Πίσω απ’ τα γεγονότα…
Στα μέσα του 19ου αιώνα η Δημοκρατική Ολιγαρχία στις χώρες του Δυτικού Πολιτισμού έκρινε επιτακτική την ανάγκη υπαγωγής των μαζών σε «Εθνικό Σύστημα Αναγκαστικής Εκπαίδευσης». Στην Ευρώπη διανύουμε την περίοδο Βιομηχανικής επανάστασης και χρειαζόμαστε την εκπαίδευση μίας «αποδοτικής εργατικής δύναμης», στην οποία να εμφυσήσουμε την εντύπωση πως θα ξεριζωθεί απ΄ τη φτώχεια και θα ενδυθεί την αυτό-διακυβέρνησή της. Η Αμερική δέχεται κύματα μεταναστών Ευρωπαίων και κυρίως Ιρλανδών, εμποτισμένους με το «σύνδρομο του Προτεσταντισμού», και κινδύνευε άμεσα από διολίσθηση του κοινωνικού ιστού σε κλίμα ταξικής σύγκρουσης-κληρονομικής φτώχειας-πνευματικού σκοταδισμού, εδώ χρειαζόμαστε την εκπαίδευση μίας «επίπλαστης ομοιογένειας», προσήκουσα στην αυτό-καταστολή, ώστε να ποδηγετηθεί το υφέρπον αναστάτωμα. Στην Ελλάδα πιο συγκεκριμένα η Εκκλησία πυροδοτούσε θρησκευτικό φανατισμό-σκοταδισμό αφ’ ενός για την παρακράτηση των προνομίων της, τα οποία δεν επηρέασε ο Οθωμανικός ζυγός, και αφ’ ετέρου για την πρόκριση της Μεσαιωνικής Θεοκρατίας, την οποία ευελπιστούσε να επαναφέρει.
Υπό αυτό το κλίμα μείζον ζήτημα σε παγκόσμιο επίπεδο ετίθετο λοιπόν η «ευταξία», στην οποία θα πειθόταν το σύνολο του πληθυσμού δια της τεθλασμένης σαφώς. Και το δέλεαρ αυτού ονομάστηκε Σύστημα Παιδείας, επειδή «το συμφέρον της Κοινωνίας ήταν ένα σύστημα οικουμενικής-υποχρεωτικής Εκπαίδευσης που θα απομόνωνε τον μαθητή-σπουδαστή από άλλες επιρροές και θα τον υπέτασσε σε κανονική δίαιτα», αναλύει ο Κρίστοφερ Λας…
Μέριμνα ήταν να δημιουργηθεί μία διευρυμένη δεξαμενή μαθημάτων, άσχετων ωστόσο με τη διανοητική όξυνση, τα οποία υπόσχονται υποσκέλιση της «επαρχιώτικης οπισθοδρομικότητας» και θα βασίζονται στην ηθική διδασκαλία των στοιχειωδών αρχών της νεωτερικής κουλτούρας ενσταλάζοντας τον πατριωτισμό αλλά απαλείφοντας τις γλωσσικές ιδιαιτερότητες. Στην ουσία η Εκπαίδευση στόχευε εξ αρχής, και δεν έχει παρεκκλίνει στο ελάχιστο του σκοπού της μέχρι και σήμερα, τη «νοητική συνήθεια» του εγκεφάλου, η οποία θα καθιστά τον Πολίτη κατ’ επίφαση καλό – αυτοδύναμο – εύστροφο αλλά εν τέλει βραδύνου και θετικό στην εργασιακή πειθαρχία. Παρ’ όλο που τα κινήματα του ’68 αντέδρασαν, μεταπολιτευτικά εισάγεται σωρεία μαθημάτων Εμπορικού-Τεχνολογικού-Διαφημιστικού περιεχομένου, συνεπώς ο Δάσκαλος αναλαμβάνει να διδάξει τις δεξιότητες του «παραγωγικού» εργάτη ή στελέχους, μικρή η διαφορά, στον οποίο εμφυτεύει το συνδικαλιστικό ένστικτο όχι ως κριτική απέναντι στην εξουσία αλλά ως πειθήνια συνδιαλλαγή που αφορά μόνο την αύξηση της αμοιβής.
