Βρισκόταν στην περιοχή των αστεροειδών 325, 326, 327, 328, 329 και 330. Άρχισε λοιπόν να τους επισκέπτεται, ψάχνοντας για κάποια ασχολία και για να μορφωθεί.
Στον πρώτο κατοικούσε ένας βασιλιάς. Ο βασιλιάς, ντυμένος με πορφύρα και ερμίνα, καθόταν σ’ έναν θρόνο αρκετά απλό αλλά μεγαλόπρεπο.
«Α! Να ένας υπήκοος» φώναξε ο βασιλιάς μόλις είδε τον μικρό πρίγκιπα.
Κι ο μικρός πρίγκιπας αναρωτήθηκε:
«Πώς μπορεί να με γνωρίζει αφού δεν με έχει ξαναδεί ποτέ του!»
Δεν γνώριζε πως για τους βασιλιάδες, ο κόσμος είναι πολύ απλοποιημένος. Όλοι οι άνθρωποι είναι υπήκοοι.
«Πλησίασε για να σε δω καλύτερα» του είπε ο βασιλιάς πολύ περήφανος που ήταν πλέον βασιλιάς για κάποιον.
Ο μικρός πρίγκιπας αναζήτησε με τα μάτια ένα μέρος για να καθίσει αλλά ο πλανήτης ήταν κατειλημμένος από τον εξαίσιο μανδύα από ερμίνα. Έμεινε λοιπόν όρθιος και, όπως ήταν κουρασμένος, χασμουρήθηκε.
«Είναι αντίθετο ως προς την εθιμοτυπία να χασμουριέται κανείς κατά την παρουσία ενός βασιλιά» του είπε ο μονάρχης.
«Σου το απαγορεύω».
«Δεν μπορώ να το εμποδίσω» απάντησε ταραγμένος ο μικρός πρίγκιπας.
«Έκανα ένα μεγάλο ταξίδι και δεν έχω κοιμηθεί…»
«Τότε λοιπόν» του είπε ο βασιλιάς «σε διατάζω να χασμουρηθείς. Δεν έχω δει κανέναν να χασμουριέται εδώ και
αρκετά χρόνια. Τα χασμουρητά είναι για μένα κάτι περίεργο. Εμπρός! Χασμουρήσου πάλι. Είναι διαταγή!»
«Αυτό με φοβίζει… δεν μπορώ να χασμουρηθώ άλλο…» είπε ο μικρός πρίγκιπας κατακόκκινος.
«Χμ, χμ» απάντησε ο βασιλιάς. «Τότε σε… σε διατάζω
πότε να χασμουριέσαι και πότε να…» Τραύλιζε λίγο και φαινόταν θυμωμένος.
Γιατί για τον βασιλιά αυτό που είχε σημασία είναι ότι η εξουσία του έπρεπε να γίνεται σεβαστή.
Δεν ανεχόταν καθόλου την ανυπακοή. Ήταν ένας απόλυτος μονάρχης. Επειδή όμως ήταν πολύ καλός, έδινε λογικές διαταγές.
«Αν διέταζα» συνήθιζε να λέει, «αν διέταζα έναν στρατηγό να μεταμορφωθεί σε θαλασσοπούλι κι ο στρατηγός δεν υπάκουε, δεν θα έφταιγε ο στρατηγός. Εγώ θα έφταιγα».
«Μπορώ να καθίσω;» ρώτησε δειλά ο μικρός πρίγκιπας.
«Σε διατάζω να καθίσεις» του απάντησε ο βασιλιάς μαζεύοντας μεγαλόπρεπα μια άκρη του μανδύα του από ερμίνα.
Όμως ο μικρός πρίγκιπας απορούσε. Ο πλανήτης ήταν μικροσκοπικός. Ποιους θα μπορούσε να κυβερνά ο βασιλιάς;
«Μεγαλειότατε…» του είπε «με συγχωρείτε που σας ρωτάω…»
«Σε διατάζω να με ρωτήσεις» βιάστηκε να πει ο βασιλιάς.
«Μεγαλειότατε… Ποιους κυβερνάτε;»
«Τα πάντα» απάντησε ο βασιλιάς με μια μεγάλη απλότητα.
«Τα πάντα;»
Ο βασιλιάς με μια διακριτική χειρονομία έδειξε τον πλανήτη του, τους άλλους πλανήτες και τα αστέρια.
«Όλα αυτά;» είπε ο μικρός πρίγκιπας.
«Όλα αυτά…» απάντησε ο βασιλιάς.
Δεν ήταν ένας μονάρχης απόλυτος αλλά ήταν ένας μονάρχης παγκόσμιος.
«Και τα αστέρια σας υπακούνε;»
«Φυσικά» του απάντησε ο βασιλιάς. «Υπακούνε αμέσως. Δεν ανέχομαι την απειθαρχία.
Τόση δύναμη εντυπωσίασε τον μικρό πρίγκιπα. Αν την είχε ο ίδιος, θα μπορούσε να παρακολουθήσει όχι μόνο σαράντα τέσσερα αλλά εβδομήντα δυο, ακόμη κι εκατό, ακόμη κι διακόσια ηλιοβασιλέματα την ίδια μέρα, χωρίς ποτέ να μετακινήσει την καρέκλα του!
