Αν Τέχνη συνιστά την ανάδυση από βίαιη κατακρήμνιση, ο ναυαγός στις ακτές της Ποιήσεως λούζεται σε πρωτογενείς πηγές του περίπλοκου και προσπαθεί να ανασυντάξει τον Χρόνο, ώστε να θηρεύσει το απλό των βιωμάτων του και να επανεμφανιστεί απαλλαγμένος απ’ τις διαφοροποιητικές του κατατμήσεις.
Ο Μοναχικός Δημιουργός αποδεσμεύεται απ’ τις συνηθισμένες κι αναγκαίες συνθήκες της καθημερινότητας και ρίχνεται στην αναζήτηση του ασύνορου δια μέσω γνωσιολογικού απομονωτισμού. Με πλήρη επίγνωση του αφανισμού του κι έχοντας παραγκωνίσει της Ανάγκης το αδήριτο σθένος, δεν γράφει επικαλούμενος τη συμπόνοια του αναγνωστικού κοινού αλλά με προοπτική να τιθασεύσει το χρέος της προπέτειάς του, να αντιστρατευτεί τη νοσταλγία, να εγκαθιδρύσει την αλλοτριωμένη του εικόνα.
Έχει επιβεβαιωθεί ο Πίνδαρος δια μέσω της ρήσεώς του! Η ενδοστρέφεια του Ποιητή αναζητά εναγώνια την αντανάκλασή του στο μακρινό Μέλλον. Δεν αρκείται στη μέθοδο της μετάγγισης στοιχείων του πρωτοπλάσματός του σε επιγόνους. Επιζητά τη διαιώνισή του με τη λαμπρή εγκαθίδρυση διαρθρωμένης σκέψης.
«Ολόκληρη η ανθρωπότητα και κάθε άνθρωπος χωριστά, έχουν να φέρουν στους ώμους τους την ολική ειμαρμένη», ισχυρίζεται ο Κώστας Αξελός. Το βάρος στις πλάτες του Ποιητή μεγεθύνεται ασυνείδητα, διότι αρνείται να παρασημοφορήσει το Μοιραίο-να περαιώσει θεόπεμπτα ή μοιρόγραφτα συμπλέγματα. Συνακόλουθα, κι ακροβατώντας σε υπαρξιακούς ταλανισμούς, οι οποίοι ποτέ δεν θα είναι όμοιοι με αυτούς της πλειοψηφίας, αμφισβητεί τους Πάντες και τα Πάντα σείοντας εκ θεμελίων την παγιωμένη κρηπίδα. Όταν η Επιστήμη επαίρεται για υπολογισμένες λύσεις, η Ποίηση ακυρώνει τις προτεινόμενες διεξόδους. Στον υπερφίαλο υδροκεφαλισμό αντιδιαστέλλει τη συρρίκνωση, στην αρμονία συναρτά την ιδιοτυπία, στην άνεση αντιπαραθέτει τη δυσχέρεια εστιάζοντας την προσοχή του στη διαλεκτική αρνητικότητα. Ένα επίπονο ταξίδι, στου οποίου τις προκλήσεις ανταποκρίνεται αντιστρέφοντας την πορεία της επικίνδυνης ρότας του…
Ο Ποιητής συνδιαλέγεται με τον Χρόνο σ’ έναν αστέριωτο Κόσμο σαν να πρόκειται για αφήγηση της αιχμαλωσίας του και υπερμάχεται της αθωότητας, η οποία είναι εξ αρχής στιγματισμένη. Όσο υψώνει τη δάδα της συγγραφικής του προσδοκίας, τόσο επαληθεύεται το θρυμμάτισμά της, τόσο έρχεται αντιμέτωπος μ’ έναν συνδυασμό ενδόμυχης δομικής διαφθοράς-αυξανόμενης ανισότητας των συνιστωσών της δικής του συνισταμένης-μακροπρόθεσμης παρακμής των υπολοίπων απολήξεων της ύπαρξής του. Ερωτεύεται για να γράψει-Δυσθυμεί για να γράψει-Αφήνει περιθώρια απόρριψης απ’ τους γύρω του για να γράψει!
Κι όπως κατοικοεδρεύει στο πόνημά του η αφαιρετική δύναμη της υπόστασής του, επιφανειακά άτρωτη κι απρόσιτη, κι αναμετριέται με τα πτώματα του πελάγους μετά από ναυάγιο, η εντρύφησή του στο σκοτάδι απελευθερώνει φως στους αναγνώστες και το προορατικό αισθητήριό του δύναται να ταυτίσει το κάθε τέλος με μια νέα αρχή, τη στιγμή που ο ίδιος κλονίζεται σε βάραθρο τραγικού οίστρου…
Ο Μοναχικός Δημιουργός είναι ο Μάνφρεντ του Λόρδου Μπάιρον, ο οποίος επιλέγει την επώνυμη κατάθεση των ταλανισμών του όχι προς θήρευση μάταιης διασημότητας ή γνωστοποίησης του ονόματός του αλλά προς αποκαθήλωση της Σκιάς του, όταν ψάχνει το ταίρι του ανάμεσα σε μετεωρίτες και γκρεμνούς∙ το ταίρι που μόνος του κοίμισε «…στ’ αθόρυβα κλωνάρια». Επιζητά τη μοναχικότητα και τον αποκλεισμό. Αφιερώνει τα πονήματά του σε ζωντανές υπάρξεις, συνήθως αντικείμενα πόθου, απαλλαγμένος από εγωιστικές αναδιπλώσεις ή απομιμητική κρυψίνοια κι ανεξάρτητα με την θετική έκβαση ή την ετυμηγορία του αποτελέσματος.
