Γράφει η Ευαγγελία Τυμπλαλέξη.
Τοιουτοτρόπως οι γαιοκτήμονες-τιμαριούχοι μετεξελίχθηκαν σε τοκογλύφους-χρηματιστές.
Σε μεταπολεμικό κλίμα με τους λαούς να πνέουν τα λοίσθια, αποφασίστηκε η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, προς άγραν επωφελών προϋποθέσεων και στήριξης των αδυνάτων. Τα κράτη-μέλη άρχισαν να βαυκαλίζονται με το όνειρο του δημοσιονομικού ομοσπονδισμού υπό την αιγίδα ενός αναδιανεμητικού προϋπολογισμού, κάτι που θα δύνατο να επιμερίσει τον συσσωρευμένο πλούτο του Βορρά διοχετεύοντας το πλεόνασμα στον υπερχρεωμένο Νότο.
Οι εθνικές αγορές εντάχθηκαν στο κοινό σύστημα, υπό την ψευδαίσθηση της πολυμερούς συνάρθρωσης σε όμοιους κανόνες ασφαλείας, κάτι που δεν υπέβοσκε παρά τον κατακερματισμό των επιμέρους οικονομιών μέσω απισχναντικών μεθόδων προς όφελος βέβαια των ήδη ισχυρών, αφού επιλέχθηκε σιγά αλλά σταθερά η επιτήρηση των δημοσιονομικών ελλειμάτων.
Δούρειο Ίππο αποτέλεσαν η Ενιαία Πράξη και η Συνθήκη του Μάαστριχτ, αποσαθρωτές του κοινωνικού συμβολαίου και κατεδαφιστές των κρατών πρόνοιας. Αναφαίνεται λοιπόν η «κοινωνία των ιδιωτών» , αυτοδιοίκητη να διαφεντέψει το σύνολον του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Για να αντιληφθούμε πως η διευρυμένη «υπερεθνικότητα» επάγει σε έλλειψη άμεσης δημοκρατικής νομιμοποίησης, αφού ση μαίνει εκχώρηση ενάσκησης καθηκόντων-δικαιωμάτων των κρατών-μελών στα έμμεσα εκλεγμένα ενεργούμενα της Ενώσεως.
Κάπως έτσι φτάσαμε στη σύναψη της Δανειακής Συμβάσεως της Υποτέλειας του 2010, η οποία χαλκεύει δεσμά απριόνιστα για τις επόμενες γενιές. Πάσης φύσεως καινοτομία μένει αστήριχτη με την υπαρκτή γκιλοτίνα να υπονομεύει τις προοπτικές ανάπτυξης και να προωθεί την αφαίμαξη εγκεφάλων απ’ τα ελληνικά δρώμενα. Και πως να επέλθει ανάπτυξη όταν όλοι οι κλάδοι συνθλίβονται υπό τη βαριά ενός ανεκπλήρωτου ΑΕΠ.
Αναλύοντας το αρκτικόλεξο, Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, δεν κατανοούμε ακριβώς τις διαστάσεις της έκφρασης, ούτε των προβλημάτων που απορρέουν απ’ αυτή. Κατά βάσιν και ουσία εννοείται το σύ νολο όλων των προϊόντων και αγαθών που παράγει μια οικονομία, εκφρασμένο σε χρηματικές μονάδες. Και σ’ αυτό το σημείο ας στοχαστούμε σοβαρά πάνω στο θέμα, που ονομάζεται Γεωργία. Η «καυτή πατάτα» για την εκάστοτε κυβέρνηση, αφού οι θεσμοθετήσεις στιγματίζουν τον αγροτικό κόσμο σαν «παρασιτικά εκσυγχρονισμένο» στην κοινή λογική.
Η Συνθήκη της Ρώμης εν έτει 1957, κρηπιδώνει τη διατύπωση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, στοχεύοντας σε διασφάλιση της σταθερότητας-συνοχής των ευρωπαϊκών αγορών. Συν τω χρόνω ωστόσο το πνεύμα αλληλεγγύης και το πρωτοποριακό δείγμα ενοποίησης των γεωργικών αγορών έδωσε τη σκυτάλη στη διάλυση της εταιρικότητας και στην υπαγωγή του αγροτικού χώρου σε πειραματισμούς εφαρμο γής της επέλασης απορυθμιστικών-διαβρωτικών πρακτικών.
Pages: 1 2