Κι όπως ένιωθε λιγάκι θλιμμένος εξαιτίας της ανάμνησης του μικρού εγκαταλελειμμένου πλανήτη του, τόλμησε να ζητήσει μια χάρη από τον βασιλιά:
«Θα ήθελα να δω ένα ηλιοβασίλεμα… Κάντε μου τη
χάρη… Διατάξτε τον ήλιο να βασιλέψει…»
«Αν διέταζα έναν στρατηγό να πετάξει από λουλούδι σε λουλούδι, όπως μια πεταλούδα, ή να γράψει μια τραγωδία ή να μεταμορφωθεί σε θαλασσοπούλι κι αν ο στρατηγός δεν εκτελούσε τη διαταγή που έλαβε, ποιανού σφάλμα θα ήταν; Δικό του ή δικό μου;»
«Θα ήταν δικό σας» είπε με σιγουριά ο μικρός πρίγκιπας.
«Ακριβώς. Πρέπει να απαιτούμε από τον καθένα αυτό που μπορεί να δώσει» απάντησε ο βασιλιάς. «Η εξουσία στηρίζεται πρώτα απ’ όλα στη λογική. Αν διατάξεις τον λαό σου να πάει να πέσει στη θάλασσα, θα γινόταν επανάσταση. Έχω το δικαίωμα να απαιτώ υπακοή γιατί οι διαταγές μου είναι λογικές».
«Και το ηλιοβασίλεμά μου;» υπενθύμισε ο μικρός πρίγκιπας ο οποίος ποτέ δεν ξεχνούσε μια ερώτηση από τη στιγμή που την έκανε.
«Το ηλιοβασίλεμά σου θα το έχεις. Θα το απαιτήσω. Μα θα περιμένω, ως έμπειρος κυβερνήτης, να γίνουν ευνοϊκές οι συνθήκες».
«Και πότε θα συμβεί αυτό;» ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
«Χμ, χμ» απάντησε ο βασιλιάς, αφού συμβουλεύτηκε ένα χοντρό ημερολόγιο. «Χμ, χμ, θα γίνει γύρω στις… γύρω στις… θα γίνει σήμερα το βράδυ γύρω στις επτά και σαράντα! Και θα δεις πόσο καλά με υπακούνε».
Ο μικρός πρίγκιπας χασμουρήθηκε. Μετάνιωσε για το ηλιοβασίλεμα που χάθηκε.
Ύστερα είχε αρχίσει να βαριέται λιγάκι:
«Δεν έχω πια τίποτα να κάνω εδώ» είπε στον βασιλιά.
«Θα φύγω!»
«Μη φεύγεις» απάντησε ο βασιλιάς που ήταν τόσο περήφανος που είχε έναν υπήκοο.
«Μη φεύγεις, θα σε κάνω υπουργό!»
«Υπουργό με ποιο αντικείμενο;»
«Της… της δικαιοσύνης!»
«Μα δεν υπάρχει κανένας για να δικαστεί!»
«Δεν γνωρίζεις» είπε ο βασιλιάς. «Δεν έχω κάνει ακόμη τον γύρο του βασιλείου μου. Είμαι πολύ γέρος, δεν έχω χώρο για μια άμαξα και αυτό με κουράζει στο περπάτημα».
«Ω! Μα έχω δει ήδη» είπε ο μικρός πρίγκιπας που έσκυψε για να ρίξει μια ακόμη ματιά στην άλλη μεριά του πλανήτη.
«Δεν υπάρχει κανείς, ούτε εκεί κάτω…»
«Τότε θα κρίνεις τον εαυτό σου» του απάντησε ο βασιλιάς.
«Αυτό είναι το πιο δύσκολο. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κρίνεις τον εαυτό σου από το να κρίνεις τους άλλους. Αν καταφέρεις να κρίνεις σωστά τον εαυτό σου, αυτό σημαίνει πως είσαι πραγματικά σοφός».
«Εγώ» είπε ο μικρός πρίγκιπας «μπορώ να κρίνω τον εαυτό μου όπου κι αν βρίσκομαι. Δεν υπάρχει λόγος να κατοικώ εδώ».
«Χμ, χμ» είπε ο βασιλιάς «πιστεύω πως στον πλανήτη μου υπάρχει ένας ηλικιωμένος ποντικός. Τον ακούω τη νύχτα. Θα μπορούσες να δικάζεις αυτόν τον ηλικιωμένο ποντικό. Θα μπορούσες να τον καταδικάζεις σε θάνατο κάθε τόσο. Έτσι η ζωή του θα εξαρτιόταν από τη δικαιοσύνη σου. Μα θα του δίνεις χάρη κάθε φορά για λόγους οικονομίας. Δεν υπάρχει άλλος».
«Εμένα» απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, «δεν μου αρέσει να καταδικάζω σε θάνατο και πιστεύω όσο τίποτα άλλο πως θα φύγω».
«Όχι» είπε ο βασιλιάς.
Όμως ο μικρός πρίγκιπας, έχοντας ολοκληρώσει τις προετοιμασίες του, δεν θέλησε να στεναχωρήσει τον γέρο μονάρχη:
«Αν η μεγαλειότητά σας επιθυμεί να την υπακούουν αμέσως, θα μπορούσατε να μου δώσετε μια λογική διαταγή.
Θα μπορούσατε να με διατάξετε, για παράδειγμα, να φύγω μετά από ένα λεπτό. Μου φαίνεται πως οι συνθήκες είναι
ευνοϊκές…»
Ο βασιλιάς δεν απάντησε και ο μικρός πρίγκιπας δίστασε λίγο, ύστερα όμως, μ’ έναν αναστεναγμό, ξεκίνησε να φύγει.
«Σε κάνω πρεσβευτή μου» βιάστηκε τότε να φωνάξει ο βασιλιάς.
Είχε έναν σπουδαίο αέρα εξουσίας.
«Οι ενήλικες είναι πολύ περίεργοι» σκεφτόταν ο μικρός πρίγκιπας κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του.