Ο Μοναχικός Δημιουργός ως φύση ατίθαση δεν υπόκειται σε εκπαίδευση, μυείται στην εισηγμένη αυτό-πειθαρχία του για να επουλώσει την αποστέρηση της ίδιας του της κατοχής. Απόμακρος-τυπικός-αγέρωχος-ψυχρός ταξινομεί αυθαίρετα τον εαυτό του στο αμπάρι ενός σαπιοκάραβου, τη στιγμή που όλοι τον θωρούν στο ψηλό κατάρτι. Θα μπορούσαμε σε αδρές γραμμές να πούμε ότι μάχεται να δώσει απάντηση στην αρχέγονη καταγωγή του, μετατρέποντας τα μειονεκτήματά του σε δεξιότητες. Όπως οι καλλιεργητές της γης, σκάβει κι αυτός τη μηχανιστική πορεία της ζήσης. Ένα δέντρο που εκκρίνει ουσίες περιμάχητες, μια βάρκα που πλέει ακυβέρνητη στο τελικό ελλιμένισμά της.

Ο Μοναχικός Αναγνώστης…  
Κάθε που ένας Ποιητής δημοσιεύει κείμενά του διανύει περίοδο ανάρρωσης. Μετά θα ’λεγες από περίοδο αντιμετώπισης μ’ ασθένεια βαριά κι ίσως ανίατη.
Ένας δάσκαλός μου είχε πει πως απ’ τη στιγμή που δημοσιεύονται τα γραπτά παύουν να είναι δικά μας, διότι αποκτούν άλλες-ευρύτερες σημασίες σύμφωνα με τις ανάγκες-το γνωστικό υπόβαθρο-τη συναισθηματική δομή-την οπτική προσέγγιση του αναγνώστη. Είχα θυμώσει πολύ στο πρώτο άκουσμα αυτής της ρήσης. Κι όταν άρχισα να δημοσιεύω ένιωθα δηωμένη, σαν τάφος υπό βίαιη σύληση και τυμβωρύχοι ήταν σαφώς οι δυνητικοί αναγνώστες!
Πράγματι το πόνημα μετά τη διανομή του ταξιδεύει με αγαθότητα ανύποπτη μη επιθυμώντας να χειροδικήσει ούτε με τη Γνώση, ούτε με την πιθανή απονομή του. Αν θα διαβάσουν ή αν θα κλείσουν στο συρτάρι το περιεχόμενο του βιβλίου κανείς δεν το εγγυάται.
Ο Μοναχικός Αναγνώστης θα χαϊδέψει τρυφερά το εξώφυλλο, θα μυρίσει την οσμή του χαρτιού, θα καταδυθεί στη θάλασσα των λέξεων ποντίζοντας τη θρασύτητά του και ψυχανεμιζόμενος τη δαιμονική προϋπάντηση του βυθού θα ανελκύσει τα δυναμικά του αποθέματα απ’ το ναυάγιο.
Ο Μοναχικός Αναγνώστης δεν καθιστά τη νόησή του υπό την καθοδήγηση του αντικειμενοποιημένου συστήματος αναπαραγωγής μετασχηματισμένων μορφών ιεραρχίας, που προσφέρει η Εκπαίδευση. Απεκδύεται τη σχολική αξιοσύνη του, κατάσχει τον θεμελιωμένο καταμερισμό κυρίαρχων-κυριαρχημένων για να κολυμπήσει στην αταξία. Σαν άνθρωπος αρχαϊκός που γνωρίζει πως όποια συνιστώσα βλαστογένεσης οδηγεί στην κοινή συνισταμένη του Θανάτου.
Ο Μοναχικός Αναγνώστης περιγράφει με πληθώρα λεπτομερειών την ασταθή του θέση απέναντι στο κομισθέν απ’ την πλοήγηση ανάμεσα στις ρύμες των σελίδων, αναρωτιέται-ανθίζει-φυλλοροεί μόνος στην τελευταία σελίδα. Και κοιμάται βάζοντας το βιβλίο κάτω απ’ το μαξιλάρι, επειδή είναι γι’ αυτόν ξεκάθαρο, όπως και για τον Μοναχικό Ποιητή, πως «Ύπνω και Θανάτω διδυμάοσιν» σύμφωνα με τον Πατέρα της Ποίησης Όμηρο.
Τόσο ο Μοναχικός Δημιουργός όσο κι Μοναχικός Αναγνώστης παρουσιάζονται ως αυτόκλητοι εξερευνητές του Κήπου των βασανιστηρίων…

Pages: 1 2