Οι Κανόνες του Παιχνιδιού
Χτυπημένα Πουλιά
Με κουράζει η Φλυαρία
Η επιδερμίδα μου σκεπάστηκε από λέπια
Φτιάξε μια sourréal ζωγραφιά
Βάλε στη φορμόλη των Θρήσκων τη βαρβαρότητα
Ρίξε μου δυο θολές ματιές
Πρωτοκολλήθηκα σε καταστατικό με ρίγες
Ως αδιευκρίνιστη Ομίχλη
Παιδικής απαιτούσαν νομιμοποίηση
Πορνογραφίας
Ως ασώματη Φωνή
Ύστερα «μεγάλωσα» κι ανέλαβε η «Πολιτεία»
Σε γαμιάδες να με πουλά πρωί και βράδυ
Αυτή η καρέκλα είναι άβολη
Κάτω απ’ τον Θόλο ζευγαρώματα
Τα βλέπω
Τα σιχαίνομαι
Το Μαύρο με το Λευκό στο 24ωρο
Βροχή και Ξηρασία στο 12μηνο
Εσύ βέβαια θα νομίζεις πως
Πως «παρεμβαίνω στη διακόσμηση»
Σίγουρα εκνευρίζεσαι επειδή
Επειδή δεν βρίσκεις τα πράγματα στη θέση τους
Στον απέραντα εναέριο χώρο
Δεν υπάρχει Σωτηρία
Εκτός και
Εκτός κι αν πεταχτεί
Κανένα απ’ τα Σκουλήκια
Τσούλα!
Για να με τυλίξεις το έκανες…
Οι Κανόνες του Παιχνιδιού
Χτυπημένα Πουλιά
~ ~ ~ ~
Έφαγα τον Κόσμο
Σιχαίνομαι τους ήπιους στίχους
Σαν στραγάλι στο φάρυγγα
Η Ποίηση δεν είναι λυρισμός
Είναι καταγγελία
Δεν είναι η Ποίηση στείρος Ρομαντισμός
Είναι διαμαρτυρία
Οι Μπάτσοι πλέον δεν είναι κρυμμένοι
Αφήκαν τις γωνιές και κατέλαβαν την Πόλη
Ανυδρία
Ανυδρία
Έχω μπερδευτεί!
Επίλογο ποιον να θέσω
Στα οστά τα πλυμμένα του γονιού μου πάνω
Που λιώσαν σε μιας Φράου τα κάτεργα
Χωρίς ίχνος αλήθειας στα πρακτικά
Και πρόλογο να επιλέξω ποιον
Πάνω στη ρότα του μοναδικού επιγόνου
Στον όγκο ανταλλαγής προΐόντων
Με προοπτικές «ανάπτυξης» à la φαρισαϊκά
Μέσα σε ευαγή ιδρύματα «μούλικα» πόσα
Ξεπλένουν οι κυράτσες κι οι «καλόκαρδοι»
Το αίσθημα Φιλανθρωπίας τους
Κι είναι κι αυτή η υποψία να σε τυραννά
Ασύστολα απ’ τις παιδικές τις σκέψεις
Την Ουτοπία δε διάβηκες ποτέ…
~ ~ ~ ~
Οι Κανόνες του Παιχνιδιού
Χτυπημένα Πουλιά
Ακούς το γκαζάκι που άνοιξα τέρμα
Πετάγεσαι ίδιος ελατήριο
Να μ’ επιπλήξεις φουριόζος
Μου μαθαίνεις την τέχνη της «Μικρής Φλόγας»
Γω δεν θέλω στεριές
Παρά την Απεραντοσύνη μόνο
Να μην έχει σκαλιά για να τσακίζομαι
Στο Υπόγειο με το αδράχτι τύλιξα τα πτώματά μου
Φωλιές να μην έχει για να κλωσσώ
Βιαζόταν ο Φαέθων να κυβερνήσει στον Κόσμο
Στις Πύλες εστάθη τ’ Ουρανού
Κι η Δόξα έτρωγε τα σωθικά του
Παράσταση ή Απόπειρα είναι ο ανήλεος Ύπνος;;
Το ομοίωμά μου πάντα στο στρώμα πλαγιασμένο
Κι ο μύθος του Σισύφου άοπλος Κυνηγός
Κι η Δίκη των Κλεφτών στη ρουφιανιά
Σιχτίρισα άπειρες φορές τον Πατέρα
Που δεν έριξε το ψωλοχέσιμό του στην τουαλέτα
Άλλες τόσες και τη Μάνα
Που δεν έχωσε τις παλάμες στη μήτρα
Το εξάμβλωμα να ξεχερσώσει
Αγαθοί κι οι δυο τους
Μ’ όλα τα κοινωνικά παράσημα στην πλάτη…
~ ~ ~ ~
Σιχαίνομαι τις «εν λευκώ» μεταφράσεις
Χωρίς καμία αντίσταση στις θρομβώσεις
Τα διαγγέλματα με πηκτίνη
Μετά είναι εύκολο να έχεις Δούλους
Όσα ζώα και Κοπάδια
Κι όσα Κοπάδια και Δούλους
Που πιάνονται στα πράσα απ’ τη Microsoft
Τους θρέφει στα Πογκρόμ η Google
Δίνω μάθημα αύριο
Στις διαφάνειες οι Καθηγητές γράφουν
Τόσο «ακαταλαβίστικα» που καίω
Καίω τα εγκεφαλικά μου κύτταρα
Κι οι Βασιλείς αόρατοι της Δικαιοσύνης
Απονομές μόνο στης Πανούκλας την εργολαβία
Καταστρώνω σχέδια
Δεν μπορώ αλλιώς να σε δώ
Γίνομαι επινοητική
Τα μάτια μου γίναν ραντάρ με υπέρυθρες
Τους Δελτάδες με τη Φιγούρα τη ρουφιάνικη
Να πιάνω τόσο αιφνίδια
Κι αν με πιάσουν
Δεκάρα δεν δίνω στα πρόστιμα
Δεν υπάρχει Σωτηρία
Και το Γνωστό, Άγνωστο ήταν
Επειδή ποτέ
Γνωστό εντελώς δεν ήταν
Δεν υπάρχει Σωτηρία
Εκτός…
Είναι αυτή η παλιά Ιστορία
Είναι αυτή η παλιά Ιστορία
Είναι αυτή η παλιά Ιστορία…
