Το μέσο αγροτικό εισόδημα αλλά και οι ενισχύσεις, εκ του κράτους φοροαπαλλαγές-εκ της ενώσεως επιδοτήσεις, αντιστοιχεί στο ένα πέμπτο του ανάλογου ευρωπαϊκού με όρους πραγματικής ισχύος, και το οποίο επαφίεται σε προσωπική-οικογενειακή υπερεργασία, παρά το γεγονός ότι ο αγρότης λοιδορείται στην Ελλάδα σαν ευνοημένος.
Το 1991 η Συνθήκη του Μάαστριχτ εγκρίνει την Αρχή της Επικουρικότητας, με την οποία μεταβιβάζεται η αρμοδιότητα τις εθνικές δικαιοδοσίες, κάτι που σηματοδοτεί την ξεκάθαρη οικονομική αποχώρ& eta;ση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως σαν ενισχυτικό στυλοβάτη. Και ενώ οι εύρωστες οικονομίες του Βορρά πλειοδοτούν σε σταθεροποιητικές δαπάνες υπέρ της γεωργίας με στόχο την προσαρμογή τους στα νέα μέτρα και σταθμά των παγκόσμιων ανακατατάξεων, οι χώρες του Νότου εμφανίζονται παντελώς ανίσχυρες να προβούν σε ανανεωτικές μεταρρυθμίσεις, ικανές να δώσουν ώθηση στην τοπική παραγωγή.
Η σχάρα ανισοτήτων, που δημιουργείται, δημιουργεί αφ’ ενός μέγιστη όξυνση της διαθέσεως των μεσογειακών προϊόντων και αφ’ ετέρου ανακλιμάκωση της εκτόξευσης του χρέους επί του ΑΕΠ, αφού η συνολική αξία των αγαθών που παράγονται κατακρημνίζεται και η χώρα εμφανίζεται χωρίς «προίκα».
Κάπως έτσι ο κύβος ερρίφθη με την ψήφιση του πρώτου μνημονίου, για να βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι με την απειλή του τέταρτου κατά σειρά ψηφίσματος. Το «σχέδιο πώλησης των ΔΕΚΟ», προς μείωση & των ελλειμμάτων των δημοσίων οργανισμών δεν επέφερε επ ουδενί άμβλυνση, και στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και η διασπάθιση του ορυκτού πλούτου, με τις κεφαλαιοκρατικές εταιρείες να λυμαίνονται τα ακρογωνιαία στηρίγματα της οικονομικής ευρωστίας της Ελλάδος.
Σχετικά με τις «σοσιαλιστικές κυβερνήσεις», οι οποίες διετέλεσαν το αξίωμα του «Σωτήρα» στην ευρωζώνη, άνθρακας ο θησαυρός. Από στατιστικές μελέτες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΟΟΣΑ αποδεικνύεται πως αφ’ ενός στην ελληνική επικράτεια σημειώνεται η μικρότερη αύξηση βιομηχανικού ωρομισθίου σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη και αφ’ ετέρου στην εκτεταμένη επισκόπ ηση του ευρωπαϊκού χάρτη παρατηρείται πως ο «υποτιθέμενος σοσιαλισμός» σε Ελλάδα-Ισπανία-Γαλλία επιτυγχάνει αισθητή συγκράτηση του εργασιακού κόστους, δηλαδή αυτό που δεν κατάφε&rho ;αν φιλελεύθερες κυβερνήσεις σε Γερμανία-Βρετανία.
Και στο παρόν ο ελληνικός λαός αντιλαμβάνεται πλέον πως το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής, που ψηφίστηκε στη Βουλή το 2011 υπό την αιγίδα της «σοσιαλ-δεξιάς» σύμπραξης και υπερτέθηκε σε ισχύ με το άρθρο Ν.3985/2011, δεν μετεξελίχθηκε απλώς σε Μακροπρόθεσμο, διότι εξ αρχής καμία ένδειξη δεν μπορούσε να κρηπιδώσει την κατάφωρα ανήθικη ψευδολογία περί Μέσης Προθεσμίας, αλλά με τις ευλογίες της «Αριστεράς» παγιώνεται για να υποθηκεύσει τις επόμενες γενιές…