Μία γραφειοκρατική εκπαίδευση που διεκπεραιώνει τις επιταγές της Εταιρικής στρατολόγησης, υπονομεύει τη δυναμική του Σχολείου-Πανεπιστημίου για διανοητική χειραφέτηση. Ο Ακαδημαϊκός ρίχνει τις ευθύνες στον δάσκαλο της Δευτεροβάθμιας, ο οποίος με τη σειρά του δίνει τη σκυτάλη της ευθύνης στην πρωτοβάθμια. Εθελοτυφλούν άπαντες ως ισότιμα λιθαράκια στην Ευθύνη περί κατάντιας της Εκπαίδευσης. Ο Ακαδημαϊκός, σχολιάζει ο Λας, «οικτίρει την αποσύνθεση της λαϊκής κουλτούρας και δεν βλέπει σε ποιον βαθμό η αποσύνθεση είναι συχνά το τίμημα που πληρώθηκε για τη δική του ανάρρηση». Αντί να επικρίνει τη Γραφειοκρατία, στρέφει τα βέλη του στις «υποβιβασμένες γενιές», στων οποίων τον ευνουχισμό ο ίδιος συνέβαλλε.
Όταν τα Υπουργεία, ανεξαρτήτου κομματικής ταυτότητας, αποφασίζουν να γεμίσουν το πρόγραμμα σπουδών με δραστηριότητες, ώστε να ικανοποιήσουν τις στρατιές ανέργων από Κλάδους που οι ίδιοι δημιούργησαν εις βάρος της Ρητορικής-της Ιστορίας-της Γλώσσας, είμαστε μπροστά στο παιχνίδι του «πελατειακού κράτους» και δεν είδαμε ποτέ το διδασκαλικό προσωπικό να απεργεί και να αντιτίθεται. Το Σχολείο-Πανεπιστήμιο έγινε χώρος τακτικού ωρολόγιου προγράμματος που ορίζει την προσέλευση και την αποχώρηση-ορίζει καθήκοντα προς εκτέλεση-ανταμείβει την επιμελή αφομοίωση, ένας νόμος δηλαδή ελέγχου του χρόνου, ο οποίος ελεεινολογεί το σύστημα που ο ίδιος συνέταξε και στον αντίποδα καταδικάζει την αξιολόγηση, ένας νόμος που οφείλει να δώσει ένα αποδοτικό σύστημα επιλογής ανθρώπων, αφού όπως αναφέρει ο Λας «δεν αμφισβητεί τη λειτουργία του Εκπαιδευτικού Συστήματος ως εργαλείο στρατολόγησης σε Σώματα Ασφαλείας και Εταιρειών, αλλά απλώς επιδιώκει να κάνει αποδοτικότερη τα η διαδικασία επιλογής»!! ας μην ξεχνάμε πως παράλληλα καθίσταται υποχρεωτική και η στράτευση, ας μην ξεχνάμε πως με την υποβάθμιση των γνώσεων κρίνονται απαραίτητα μεταπτυχιακά-διδακτορικά, τα οποία στην πλειοψηφία είναι επ’ αμοιβής στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο, διαδικασία που πριμοδοτεί με περαιτέρω μισθολογικές απολαβές τους διορισμένους και θέτει υπό τις φτερούγες της «ευταξίας» το άτομο τουλάχιστον μέχρι την ηλικία των 30 του χρόνων, βοηθώντας ταυτόχρονα την καμπύλη της ανεργίας!!
Η εγκατάλειψη της ιστορίας προς όφελος των κοινωνικών προβλημάτων, αποτελεί το εξ ανακλάσεως είδωλο της σαθρότητας, σπέρνουμε ολέθρους και διδάσκουμε την ψευδο-ευαισθησία.
Το σύγχρονο Πανεπιστήμιο είναι το προϊόν όλων αυτών των συμβιβασμών και ο Διδασκαλικός Κλάδος είναι ο πλέον υπεύθυνος. «Πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι διαγκωνίζονται για θέσεις συμβούλου ανθρώπων της πολιτικής εξουσίας και για διορισμό σε Υπηρεσίες και Οργανισμούς. Αύξηση σημειώνει ο αριθμός Πανεπιστημιακών, που προεκτείνουν τη σταδιοδρομία τους στην πολιτική Εξουσία. Καθημερινές κομματικές επεμβάσεις και δικτυώσεις σε Ανώτατες Σχολές καλλιεργώντας τον μαρασμό του Φοιτητικού Κινήματος και υπαγωγή του στο διεφθαρμένο σύστημα δια της τροχοπέδης στην αμφισβήτηση. Το πτυχίο δεν σημαίνει επιστημονική κατάρτιση αλλά ειδίκευση και επαγγελματισμό.» αναφέρει ο κύριος Σιμόπουλος. Πράγματι διανύουμε τον ένατο χρόνο βαθιάς κρίσης αξιών και δεν βλέπουμε το Φοιτητικό Κίνημα, χωρίς εμπλοκή κομμάτων, να πρωτοστατεί.
