Πάμε λοιπόν να δούμε το νομοθετικό όργιο των Κυβερνήσεων, οι οποίες κατασκεύαζαν σε κάθε πύρινο όλεθρο και μία «απειλή κατά το δοκούν», στο όνομα της οποίας αναλάμβανε η κρατική «μέριμνα» να διασώσει την Κοινωνία και το Δάσος, ψαλιδίζοντας ελευθερίες και δέντρα! Οι Νόμοι είναι σε δύσκολα Ελληνικά αλλά αξίζει τον κόπο.
Πρώτος είναι ο χουντικός Νόμος 86/1969, ο οποίος αποχαρακτηρίζει δασικές εκτάσεις παραχωρώντας τες σε χέρια Ιδιωτών.
Συγκεκριμένα αναφέρεται:
«ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β’: Αναγνώρισης μη δημοσίων δασών ‘Άρθρο 3: Προϋποθέσεις αναγνωρίσεως 1. Επί των δασών των Νέων Χωρών και της Θεσσαλίας, συμπεριλαμβανομένων της Επαρχίας Δομοκού και του Νομού ‘Αρήτης, όσα προ της προσαρτήσεως αυτών ετέχουν έκπαλαι υπό την νομή της ολότητάς των κατοίκων χωρίων ή συνοικισμών, υφισταμένων κατά την δημοσίευσίν του Νομ. 4173 της 15/19.6.1929 “περί κυρώσεως και τροποποιήσεως του από 11 Μαίου 1929 Ν.Δ/τος “περί δασικού ωδικός) χρησιμοποιούμενα ή τυγχάνονται εκμεταλλεύσεως υπ’ αυτών και των οποίων τα αποδεικτικά εξουσιάσεως ή ιδιοκτησίας έγγραφα είτε δεν σώζονται είτε δεν δύνανται κατά τας διατάξεις της νομοθεσίας, υπό το κράτος της οποίας εξεδόθησαν να αποτελέσουν πλήρη απόδειξιν υπάρξεως δασικής ιδιοκτησίας, λόγω χαρακτηρισμού της σχετικής δασικής εκτάσεως ως αγρού, βοσκής κλπ. δύνανται να αναγνωρισθούν ως ιδιοκτησία της ολότητος των κατοίκων των χωρίων ή των συνοικισμών, των κατά τα ανωτέρω χρησιμοποιησάντων ή και καρπωθέντων ταύτα, αναγνωριζομένων και ως νομικών προσώπων. Η διάταξις αύτη ισχύει και επί δασών, των οποίων τα αποδεικτικά έγγραφα είναι εκδεδομένα εικονικώς επ’ ονόματι φυσικών προσώπων ή και καρπωθέντων αυτά χωρίων ή συνοικισμών.»
Το Σύνταγμα του 1975 αποφασίζει να ανακόψει τη στυγνή εκμετάλλευση με τα άρθρα 24:
«Η προστασία του φυσικού-πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του κράτους και δικαίωμα του καθενός. Για τη διαφύλαξη του το Κράτος έχει υποχρέωση να παίρνει ιδιαίτερα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα στο πλαίσιο της αρχής της αειφορίας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία των δασών και δασικών εκτάσεων.
Η σύνταξη δασολογίου συνιστά υποχρέωση του Κράτους. Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών-δασικών εκτάσεων, εκτός κι αν προέχει για την Εθνική Οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη χρήση που το επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον. Ως δάσος ή δασικό οικοσύστημα νοείται το οργανικό σύνολο άγριων φυτών με ξυλώδη κορμό πάνω στην αναγκαία επιφάνεια του εδάφους, τα οποία, μαζί με την εκεί συνυπάρχουσα χλωρίδα και πανίδα, αποτελούν μέσω της αμοιβαίας αλληλεξάρτησης και αλληλοεπίδρασής τους, ιδιαίτερη βιοκοινότητα (δασοβιοκοινότητα) και ιδιαίτερο φυσικό περιβάλλον (δασογενές). Δασική έκταση υπάρχει όταν στο παραπάνω σύνολο η άγρια ξυλώδης βλάστηση, υψηλή ή θαμνώδης, είναι αραιά.» και 117:
«Δημόσια ή ιδιωτικά δάση-δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά ή που με άλλο τρόπο αποψιλώθηκαν ή αποψιλώνονται, δεν αποβάλλουν για το λόγο αυτό τον χαρακτήρα που είχαν πριν καταστραφούν, κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο προορισμό. Η αναγκαστική απαλλοτρίωση δασών-δασικών εκτάσεων που ανήκουν σ ε φυσικά ή νομικά πρόσωπα ιδιωτικού ή δημοσίου Δικαίου επιτρέπεται μόνο υπέρ του Δημοσίου σύμφωνα με τους ορισμούς του άρθρου 17, για λόγους δημόσιας ωφελείας∙ διατηρείται πάντως η μορφή τους αμετάβλητη ως δασική.»
