Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν η επιλογή του μαθήματος. Όποιο μάθημα, θα ακολουθεί την οδό που ιχνηλατεί ο μικροαστικός εκκοινωνισμός της ψευδεπίγραφης επιτυχίας και προόδου. Και είναι τόσο πεπεισμένος ο ιστός και τόσο εκτεταμένη η πλύση εγκεφάλου, που ακόμη και να μην περάσει κάποιος στο κονσερβοποιημένο κύκλωμα διασυνδέσεων της ημεδαπής, θα μεταναστεύσει για να μπει σ’ ένα άλλο κονσερβοκούτι, στατιστικές αποδεικνύουν πως το ένα τρίτο του φοιτητικού πληθυσμού υποκλίνεται στην εμπορευματοποημένη κατάρτιση της αλλοδαπής. Ο μύθος της «Δωρεάν παιδείας» θα συνιστά το όπιο, στατιστικές αποδεικνύουν πως οι δαπάνες των νοικοκυριών σε φροντιστήρια ξεπερνούν τον κρατικό προϋπολογισμό για την Παιδεία. Την ίδια στιγμή η χορήγηση των δωρεάν βιβλίων στα Πανεπιστήμια ανατέθηκε στον Εύδοξο, Ιδιωτικών συμφερόντων Εταιρεία, η οποία βουτά το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι του δημόσιου κορβανά και πάμπολλοι Ακαδημαϊκοί παίρνουν μέρισμα επί των πωλήσεων απ’ τα βιβλία που έγραψαν και υπό αδιαφανείς διαδικασίες διδάσκονται στα Ιδρύματα.
Μήπως βρισκόμαστε στην Αγγλία του 16ου αιώνα, όπου οι ξεπεσμένοι ευγενείς ξεπουλούσαν τους «τίτλους ευγενείας» μπροστά στην εκτίναξη του αξιακού πληθωρισμού;
Οι ομάδες των διανοούμενων προστατεύουν πολύ καλά την «αντικειμενοποίηση» της Μόρφωσης, περιστέλλοντας ταυτοχρόνως χονδροειδώς τα ουσιώδη στις πλατιές μάζες. Δεν είναι επιχείρημα πως οι Νόμοι προέρχονται απ’ το Ρωμαϊκό Δίκαιο για να διδάσκονται τα λατινικά, επειδή το Νομικό κατασκεύασμα πατά σε πόδια πήλινα. Δεν είναι επιχείρημα πως θα αποκτήσουμε ενσυναίσθηση δια της διδασκαλίας του μαθήματος της Κοινωνιολογίας, επειδή οι Ανθρωπιστικές Επιστήμες δεν πέτυχαν να αποκαθηλώσουν των θεσμών το «αβασίλευτο καθεστώς».
Για να διδαχτεί ο Επίκουρος ή ο Σοφοκλής χρειάζεται και πεφωτισμένος δάσκαλος με αυτοθυσία και έμπρακτη μύηση στη γενναιότητα.
Για να διδαχτεί ο Θουκυδίδης ή ο Ηράκλειτος χρειάζεται την ανιδιοτέλεια του διδάσκοντος.
Το Εκπαιδευτικό Σύστημα είναι χρεωκοπημένο λόγω των κομματικών επιρροών και των οικονομικών συμφερόντων.
Είτε παπαγαλίσει ο μαθητής εδάφια της λατινικής είτε εγκολπωθεί ιδεολογίες της Κοινωνιολογίας, ένα και το αυτό το αποτέλεσμα, αφού η επιλογή των εδαφιών προς κατάποση θα έχει γίνει με συγκεκριμένα κριτήρια συμμόρφωσης.
Το να μην γράφουν υψηλούς βαθμούς ολόκληρες στρατιές νεανίων κάτι σημαίνει. Το βολικό είναι να περιορίσουμε αυτό το «κάτι σημαίνει» στη στενή μάντρα του «δεν διαβάζουν», μια καραμέλα πια που πιπιλάνε όλοι ανεξαιρέτως. Το δύσκολο είναι να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να παραδεχτούμε πως η Εκπαίδευση δεν έχει καταφέρει την εξομάλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων-η απόκλιση κατάρτισης-μόρφωσης εντείνεται-το χάσμα ανάμεσα στη φτώχεια και στον πλούτο διευρύνεται.
Μήπως λοιπόν αυτό το «σημαίνει» είναι μία σιωπηρή διαμαρτυρία και ταυτοχρόνως ένα ηχηρό χαστούκι του εξαντλημένου ανθρώπου ενάντια στα συμπλέγματα του γονέα του, που θέλει να επιβεβαιώσει το γόητρό του δια των τέκνων-του δασκάλου στο Δημόσιο, που ασκεί επάγγελμα και όχι λειτούργημα-του δασκάλου στο Ιδιωτικό, που σφυγμομετρεί την οικονομική του επιβίωση πάνω στις επιτυχίες στις Εξετάσεις-του Ακαδημαϊκού, που ενδύεται την αυθεντία και αρνείται να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση;
Μεταξύ μας περισσότερο εκτιμώ έναν άνθρωπο που δεν καταπίνει ό,τι του σερβίρουν μόνο και μόνο για να πάρει μία πιστοποίηση και να βολευτεί, επειδή περιμένει ίσως την Παιδεία της αλληλεγγύης-της συμμετοχής-του συλλογικού πνεύματος, η οποία να μάχεται τον οικονομικό Δαρβινισμό.
Είμαστε στην εποχή των αντιθέσεων. Ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει τι σημαίνει κοπιάζω για να φτιάξω σπίτι, κληρονομεί σπίτι αλλά εμφανίζεται κατά της ιδιοκτησίας. Είναι ο άνθρωπος που τρέχει προς την υποδεικνυόμενη κατεύθυνση-προς τους ίδιους στόχους. Βρίσκεται μοιραία σε αγώνα δρόμου έχοντας για πρότυπό του τον Jobs, τη στιγμή που η Apple ευθύνεται για εγκλήματα κατά συρροή κατά της Φύσης και της Ανθρωπότητας.
Δικαίως η Αναρχία θεωρεί την Εκπαίδευση «χαράδρα περιστολής του πνεύματος», επειδή δεν υπάρχει λόγος να σπαταλιέται το άτομο μελετώντας εγχειρίδια κακής ποιότητας τη στιγμή που οφείλει στον εαυτό του να προλάβει να μελετήσει αριστουργήματα προς προσωπική ανύψωση και κατ’ επέκταση του κοινωνικού ιστού.
Όσον αφορά στον στίχο του Ρίτσου, που συνοδεύει το πανέμορφο γκράφιτι, «Για να φτάσεις να πεις την αλήθεια, θα πρέπει να μην περιμένεις τίποτα», έχω να προσθέσω πως πάντα θα υπάρχουν οι ελάχιστοι που εξεγείρονται, κολυμπούν ενάντια στο ρεύμα και δεν έχουν να περιμένουν τίποτα. Όσον αφορά στο φιλοσοφικό ερώτημα του Camus, «Να αυτοκτονήσω ή να φτιάξω καφέ», το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως τίτλος του κειμένου, έχω να προσθέσω πως το μέγιστο πρόβλημά μου είναι πως δεν πίνω καφέ…
* Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.
