Με τους όρους «Φασισμός» και τις «φασίζουσες πρακτικές» έχω ασχοληθεί εκτενώς σε κείμενά μου.
Παρατηρείται βέβαια κατάχρηση των όρων απ’ τους Θνητούς, τους οποίους όρους προσαρμόζουν κατά το δοκούν.
Ο όρος δημοσιογράφος σημαίνει ο άνθρωπος που δημοσιεύει το γραπτό του αλλά έχει παρέλθει η ερμηνεία αυτή, αφού δηλώνει πλέον το επάγγελμα, τη δημοσίευση της σκέψης ή της έρευνας κάποιου μετά από αμοιβή.
Η πλειοψηφία των δημοσιογράφων ανήκουν στο μισθολόγιο κάποιας Εταιρείας διακίνησης Πληροφοριών, πράγμα που σημαίνει πως ακολουθούν κατευθυντήριες επ’ αμοιβής, ας μην ξεχνάμε πως ο διακαής πόθος των Δημοσιογραφικών Οργανισμών είναι η αύξηση των ποσοστών τηλεθέασης ή οι πωλήσεις των φύλλων τους, ώστε να έχουν μερίδιο στην πίτα των διαφημίσεων. Οι Όμιλοι Διακίνησης Πληροφοριών ανεβοκατεβάζουν Κυβερνήσεις δια μέσω της χειραγώγησης της Κοινής Γνώμης και των πλασματικών στατιστικών.
Πέραν αυτών υπάρχουμε και οι «Γραφιάδες», όπως ονομάζω τους ερασιτέχνες που συντάσσουμε κείμενα, τα οποία δημοσιεύονται στο διαδίκτυο. Οι «Γραφιάδες» εκμεταλλευόμαστε την χρήση των νέων Τεχνολογιών για να περάσουμε τα μηνύματά μας, τα οποία δεν θα γίνονταν ποτέ ευρέως γνωστά.
Και εδώ ωστόσο η πλειονότητα παρουσιάζεται ταγμένη σε κάποια Κομματική παράταξη. Υπάρχουν κλίκες στην ουσία, οι εκπρόσωποι των οποίων επιδίδονται σε κοπτοραπτική των γεγονότων-Ιδεολογιών κατά το δοκούν, προς εξυπηρέτηση δηλαδή της παράταξης την οποία υπηρετούν. Πρόκειται για μία κατάφωρη έλλειψη σαφήνειας και μία εκτεταμένη διαπλοκή, οι οποίες εξασθενούν το δημοκρατικό ιδεώδες στο βωμό της Ελευθερίας της έκφρασης, την οποία δεν σέβονται στο ελάχιστο.
Και εδώ χιλιάδες διατριβές με συγκεκριμένο προσδιορισμό σε σχεδιαγράμματα και κατ’ επέκταση στο ανεφάρμοστό τους ή αναρτήσεις, διάχυτες από υποκριτικό ενδιαφέρον – επίπλαστη μεγαλοστομία από ανθρώπους που δεν έχουν ως επί το πλείστον καθημερινή τριβή με σοβαρά προβλήματα, βλέπουν το φως της δημοσιότητας καθημερινά.
Και εδώ χιλιάδες μυθιστορήματα με την αναγωγή τους στο «ιστορικό πλαίσιο» σύγκρισης ή στη λογοτεχνίζουσα κακομοιριά, η οποία δεν ακολουθεί καμία νοησιαρχική κατεύθυνση.
Κατ’ εφαπτομένη δημιουργούνται κείμενα-υποκατάστατα με επίκληση στο συναίσθημα, το οποίο δεν υποτιμώ καθόλου, χωρίς να διαχέουν διασταυρωμένες πληροφορίες ωστόσο, στοχεύοντας απλώς στο θυμικό του αναγνώστη προς παραπλάνηση και ψηφοθηρία-οπαδοθηρία ή απλώς προς ματαιόδοξη ενθύμηση της παρουσίας τους. Και οι Θνητοί σπεύδουν να «κατηγοριοποιήσουν» τον κάθε Γραφιά.
Λαϊκισμοί απ’ την ασφάλεια του καναπέ ή του σαλονιού, ως είθισται. Και τον όρο «λαϊκισμό» δεν τον χρησιμοποιώ υποτιμητικά για τον απλό άνθρωπο αλλά για την προσπάθεια των «κατ’ επίφαση απλών», των οποίων πράξεις και αναρτήσεις διέπονται από καθαρή σκοπιμότητα αυτό-προβολής ως «ευαίσθητοι» και θήρευσης πόντων στο γόητρο που καλλιεργούν ως ανθρωπιστές.