Ακολουθεί ο Νόμος 998/1979, η εισήγηση του οποίου συνιστά έμπνευση του Γιάννη Μπούτου, Υπουργός Γεωργίας επί Καραμανλή και Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος ορίζει τα Συμβούλια Ιδιοκτησίας Δασών που «επιλαμβάνονται της αναγνωρίσεως της κυριότητος η άλλου εμπραγμάτου δικαιώματος τη αιτήσει του ενδιαφερομένου ιδιώτου ή νομικού προσώπου, κρίνουν δε επί τη βάσει των υπό τούτου προσκομιζομένων, ως και των παρά τη δασική υπηρεσία τηρουμένων στοιχείων, δυνάμενα να ζητήσουν και την παρ άλλων δημοσίων υπηρεσιών αποστολήν παντός χρησίμου εγγράφου ή άλλου στοιχείου ή να διατάξουν την διενέργειαν ειδικής ερεύνης ή πραγματογνωμοσύνης προς μόρφωσιν ασφαλούς κρίσεως περί των προβαλλομένων ιδιωτικών δικαιωμάτων.
Πλείονες αιτήσεις αφορώσαι το αυτό δάσος ή δασικήν έκτασιν ή συνεχόμενα τμήματα εξετάζονται από κοινού. Τα ως άνω Συμβούλια, μετύ ανάγνωσιν της εισηγήσεως του ορισθέντος εισηγητού, γνωμοδοτούν ητιολογημένως εφ` εκάστης υποθέσεως. Η κρίσις των Συμβουλίων σχηματίζεται διύ ελευθέρας εκτιμήσεως των ως άνω αποδεικτικών στοιχείων.
Η απορριπτική της αιτήσεως ιδιώτου ή νομικού προσώπου γνωμοδότησις είναι δεσμευτική δια τον Υπουργόν, μη δυνάμενον να προβή διύ αποφάσεώς του εις αναγνώρισιν δικαιώματός τινος του ασκήσαντος την αίτησιν. Εφ όσον το Συμβούλιον ήθελεν αποφανθή υπέρ της αναγνωρίσεως ιδιωτικών δικαιωμάτων επί δάσους ή δασικής εκτάσεως, ο Υπουργός δύναται είτε να αποδεχθή την γνωμοδότησιν είτε να απορρίψη την αίτησιν του ενδιαφερομένου δι` ειδικώς ητιολογημένης αποφάσεώς του είτε να προσφύγη εις το Αναθεωρητικόν Συμβούλιον Ιδιοκτησίας Δασών κατά τα κατωτέρω οριζόμενα.»
Τοιουτοτρόπως ανοίγει ο δρόμος για τη μετατροπή των δασικών εκτάσεων σε οικόπεδα. Τα Συμβούλια αυτά αποτελούνται από «α) Τον προϊστάμενον του Εφετείου της έδρας του συμβουλίου πρόεδρον εφετών, αναπληρούμενον υπό του νομίμου αναπληρωτού του, ως προέδρου. Ως πρόεδρος του Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών Αθηνών ορίζεται εις εκ των προέδρων εφετών των ύπηρετούντων εις το Εφετείον Αθηνών, αναπληρούμενος υπό ετέρου προέδρου εφετών, β) δύο εφέτας, γ) ένα πάρεδρον του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και δ) τον Επιθεωρητήν Δασών της έδρας του Συμβουλίου, αναπληρούμενον υπό του νομίμου αναπληρωτού του. Ο πρόεδρος του Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών Αθηνών, ως και τα υπό στοιχείον β` μέλη πάντων των ως άνω συμβουλίων ορίζονται, μετά των αναπληρωτών των, δια κοινής αποφάσεως των Υπουργών Δικαιοσύνης και Γεωργίας επί διετή θητεία, δυναμένη να ανανεούται.»
