Πέφτω στον Δυτικό Ορίζοντα
Η Γη βυθίζεται στο Σκοτάδι
Τα πρωινά στου Νείλου τα λιμάνια
Φελάχοι με μάτια κόκκινα και βίαια μαρκούτσια
Πάνω σε Σαύρες φτερωτές μούλικα με δρεπάνια
Κι οι Εραστές σαλιώνοντας της Ηδονής κουκούτσια
(Η κουκίδα της Γης
Σε αεροφωτογραφία…)
Όλες οι γιορτές εξευμενίζουν έναν Φόβο
Διασωληνώνονται οι άρρωστες δεκαετίες
Αγρίμια γύρω απ’ τη Φωλιά
Δαγκωνιές από Φίδια
Μπορείς να τις δεις
Οι Πράξεις κρεμιούνται στο κοινωνικό βεστιάριο
Με μανταλάκια πλαστικά ή ξύλινα
Κάτι λεπτές τρίχες Φωτιάς αναπαριστούν τη Ζωή
Τις βλέπεις ανάμεσα στ’ απλωμένα της μπουγάδας
Άλλες επιρρεπείς σε εθισμούς κι άλλες ξενέρωτες
Καθώς λεν οι νταήδες
Άπασες ωστόσο σε κάθε Δειλινό υποφέρουν
Πως ν’ αντέξεις του Ορίζοντα όλο το φορτίο;
Την κουκίδα της Γης σε αεροφωτογραφία;
Θέαμα της απομόνωσής τους να ‘ναι…
~ ~ ~ ~
Τα πρωινά στου Νείλου τη λάσπη
Γδύνεται το Κεντρί απ’ τα Χείλη
Να μελανιάσει την Άμμο
Με χαρτί διπλωμένο στη χούφτα ο Θεός ετάφη
Πριν τις υποτροφίες αναστείλει
Πριν να φτύσω τους σταυρούς προκάμω
Σταυρώνομαι κάθε Χάραμα
Διαλύομαι απ’ τις θεωρίες και τις στατιστικές
Μέσα σε Κανόνες η Ίριδα του ματιού γουρλωμένη
Στο καντήλι αντί για λάδι Θεσμοί
Έρχονται Τσιγγάνες ν’ ασημώσουν ψευδαισθήσεις
Περιμένουν τη σάρκα μου ν’ ανατριχιάσει
Ελπίδες κι Υποσχέσεις ξεστηθώνονται στο τριβείο
Τον «ψυχιατρικό» μου Φάκελλο να επιδεικνύω
Για να με γράφουν οι Μπάτσοι στις Πλατείες
Κι όταν πέσουν στον Ποταμό όλα τα Μαβιά
Κάνω απολογισμούς της Κωλοκατάστασης
Ύστερα τρομάζω
Βλέπω καθαρά τους Νεκροθάφτες
Των πτωμάτων να βγάζουν τα δόντια
Λάφυρα στην έρημο του χρέους…
~ ~ ~ ~
Τα πρωινά στου Νείλου το αγκυροβόλιο
Με δικασμένα Μάτια οι Τεθνεώτες
Ηχώ σέρνει η μοιρασιά στο μονοπώλειο
Λεία, Όμορφη κι αποζημιωμένη με καπότες
Σηκώνομαι απ’ το Τραπέζι πάντα πεινασμένη
Κάθομαι στη γωνία της άδειας κάμαρης
Η αμείλικτη Εποχή μαζεύει τα αποφάγια
Η κυνηγετική Αγέλη με αντισηπτικά και μάσκες
Βάζει στο ραδιόφωνο το «αγαπημένο» της τραγούδι
Μέσα απ’ την αιωρούμενη Σκόνη
Φαίνεται καθαρά το ζύγισμα στην πλάστιγγα
Γιατί να μ’ ενδιαφέρουν τα καινούρια πλάνα της;
Η βρώμικη συνείδησή της γιατί να μ’ αφορά;
Τυλίγω Σιωπή στο αδράχτι
Κάποια Μέρα θα ‘ρθει κι η σειρά μου…
~ ~ ~ ~
Τα πρωινά στου Νείλου δίπλα τα Ερπετά
Μια Δυστυχία χύνεται απ’ το Πιθάρι
Κύρος Τρωγλοδυτών ακάματο κυλά
Τόσων Πολέμων τη Γαλήνη να γδάρει
Όσα έμβρυα κι αν καταστραφούν
Δεν θα το λάβει δίολου υπ’ οψιν του το Σύμπαν
Όσα σώματα γυμνά θυσία στο στέμμα
Και κάθε απόπειρα καταγραφής τους
Ένα απόφθεγμα στις συσπάσεις
Και Πόλεμοι τα βράδια αφορμές ν’ ανιχνεύουν
Ύστερα με σκυφτό κεφάλι στο πεζοδρόμιο
Αλλάζουν χωριό και συνάζονται κληρονόμοι
Ό,τι απογοήτευσε να βεβηλώσουν
Σ’ όλες τις γειτονιές πεταμένο
Ένα παλιό τριμμένο σακκάκι πεταμένο
Κεφάλι-Έντερα-Ώμοι-Λαιμός
Σκαριά με «σωματικές προδιαγραφές»
Πόνος-Ηδονή-Βογκητά σε αφίσες
Όλα χρειάζονται συστάσεις…