Βρώμα Θεών…
Το 51 μ.Χ., η Αγριππίνα έπεισε τον Κλαύδιο να αποκληρώσει το δικό του γιο, τον Βρετανικό, και να υιοθετήσει τον Νέρωνα. Όταν ο έφηβος έφθασε σε ηλικία να βασιλέψει, η Αγριππίνα ανέλαβε και πάλι πρωτοβουλία. Φρόντισε να δηλητηριάσει τον Κλαύδιο με ένα πιάτο μανιτάρια. Έτσι, ο Νέρων ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας σε ηλικία 17 ετών. «Βρώμα Θεών» αφορά στη ρήση του Νέρωνα σχετικά με τα δηλητηριασμένα μανιτάρια.
Γιατί ο αναγνώστης-θεατής επιδεικνύει συμπεριφορά Κλαύδιου με την ασίγαστη ροπή του προς τον λαϊκισμό;;;
Σημειωτέον προσποιούταν συχνά τον ηλίθιο ο εν λόγω Κύριος…
Κάθε χρόνο είμαστε αντιμέτωποι με το σοκ της αντιμετώπισης μιας επικείμενης πυρκαγιάς.
Κάθε χρόνο τελούμε υπό το πένθος μιας παρελθούσας πυρκαγιάς, η οποία στάθηκε αφορμή, αφορμή και όχι αιτία θα επιμείνω, για νεκρούς-τραυματίες-κατεστρεμμένες περιουσίες.
Οι φήμες οργιάζουν για συντονισμένες ενέργειες επιχειρηματικών σχεδιασμών, οι οποίες θα ήθελαν απρόσκοπτη αδειοδότηση προς πραγματοποίηση των κερδοφόρων σχεδίων τους.
Μεγάλη αίσθηση προκαλούν οι καταγγελίες Ειδημόνων ή Αρμοδίων σε καίριες θέσεις της Δημόσιας Διοικητικής Αρχής, όπως αυτές της κυρίας Καραβασίλη για την πυρκαγιά στο Μάτι το 2018, πολεοδόμος και πρώην Ειδική γραμματέας Επιθεωρητών Περιβάλλοντος. «Δυστυχώς το κράτος είναι λαδωμένο. Αν είχα υποχωρήσει και είχα βάλει τη γραμμή λίγο πιο πέρα για να εντάξω κάποια φιλέτα, θα ήμουν τώρα με περιουσία. Το πολεοδομικό σχέδιο της Νέας Μάκρης ολοκληρώθηκε από εμένα την ίδια το 1992 σε μία περιοχή που το 80% ήταν δασική. Οι πιέσεις ήταν πάρα πολλές. Μετά το 1992 ακολούθησαν τροποποιήσεις στον σχεδιασμό. Μέχρι και το 2008 η οικοδόμηση έφτασε ως την παραλία με κέντρα-ξενοδοχεία-κατοικίες.»
Θρήνος και οδυρμοί στο écran. Μια επανάληψη ενός κακογυρισμένου σήριαλ με τους συμμετέχοντες ηθοποιούς να το παίχουν θιγμένοι και να «νοιάζονται για τον Λαό», ποιος είναι ο λαός δεν μας είπαν ποτέ.
Άλλο ένα επεισόδιο του ίδιου έργου, το οποίο θα επιτύχει λίγο περισσότερη επιμήκυνση της προβολής του, ένεκα του απρόσμενου.
Συνήθως οι αριθμοί των νεκρών μας φαίνονται «μικροί», έχουμε συνηθίσει σε μεγαλύτερα!
Συνήθως τα χιλιάδες στρέμματα καμένου δάσους μας φαίνονται «διαχειρίσημα», μπορούμε από την επομένη να προβούμε σε αναδάσωση, είτε με ύφος ανέμελο ηθικής ικανοποίησης είτε με οργάνωση σε απευθείας ανάθεση επιχειρηματικών βλέψεων!
Συνήθως έχουμε προσαγωγές υπόπτων αλλά ποτέ προσαγωγές των αληθινά Υπευθύνων.
Με βρίσκετε αρκετά ειρωνική ή ίσως κυνική;
Δεν υπάρχει πλέον το ον «Άνθρωπος», υπάρχει ο ανθρωπάκος που κυβερνιέται απ’ τη δίψα του για Εξουσία, απαράβλητο αίσθημα το οποίο «επιτρέπει» τα πάντα.
Η διατροφική αλυσίδα υφίσταται και το ένα ζώο τρώει το άλλο για να επιβιώσει.
