Το Κερί λυώνει,
Χώνει εξαρτήματα ο Κυβερνοχώρος στων Θνητών τα γεννητικά όργανα∙
Βγάζω τους βολβούς απ’ τα Μάτια μ’ ένα σουγιά,
Και τα προσηλώνω στο Χάος.
Κάπου Ξεχάστηκα…

Το όνομά μου είναι Εύα,
Εδώ και αιώνες∙
Του Μητροκτόνου Ορέστη η Μάνα μα αιμομίκτης του Οιδίπους,
Και πάντα Ανεπάγγελτη στην ανταμοιβή της Αλήθειας.
Αιώνες πέρασαν κι Εγώ εδώ!
Με περηφάνια σε χαμόσπιτα περιχαρακωμένη,
Κουβαριασμένη στις ακίδες των Γραφιάδων να με εμπαίζουν∙
Ταγός ορκισμένη που ξερνάει μιαν Ομορφιά νωπή,
Μιαν Εταίρα που τραγουδά στις παράγκες τα ψέμματα του Δρόμου.
Δεν φοράω κράνος στις προσπεράσεις του Χρόνου,
Σαν να Με γνώρισαν Κάποτε ή Πάντα Όλοι οι Φίλοι∙
Σαν να λούζονταν στην ποδιά μου Όλα τα Φεγγάρια∙
Σαν να Με θέρισαν όλα τα Δρεπάνια.
Δεν κρύβω τα όργια πίσω απ’ τις κουρτίνες,
Σαν να Με βλέπουν στην πλάτη διπλή∙
Η Μία χαλί στα πόδια της Άλλης.
Να διώξεις γρήγορα την Άλλη,
Της Μίας σου να διαφυλάξεις τα προνόμια.

Πονάω σου λέω!
Όλες τις νότες μου σαν πράκτορας κρυφάκουσες∙
Κι όλα της ευαισθησίας μου τα ίχνη,
Στο κύμα ξαναρίχνει ο στρατονόμος.
Ποια τιμή της ενδοχώρας ν’ αποκαταστήσω,
Να τακτοποιήσω ποια σκεπάσματα∙
Απρέπεια κι ανομία ποια ν’ αγνοήσω.
Του ποταμού μόνο η ρέμβη μ’ ακούει να τριγυρίζω∙
Ανήσυχη στης σπηλιάς το κάλεσμα.
Κι όσο πιο βάθος αποκτά η Γνώση,
Τόσο η ερημιά τσακίζει το Τοπίο∙
Κι όσο βαθαίνει η επίγνωση, θεριεύει κι η Αδιαφορία…

Μη με κλοτσάς!
Το εκκρεμές θα πάψει στον τοίχο,
Τα γιοφύρια θα στεριώνονται χάρτινα∙
Κι οι χτύποι, στα κατεχόμενα εκρήξεις.
Η Πράξη θα τινάζει τη στάχτη απ’ το τζάκι,
Κι η βροχή στο τζάμι θολή∙
Της φαντασίας ανακριτής μοχθηρός.

Ο Χρόνος είναι σύμμαχος αλλά τα φύλλα,
Συνωστίζονται στο καλεντάρι∙
Όλα βαστούν όοσ να βαστάξουν θέλουν,
Κι οι Κηδεμόνες φωνάζουν τα παιδιά τους «μαλακισμένα»∙
Πόσες στιγμές να χρειάζονται,
Για να νιώσουν οι άνθρωποι «άξιο» συναίσθημα…

(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)

Pages: 1 2 3 4 5