Στον ίδιο Νόμο ορίζονται και τα Συμβούλια Δασικής Πολιτικής ως «συμβουλευτικόν και γνωμοδοτικόν όργανον επί θεμάτων προστασίας και αναπτύξεως των δασών και δασικών εκτάσεων και ασκήσεως της δασικής πολιτικής του Κράτους» και τα οποία αποτελούνται από «α) Τον Γενικόν Γραμματέα του Υπουργείου Γεωργίας, ως Πρόεδρον.β) Τον νομικόν σύμβουλον του Υπουργείου Γεωργίας.γ) Τον Γενικόν Διευθυντήν Δασών.δ) Τον Γενικόν Διενθυντήν Γεωργικής Αναπτύξεως.ε) Τον αρχαιότερον των εν Αθήναις γενικών επιθεωρητών δασών.στ) Τον προϊστάμενον της Υπηρεσίας Προστασίας περιβάλλοντος του Υπουργείου Συντονισμού.ζ) Εναν καθηγητήν του τμήματος δασολογίας της Γεωπονικής και Δασολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.η) Ενα καθηγητήν της ζωολογίας, μιας των ανωτάτων σχολών.θ) Ενα εκπρόσωπον του Γεωτεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος.ι) Ενα ιδιώτην δασοκτήμονα ή εκπρόσωπον δασοκτήμονος Δήμου ή Κοινότητος.ια) Ενα ιδιώτην βιομήχανον ξύλον.ιβ) Ενα εκπρόσωπον της Πανελληνίου Συνομοσπονδίας Ενώσεων Γεωργικών Σννεταιρισμών (ΠΑΣΕΓΕΣ).ιγ) Ενα εκπρόσωπο των σωματείων φίλων των δασών και του περιβάλλοντος.» Όλοι αυτοί μαζί δηλαδή, νομιμοποιούν την παράνομη κατά το Σύνταγμα αγορά δασικών και αναδασωτέων εκτάσεων από συνεταιρισμούς-ιδιώτες και κατ’ επέκταση υποκινεί σε εμπρηστικές ενέργειες ως άλλοθι του διεκδικητή που θα θέσει αίτηση προς αγορά, αφού δεν θα υπάρχουν πλέον αποδείξεις περί δάσους!!
Στον ίδιο Νόμο πάτησε και το ΠΑΣΟΚ για να εξαιρέσει επί της θητείας του απ’ την αναδάσωση κοντά στις 300.000 στρέμματα καμένων εκτάσεων ανά την ελληνική επικράτεια. Και το 1987 προχωρεί στον Νόμο 1734/1987 με τον οποίο διευρύνεται το πεδίο παραχωρήσεων δασικών εκτάσεων κατά κυριότητα ή κατά χρήση: «Όσες κρίνονται κατάλληλες από άποψη θέσης και είναι απαραίτητες για τη δημιουργία και λειτουργία εργατικών κατοικιών εκτός Αττικής, κατασκηνώσεων, χιονοδρομικών κέντρων, ορειβατικών καταφυγίων, αθλητικών χώρων και εγκαταστάσεων σχολικών κτιρίων, δημοτικών και κοινοτικών καταστημάτων, νοσοκομείων, ιερών ναών και ιερών μονών, κέντρων υγείας και υγειονομικών σταθμών, σωφρονιστικών καταστημάτων, νεκροταφείων, αγορών, σφαγείων, τυροκομείων, μελισσοκομείων, υδροτριβείων, ιχθυοτροφείων και χώρων απορριμμάτων και λυμάτων, εγκαταστάσεων ύδρευσης και άρδευσης, και εμφιάλωσης νερού μετά των αναγκαίων αγωγών προσαγωγής του, εγκαταστάσεων Κέντρου Τεχνικού Ελέγχου Οχημάτων (Κ.Τ.Ε.Ο.).