Ένα σαρκοβόρο στη ζούγκλα είναι θηρευτής στο πλαίσιο ωστόσο του ανεκτού ή του επιτρεπτού, πράγμα που σημαίνει θα επιτεθεί και ίσως να χρειαστεί να σκοτώσει κι ένα ομοειδές σε περιπτώσεις προσωρινής αψιμαχίας. Χαρακτηρίζεται όμως απ’ το αίσθημα της αυτοκυριαρχίας, κάτι που λειτουργεί ως τροχοπέδη στην αυτοκαταστροφή του είδους του. Στον άνθρωπο δεν ανιχνεύτηκαν ποτέ ανάλογοι μηχανισμοί. Εν αρχή είχε παγιωμένη την επίγνωση της αδυναμίας του. Το πρόβλημα εμφανίζεται, όταν «εκκινεί το έλλογο», το οποίο απέληξε σε πληθώρα τεχνητών όπλων και μέσα μαζικού αφανισμού, ενσυνείδητο προκαθορισμό δηλαδή της αυτοεξόντωσής του.
Οι ωμότητες σε καθημερινή βάση έχουν προκαλέσει ανοσία. Χρησιμοποιούμε την είδηση σαν είδηση και απεργαζόμαστε με κλαυθμούς την αποκτήνωσή μας, χωρίς αποδεδειγμένες προσπάθειες αποφυγής του μοιραίου.
Δεν υποτιμώ καθόλου τη φωτιά, τις προθέσεις των «εμπνευστών» της, την ταλαιπωρία των άμεσα πληγέντων.
Υποτιμώ ωστόσο τα εξαρτημένα αντανακλαστικά του Ανθρώπου.
Γύρω μία Έρημος και η Σιωπή να τρανώνει μέρα τη μέρα, και ίσως να είμαι και ο μόνος γραφιάς που χρησιμοποιεί πρώτο πληθυντικό πρόσωπο χωρίς να εξαιρεί τον εαυτό του, επειδή και το «προφίλ του επαναστάτη» απεργάζεται εν τέλει την ίδια την αντίδραση σήμερα.
Κάθε πυρκαγιά ή γενικότερα μία μορφή εκτεταμένης καταστροφής μπορεί να λειτουργήσει ως «απαραίτητη» κρηπίδα προς αλλαγή κυβερνητικής πλεύσης, μεταφορά της Εξουσίας σε παρακείμενο κομματικό θώκο δια του επείγοντος αλλά κυρίως εφεύρεση νέων τύπων πρόληψης και πάταξης «συνωμοσιών» δια της επιβολής κατασταλτικών μεθόδων κατά των μορφών αντίδρασης προς απονομή ευθυνών και δικαιοσύνης. Η κάθε μορφή Τρομοκρατίας αποδεικνύεται άλλωστε ως «άλυτο αίνιγμα για τις διωκτικές Αρχές, επειδή απλούστατα όταν ο διώκτης και ο διωκόμενος ταυτίζονται η σύλληψη του διωκόμενου καθίσταται αδύνατη», όπως εύστοχα προσδιορίζει ο Κος Κλεάνθης Γρίβας.
Και Τρομοκρατία ονομάζεται η «ικανότητα» του χειρισμού του φόβου και στον όρο ενέχεται μόνο η προοπτική του ολέθρου αλλά και της τελμάτωσης της σκέψης.
«Η Τρομοκρατία δεν υπάρχει, ή ακριβέστερα δεν αποτελεί έννοια που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στις κοινωνικές επιστήμες και τη στρατηγική» υποστηρίζει ο Didier «L’ impossible cartographie du terrorisme».
Η προσέγγιση του ερείδεται στην ιδέα πως ο όρος και μόνο εμπεριέχει μία πολεμική, αφού η κοινή λογική τον αποτιμά ως μορφή βίας, η οποία πλήττει αθώα θύματα, αλλά στην ουσία πρόκειται για κατασκευασμένο φαινόμενο, που αφορμάται από πιθανά αθώα θύματα για να νομιμοποιήσει την καταστολή πολιτικών εναλλαγών-διαφοροποιήσεων.
Η τρομοκρατία δεν στοχεύει μόνο σε κατακερματισμό της συνείδησης αλλά και σε ανάφλεξη ψυχολογικής ακαθοριστίας. Η κάθε «μορφή Τρομοκρατίας» αντικατοπτρίζει έναν παρόμοιο συνδυασμό αποδυνάμωσης, ο οποίος προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα φόβου – σύγχυσης – θυμού, διότι πυροδοτεί τη στιγμιαία αναστάτωση αποσυντονίζοντας την παγιωμένη νηνεμία της εκάστοτε γυάλας, μέσα στην οποία μπορεί να ζούμε.
