Ο τέταρτος πλανήτης ήταν αυτός του επιχειρηματία. Αυτός ο άνθρωπος ήταν τόσο πολύ απασχολημένος που δεν σήκωσε καθόλου το κεφάλι του κατά την άφιξη του μικρού πρίγκιπα.
«Καλημέρα» του είπε. «Το τσιγάρο σας έσβησε».
«Τρία και δυο κάνουν πέντε. Πέντε και επτά κάνουν δώδεκα. Δώδεκα και τρία κάνουν δεκαπέντε. Καλημέρα. Δεκαπέντε και επτά κάνουν είκοσι δυο. Είκοσι δυο και έξι κάνουν είκοσι οκτώ. Καθόλου χρόνος για να το ξανανάψω. Είκοσι έξι και πέντε κάνουν τριάντα ένα. Ουφ! Μας κάνει λοιπόν πεντακόσια ένα εκατομμύρια, εξακόσιες είκοσι δυο χιλιάδες, επτακόσια τριάντα ένα».
«Πεντακόσια εκατομμύρια από ποιο πράγμα;»
«Ε; Ακόμη εδώ είσαι; Πεντακόσια εκατομμύρια από… δεν ξέρω πια… Έχω απίστευτα αρκετή δουλειά! Είμαι σοβαρός, εγώ, δεν διασκεδάζω με σαχλαμάρες! Δυο και πέντε κάνουν επτά…»
«Πεντακόσια εκατομμύρια από ποιο πράγμα» επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας ο οποίος ποτέ δεν ξεχνούσε μια ερώτηση, από τη στιγμή που την έκανε.
Ο επιχειρηματίας σήκωσε το κεφάλι:
«Εδώ και πενήντα τέσσερα χρόνια που κατοικώ σ’ αυτόν τον πλανήτη, δεν μ’ έχουν ενοχλήσει παρά μόνο τρεις φορές. Η πρώτη φορά ήταν πριν από είκοσι δυο χρόνια, όταν έπεσε ένα σκαθάρι, ένας Θεός ξέρει από πού. Έκανε τέτοιο φοβερό θόρυβο που έκανα τέσσερα λάθη σε μια πρόσθεση. Η δεύτερη φορά ήταν πριν από έντεκα χρόνια, από μια κρίση ρευματισμών. Είμαι σοβαρός, εγώ. Η τρίτη φορά… μόλις τώρα! Έλεγα λοιπόν πεντακόσια ένα εκατομμύρια…»
«Εκατομμύρια από ποιο πράγμα;»
Ο επιχειρηματίας κατάλαβε πως δεν είχε καμία ελπίδα να ησυχάσει:
«Εκατομμύρια από αυτά τα μικρά πραγματάκια που βλέπουμε μερικές φορές στον ουρανό».
«Από μύγες;»
«Μα, όχι. Από αυτά τα μικρά πραγματάκια που λάμπουν».
«Από μέλισσες;»
«Μα, όχι. Από αυτά τα μικρά χρυσαφένια πραγματάκια που κάνουν τους αργόσχολους να ονειροπολούν. Αλλά είμαι σοβαρός εγώ! Δεν έχω χρόνο για ονειροπόληση».
«Α, από αστέρια!»
«Ακριβώς. Από αστέρια».
«Και τι τα κάνεις αυτά τα πεντακόσια εκατομμύρια αστέρια;»
«Πεντακόσια ένα εκατομμύρια, εξακόσιες είκοσι δυο χιλιάδες, εφτακόσια τριάντα ένα. Είμαι σοβαρός, εγώ, είμαι ακριβής».
«Και τι τα κάνεις όλα αυτά τα αστέρια;»
«Τι τα κάνω;»
«Ναι».
«Τίποτα. Τα έχω στην κατοχή μου».
«Έχεις στην κατοχή σου τα αστέρια;»
«Ναι».
«Μα γνώρισα ήδη έναν βασιλιά που…»
«Οι βασιλιάδες δεν κατέχουν τίποτα. Απλώς βασιλεύουν . Αυτό είναι πολύ διαφορετικό».
«Και σε τι χρησιμεύει να έχεις στην κατοχή σου τα
αστέρια;»
«Μου χρησιμεύει στο να είμαι πλούσιος».