Κατ’ εξαίρεση και για εθνικούς λόγους επιτρέπεται να παραχωρούνται κατά κυριότητα ή κατά χρήση για ορισμένο χρόνο, σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 3, δημόσιες δασικές ή χορτολιβαδικές εκτάσεις σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, που χαρακτηρίζονται ως κοινωφελή ιδρύματα κατά την έννοια του Αστικού Κώδικα, τα οποία υφίστανται ή συνιστώνται από τα πρεσβυγενή Ελληνορθόδοξα (Ελληνόφωνα ορθόδοξα) Πατριαρχεία της Ανατολής ή την αυτοδιοίκητη Ιερά Μονή και Αρχιεπισκοπή του ‘Ορους Σινά και εξυπηρετούν τους πνευματικούς, πολιτιστικούς, φιλανθρωπικούς, επιστημονικούς και λοιπούς κοινωφελείς σκοπούς των ανωτέρω θρησκευτικών καθιδρυμάτων».
Πόσοι κόρακες έτοιμοι να βουτήξουν το δάχτυλο στο μέλι!!
Το 1998 ο Τζουμάκας με το νομοσχέδιο που έφερνε προς ψήφισμα στη Βουλή, προσδοκούσε να απελευθερώσει την οικοπεδοποίηση απ’ τα «βρόχια» των ρυθμιστικών διατάξεων Προστασίας! Επειδή ωστόσο στεκόταν εμπόδιο το Συμβούλιο της Επικρατείας ως τελικός εδραιωτής του Νόμου, ανέλαβαν τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ που ήταν και κυβερνών τότε- της Νέας Δημοκρατίας- του Συνασπισμού και του ΔΗΚΚΙ να υπερψηφίσουν την αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, ώστε να αρθεί η απαγόρευση οικοδόμησης δασικών εκτάσεων από ιδιώτες!!
Επί Σημίτη το 2003 στο βάθρο έχουμε τον Νόμο 3208, γνωστός και ως Νόμος Δρυ, με τον οποίο νομιμοποιούνται όλες οι μεταβιβάσεις δασωθέντων αγρών προς τους «υπερθεματιστές μετά από κατακυρωτικές εκθέσεις αναγκαστικών πλειστηριασμών διενεργουμένων, εφόσον δεν ασκήθηκε εμπρόθεσμα διεκδηκητική αγωγή σύμφωνα με το άρθρο 1020 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας-σε τρίτους βάσει συμβιβαστικών πράξεων (δεν ξεκαθαρίζεται καν η κατηγορία των τρίτων!!)-σε πρόσωπα από διαχωρισμό υπέρ Ταμείων Εφέδρων Πολεμιστών Κρήτης-στην Εθνική Τράπεζα ως διαχειρίστρια ανταλλάξιμων κτημάτων, τα οποία της είχαν παραδοθεί με πρωτόκολλο παραλαβής και κατά τη διάρκεια ισχύος δεν υπήρξε διεκδίκηση από Δημόσια Υπηρεσία (το κάνω τη δουλειά μου των Δημοσίων Υπαλλήλων γίνεται σε επιλεκτική βάση)!!- στην εγχώρια περιουσία των Νήσων Κυθήρων και Αντικυθήρων…»Ο Νόμος αυτός απελευθερώνει στην ουσία το 1/3 των δασικών εκτάσεων.
Από τούδε και στο εξής οι αρμόδιοι φορείς, οι οποίοι δεν γνωρίζουμε εν τέλει ποιοι ακριβώς είναι, ρίχνονται στη μάχη της εκ νέου χαρτογράφησης των δασικών εκτάσεων της Χώρας.
Το 2004 ο Μπασιάκος ως Υπουργός Γεωργίας εφαρμόζει τον ίδιο Νόμο και τον επεκτείνει με την «αναστολή κάθε κατεδάφισης των αυθαιρέτων».
Ακολουθεί ο Νόμος Σουφλιά αναφορικά με το «Χωροταξικό Σχέδιο Τουρισμού» με το οποίο λύνονται τα χέρια των «σύνθετων τουριστικών υποδομών» ακόμη και σε προστατευόμενες περιοχές…
(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)
