Την πέμπτη μέρα, πάντοτε χάρη στο αρνάκι, κι αυτό το μυστικό της ζωής του μικρού πρίγκιπα μού αποκαλύφθηκε.
(Ακούστε την ανάγνωση)
Με ρώτησε απότομα και χωρίς περιστροφές, σαν να ήταν καρπός ενός προβλήματος που μελετούσε για αρκετό καιρό, σιωπηλά:
«Ένα αρνάκι, εφόσον τρώει τα δεντράκια, τρώει επίσης και τα λουλούδια;»
«Ένα αρνάκι τρώει ό,τι τυχόν συναντήσει».
«Και τα λουλούδια ακόμη που έχουν αγκάθια;»
«Ναι. Ακόμη και τα λουλούδια που έχουν αγκάθια».
«Τότε σε τι χρησιμεύουν τα αγκάθια;»
Δεν το γνώριζα αυτό. Άλλωστε ήμουν αρκετά απασχολημένος προσπαθώντας να ξεσφίξω ένα πάρα πολύ σφικτό μπουλόνι του κινητήρα μου. Ήμουν πολύ ανήσυχος καθώς η βλάβη άρχιζε να φαίνεται πολύ σοβαρή και το διαθέσιμο πόσιμο νερό που λιγόστευε, με έκανε να φοβάμαι τα χειρότερα.
«Και σε τι χρησιμεύουν τα αγκάθια;»
Ο μικρός πρίγκιπας δεν ξεχνούσε ποτέ την ερώτησή του με το που τη διατύπωνε.
Είχα εκνευριστεί με το μπουλόνι μου και του απάντησα ό,τι να ‘ναι:
«Τα αγκάθια σε τίποτα δεν χρησιμεύουν. Είναι μια καθαρή κακή συνήθεια από τη μεριά των λουλουδιών!»
«Ω!»
Μα, έπειτα από μια μικρή παύση, μου απάντησε με μια κάποια μνησικακία:
«Δεν σε πιστεύω! Τα λουλούδια είναι αδύναμα. Είναι λεπτεπίλεπτα. Ενισχύουν την αυτοπεποίθησή τους όπως μπορούν. Νομίζουν πως είναι τρομερά με τα αγκάθια τους…»
Δεν του απάντησα καθόλου. Εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν: “αν αυτό το μπουλόνι συνεχίσει να αντιστέκεται, θα το κοπανήσω με ένα χτύπημα του σφυριού”.
Ο μικρός πρίγκιπας διέκοψε πάλι τις σκέψεις μου:
«Κι εσύ πιστεύεις ότι τα λουλούδια…»
«Όχι! Όχι! Δεν πιστεύω τίποτα! Απάντησα ό,τι να ‘ναι.
Είμαι απασχολημένος με πιο σημαντικά πράγματα!»
Με κοίταξε έκπληκτος.
«Με πιο σημαντικά πράγματα!»
Με κοιτούσε με το σφυρί μου στο χέρι και τα δάχτυλα μαύρα από το γράσο, σκυμμένο πάνω από ένα αντικείμενο που του φαινόταν πολύ άσχημο.
«Μιλάς όπως οι ενήλικες!»
Αυτό με έκανε να νιώσω ντροπή. Μα, δίχως καμία λύπηση, πρόσθεσε:
«Εσύ όλα τα μπερδεύεις… Εσύ όλα τα ανακατώνεις!»
Ήταν πράγματι πολύ νευριασμένος. Τα χρυσόξανθα μαλλιά του ανέμιζαν.
«Γνωρίζω έναν πλανήτη όπου ζει ένας κύριος κατακόκκινος. Δεν έχει μυρίσει ποτέ του ένα λουλούδι. Δεν έχει κοιτάξει ποτέ του ένα αστέρι. Δεν έχει αγαπήσει ποτέ κανέναν. Δεν έχει κάνει ποτέ του κάτι άλλο πέρα από λογαριασμούς. Και κάθε μέρα επαναλαμβάνει σαν κι εσένα: ‘‘Είμαι σοβαρός άνθρωπος! Είμαι σοβαρός άνθρωπος’’ κι αυτό τον κάνει να καμαρώνει περήφανα. Μα, αυτός δεν είναι ένας άνθρωπος, είναι ένα μανιτάρι!»
«Ένα τι;»
«Ένα μανιτάρι!»
Ο μικρός πρίγκιπας είχε γίνει τώρα κατακίτρινος από θυμό.
«Εδώ κι εκατομμύρια χρόνια τα λουλούδια βγάζουν αγκάθια. Εδώ κι εκατομμύρια χρόνια τα αρνάκια τρώνε τα λουλούδια. Δεν είναι λοιπόν σοβαρό θέμα να προσπαθείς να καταλάβεις γιατί κοπιάζουν τόσο πολύ για να βγάζουν αγκάθια που δεν θα τους χρησιμεύσουν σε τίποτα; Δεν είναι σοβαρό θέμα ο πόλεμος μεταξύ αρνιών και λουλουδιών; Δεν είναι σοβαρό θέμα και πολύ πιο σημαντικό από τους λογαριασμούς ενός χοντρού κατακόκκινου Κυρίου; Κι αν εγώ γνωρίζω ένα λουλούδι μοναδικό στον κόσμο, που δεν υπάρχει πουθενά αλλού εκτός από τον πλανήτη μου, κι ένα μικρό αρνάκι μπορεί να το ξεριζώσει με μία και μόνη χαψιά, ένα πρωί, χωρίς να σκεφτεί καθόλου αυτό που κάνει, αυτό δεν είναι σοβαρό θέμα;»
Κοκκίνισε κι έπειτα συνέχισε:
«Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι που δεν υπάρχει όμοιό του ανάμεσα σε εκατομμύρια αστέρια, αυτό αρκεί για να αισθάνεται ευτυχισμένος όταν το κοιτάζει».
Σκέφτεται: ‘‘Το λουλούδι μου είναι κάπου εκεί…”
Μα αν το αρνάκι φάει το λουλούδι, θα είναι γι’ αυτόν σαν να έχουν σβήσει απότομα όλα τα αστέρια! Κι αυτό δεν είναι σοβαρό;»
Δεν μπορούσε να πει τίποτα άλλο. Ξέσπασε ξαφνικά σε αναφιλητά. Η νύχτα είχε πέσει. Είχα αφήσει κι εγώ τα εργαλεία μου. Δεν με ενδιέφερε πια το σφυρί μου, το μπουλόνι μου, η δίψα και ο θάνατος. Υπήρχε σ’ ένα αστέρι, σ’ έναν πλανήτη, στον δικό μου πλανήτη, τη Γη, ένας μικρός πρίγκιπας να παρηγορήσω! Τον πήρα στην αγκαλιά μου. Τον νανούρισα.
Του έλεγα: «Το λουλούδι που αγαπάς, δεν κινδυνεύει… Θα ζωγραφίσω ένα φίμωτρο για το αρνάκι σου… Θα ζωγραφίσω μια πανοπλία για το λουλούδι σου… Θα… ».
Δεν ήξερα τι να του πω.
Ένιωθα πολύ άβολα.
Δεν ήξερα πώς να τον προσεγγίσω, πώς να τον πλησιάσω και πάλι…
Η χώρα των δακρύων είναι τόσο μυστήρια.
