Οι κομματικές παρατάξεις και τα τσιράκια τους στην αιώνια αρένα της δημαγωγικής αντιπαράθεσης. Δεξιές και ακροδεξιές παρατάξεις κάνουν λόγο για ενδυνάμωση της Αστυνομίας και για τοποθέτηση καμερών και drones. Από ποιον να μας φυλάει δεν μας λένε. Πάλι στο όνομα κάποιας ασύμμετρης απειλής φέρνουν στο προσκήνιο το Δόγμα του Σοκ, ευεπίφορο προς στέρηση βασικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών. Σε περιπτώσεις άναρχης συναισθηματικής φόρτισης ο ίδιος ο ανθρωπάκος γυρεύει τον νόμιμο εγκλεισμό του στα βρόχια της Εξουσίας νομίζοντας πως θα προστατευτεί ενώ στην ουσία περιχαρακώνεται η βούληση και η κριτική του ικανότητα. Οι αριστερές παρατάξεις έχουν πένθος. Στην ουσία αμφότεροι ετοιμάζονται για τα νέα νομοσχέδια. Αυτός είναι ο Κορπορατισμός, δεν υπάρχει Δημόσιο στο οποίο να μην ενέχεται το ιδιωτικό συμφέρον. Πολλάκις ο Ιδιωτικός Τομέας λειτουργεί σαν εξαρτημένος βραχίονας του Δημοσίου. Ό,τι προλάβει έκαστος να κεφαλαιοποιήσει απ’ την λαίλαπα. Ενώ η ίδια η Νομοθεσία τους διαψεύδει και δεν διαχωρίζει κανέναν, όσο κι αν προσπαθούν ν’ αποδείξουν το αντίθετο, αφού η πρόσφατη ιστορική αναδρομή σε επίπεδο εμπρηστικό, πολεοδομικό αλλά και νομοθετικό διασαφηνίζει αρκετά το τοπίο.
Η Ελλάδα συνεχίζει να είναι κυριαρχημένη εδώ και 200 χρόνια, απ’ τη σύσταση του Κράτους το 1821. Οι Κυβερνήσεις είναι ετεροκίνητες, είναι η εμμονή της Αστικής τάξης και τα απωθημένα του μικροαστισμού.
Αυτά είναι τα μυαλά με τα χιλιάδες παράσιτα και ζιζάνια, τα οποία εμφυτεύτηκαν στις κεφαλές διαμέσω της εκπαίδευσης, είτε της σχολικής είτε της κομματικής. Και είναι αδιανόητο για την πλειονότητα ένα πνεύμα απελευθερωμένο, μία σκέψη αν-Αρχή, που έχει την κριτική οξύνοια να διακρίνει τις αβελτηρίες και την ολιγωρία του κάθε Κόμματος, ή την αδιαφορία και την εξαργύρωση της θέσης του κάθε Κλάδου.
Είναι αδιανόητο για την πλειονότητα να στηρίζει τα λόγια με τις πράξεις. Είναι αδιανόητο για την πλειονότητα να δεχτεί πως μπορεί ο Άνθρωπος να ζήσει χωρίς το κτήριο του Δημαρχείου-της Νομαρχίας-του Υπουργείου-της Βουλής-της Τράπεζας, να είναι δίκαιος και ισότιμος μέσα απ’ τη διανομή των δέκα μήλων σε δέκα άτομα, ένα έκαστος.
Όχι! Δεν πενθούμε. Απλώς μέσα στη ραστώνη μας κατατρυχόμαστε απ’ την αναμονή του επείγοντος, να συμβεί κάτι για να δημαγωγήσουμε.
Σε περιόδους πένθους, κι απ’ αυτό ξέρω πάρα πολλά επειδή οι συγκυρίες με ανάγκασαν να αντιμετωπίζω συνέχεια πένθη, ο άνθρωπος ευρωσταίνει. Μπορεί να πονάει αλλά σκληραίνει.
Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε πολύ σοβαρά, υπεύθυνα κι ενσυνείδητα επί του θέματος, ώστε να αποτρέψουμε την ερημοποίηση του Μέλλοντος. Και όταν ομιλούμε για ερημοποίηση, εννοούνται όλες οι συνιστώσες της κοινής συνισταμένης. Η αυτοθέσμιση της Κοινωνίας είναι μονόδρομος με τον Άνθρωπο να επιφορτίζεται την κύρια ευθύνη, αφού καλείται να θέτει τα πάντα υπό το μικροσκόπιο και να μην εμπιστεύεται καμία Αρχή, κανέναν Επιστήμονα, οι οποίοι αποδεικνύονται αργυρώνητοι προς απογοήτευσή μας.
Η Ελευθερία έχει ευθύνη ωστόσο. Διαφορετικά η ανάθεση του Μέλλοντος σε ολιγαρχικές συνομοταξίες και Ειδήμονες δεν δύναται να επιφέρει ανατροπή της σαπίλας παρά μόνο αλλαγές, τις οποίες το Σύστημα θα εγκολπωθεί και θα καλιγώσει πάλι κατά το δοκούν.
«Ελεύθερος είναι αυτός που μπορεί να ζει χωρίς να λέει ψέματα» κατά τον Camus…
Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.
