ισραήλ θεμελίωνε την κρατική ισχύ του απ’ τον Δυτικό Ιμπεριαλισμό και όφειλε να συγκρατηθεί, ώστε να μην επιτεθεί στους γείτονες. Τα Αραβικά Κράτη σε αντάλλαγμα έπρεπε να εμποδίσουν τον Παλαιστινιακό λαό να αμφισβητεί τον αποικισμό της χώρας του απ’ τους Σιωνιστές!!» εύγλωττη η παράγραφος του A. Al-Kodsy στο βιβλίο «Nationalism and Class Struggles in the Arab World».

Συνακόλουθα κρινόταν επιτακτικά απαραίτητος ο εγκλεισμός τους σε περιορισμένους τόπους διαμονής, τα στρατόπεδα, ώστε να σταθεροποιηθεί η Τάξις και η Ασφάλεια, πρόκειται για την διαχρονική επαναφορά των «Αοράτων» του Balestrini, ο οποίος σαφώς γράφει το μνημειώδες έργο του ερειδόμενος σε άλλα ερεθίσματα, κυρίως την απαγκίστρωση απ’ τις πολιτικές παρατάξεις, αφού κατά τον ίδιο η πολιτική δράση παρουσιάζει ομοιογένεια μόνο υπό το κοινό Καλό, αλλά που έξοχα αντανακλά τη θέση των Παλαιστινίων, τους οποίους κομματικές παράμετροι καθιστούσαν Αόρατους. Οι Παλαιστίνιοι βρήκαν ανοιχτά τα σύνορα των Αραβικών Κυβερνήσεων, οι οποίες ωστόσο αφ’ ενός δεν ήταν σε θέση να αναλάβουν το οικονομικό κόστος και αφ’ ετέρου νόμιζαν και αυτές πως επρόκειτο για μία παρωδική κατάσταση, αφού οι Δυνάμεις απέφευγαν να διασαφηνίζουν και κρύβονταν πίσω απ’ τα διατάγματα του ΟΗΕ, που προέβλεπε επαναπατρισμό των προσφύγων.

Καθώς οι ΗΠΑ δέχονταν πιέσεις για επίλυση, κρίθηκε προσφορότερη η «Διεθνοποίηση» του ζητήματος. Συστήνεται λοιπόν το U.N.R.P.R= United Nations Relief for Palestine Refugees, δηλαδή το γραφείο «Βοήθεια του ΟΗΕ για τους Παλαιστινίους Πρόσφυγες», το οποίο δεν αργεί να δώσει τη σκυτάλη στο U.N.R.W.A=United Nations Relief and Works Agency, «Γραφείο Βοήθειας και Έργων του ΟΗΕ». Οι μικρές αλλαγές στα αρχικά των αρκτικόλεξων κάνουν τη διαφορά κι εδώ το αγκάθι ήταν στη λεξούλα «Works», η οποία επιχειρούσε να προσελκύσει πόρους προς οικονομική βοήθεια με αναγωγή της αρωγής στην γενικότερη – ουδέτερη – ακαθόριστη ανθρωπιστική κρίση, αφού η έκφραση «Παλαιστίνιος πρόσφυγας» είχε πλέον απαλειφθεί. Τα ίδια κράτη, που είχαν υπογράψει την αναγνώριση της εμφυτεύσεως του Σιωνιστικού μορφώματος στα εδάφη, όπου ζούσαν οι Φελάχοι, συνεισέφεραν χρήματα για τα «Έργα» του ΟΗΕ. Η «Αποστολή Κλαπ», μέρος αυτών των Έργων του U.N.R.W.A, κατέγραψε την κατάσταση και απεφάνθη πως το βάρος της συντήρησης των προσφύγων όφειλε να επωμισθεί η παρέα των φιλοξενουσών χωρών, και τα χρήματα απ’ τα «Έργα αρωγής» του U.N.R.W.A να διατεθούν με προσανατολισμό την ενσωμάτωση των Παλαιστινίων στην ευρύτερη οικονομία της Αραβικής περιοχής. Δηλαδή το κύριο μέλημα ήταν η εξάρθρωση των χωριών και ο εργασιακός-παραγωγικός κολεκτιβισμός τους, ώστε να επιτευχθεί ένα τετράπλατο προλεταριάτο, έτοιμο λόγω φτωχοποίησης να υποταχθεί στις επενδύσεις των Δυνάμεων που θα καταπατούσαν την τοπική ευελιξία και στις μαζικές καλλιέργειες των γαιοκτημόνων!! Δόκιμο να αναφερθεί σε αυτό το σημείο:

• η αντίταξη των Φιλοξενουσών Κυβερνήσεων λόγω έλλειψης πόρων, ώστε να αναλάβουν τη συντήρηση των προσφύγων.

• η οργή των προσφύγων, οι οποίοι έγειραν το θέμα της επανεγκατάστασης στα χωριά τους.

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21