«Και σε τι χρησιμεύει να είσαι πλούσιος;»
«Στο να αγοράζω άλλα αστέρια, αν ανακαλυφθεί κάποιο».
«Αυτός εδώ», σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας, μου θυμίζει κάπως τη λογική του μέθυσου.
Ωστόσο έθεσε μερικές ακόμη ερωτήσεις:
«Πώς μπορεί να κατέχει κάποιος τα αστέρια;»
«Σε ποιον ανήκουν;» απάντησε νευριασμένος οεπιχειρηματίας.
«Δεν ξέρω. Σε κανέναν».
«Άρα είναι δικά μου καθώς εγώ το σκέφτηκα πρώτος».
«Αρκεί αυτό;»
«Ασφαλώς. Όταν βρίσκεις ένα διαμάντι που δεν είναι κανενός, είναι δικό σου. Όταν βρίσκεις ένα νησί που δεν είναι κανενός, είναι δικό σου. Όταν έχεις πρώτος μια ιδέα, την κατοχυρώνεις: είναι δική σου. Κι εγώ κατέχω τα αστέρια, αφού ποτέ κανένας πριν από μένα δεν σκέφτηκε να τα αποκτήσει».
«Αυτό είναι αλήθεια» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Και τι τα κάνεις;»
«Τα διαχειρίζομαι. Τα μετρώ και τα ξαναμετρώ» είπε ο επιχειρηματίας. «Είναι δύσκολο. Μα, είμαι ένας σοβαρός άνθρωπος!»
Ο μικρός πρίγκιπας δεν είχε ικανοποιηθεί ακόμη.
«Εγώ, αν έχω στην κατοχή μου ένα μαντίλι, μπορώ να το τυλίξω στον λαιμό μου και να το πάρω μαζί μου. Εγώ, αν έχω στην κατοχή μου ένα λουλούδι, μπορώ να το κόψω και να το πάρω μαζί μου. Μα εσύ δεν μπορείς να κόψεις τα αστέρια!»
«Όχι, όμως μπορώ να τα καταθέσω στην τράπεζα».
«Τι σημαίνει αυτό;»
«Σημαίνει πως γράφω σ’ ένα μικρό χαρτάκι τον αριθμό των αστεριών μου. Κι έπειτα το κλειδώνω μέσα σ’ ένα συρτάρι».
«Κι αυτό είναι όλο;»
«Αυτό αρκεί».
Είναι διασκεδαστικό, σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας. Και κάπως λυρικό. Μα δεν είναι καθόλου σοβαρό.
Ο μικρός πρίγκιπας είχε αρκετά διαφορετικές ιδέες από τις ιδέες των ενηλίκων σχετικά με τα σοβαρά πράγματα.
«Εγώ», είπε ακόμη, «έχω στην κατοχή μου ένα λουλούδι που το ποτίζω καθημερινά. Έχω στην κατοχή μου τρία ηφαίστεια που τα καθαρίζω κάθε εβδομάδα. Γιατί καθαρίζω και το ανενεργό. Ποτέ δεν ξέρεις. Είναι χρήσιμο για τα ηφαίστειά μου και είναι εξίσου χρήσιμο για το λουλούδι
μου, που τα κατέχω. Μα, εσύ δεν είσαι χρήσιμος στ’ αστέρια…»
Ο επιχειρηματίας άνοιξε το στόμα αλλά δεν βρήκε τίποτα να απαντήσει κι ο μικρός πρίγκιπας έφυγε. Οι ενήλικες είναι πράγματι ασυνήθιστοι, σκέφτηκε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του.
-
Στην πρώτη σελίδα είναι το κεφάλαιο 7, ενδεδυμένο κατά την ανάγνωση με τη μουσική Ennio Morricone – Neve.
-
Στην δεύτερη σελίδα είναι το κεφάλαιο 10, ενδεδυμένο κατά την ανάγνωση με τη μουσική Ennio Morricone – Malena.
-
Στην τρίτη σελίδα είναι το κεφάλαιο 13, ενδεδυμένο κατά την ανάγνωση με τη μουσική Ennio Morricone – The Mission Main Theme.
