Η ανεξέλεγκτη εισβολή των Αστυνομικών Αρχών στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα είναι αυταρχική και απαράδεκτη. Εκπαιδευτικό προσωπικό συναινεί , απλώς και μόνο δια της ιδιότητάς του ως υφιστάμενος του Κράτους.

Αναδρομικά μιλώντας,

Τρία Κομματικά σχήματα δια της χρήσεως της νομοθετικής εξουσίας έχουν προλειάνει το έδαφος για τις αποτρόπαιες εισβολές της αστυνομίας στον χώρο των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων με απώτερο στόχο την πλήρη καταργηση του ασύλου:

• Στις 24 Αυγούστου του 2011, Νόμος Διαμαντοπούλου, διευκρινίζει πως: «Στα Α.Ε.Ι. κατοχυρώνεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και τη διδασκαλία, καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών» αλλά «Σε αξιόποινες πράξεις που τελούνται εντός των χώρων των Α.Ε.Ι. εφαρμόζεται η κοινή νομοθεσία».

• Στις 2 Αυγούστου του 2017, Νόμος Γαβρόγλου, διασαφηνίζει πως: «Στα Α.Ε.Ι. κατοχυρώνεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και στη διδασκαλία, καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών. Το ακαδημαϊκό άσυλο αναγνωρίζεται για την κατοχύρωση των δημοκρατικών αξιών, των ακαδημαϊκών ελευθεριών στην έρευνα και στη διδασκαλία, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, την προστασία του δικαιώματος στη γνώση και τη μάθηση έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει» αλλά «Επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους των Α.Ε.Ι. λαμβάνει χώρα σε περιπτώσεις κακουργημάτων και εγκλημάτων κατά της ζωής αυτεπαγγέλτως και σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση μετά από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου. Οι ως άνω περιορισμοί δεν ισχύουν για το Πυροσβεστικό Σώμα.».

• Τον Αύγουστο του 2019, Νόμος Κεραμέως, ξεκαθαρίζει πως: «Στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Α.Ε.Ι.) κατοχυρώνεται και προστατεύεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και τη διδασκαλία, η οποία αποτελεί θεσμική εγγύηση της αδέσμευτης και απαραβίαστης επιστημονικής σκέψης, έρευνας και διδασκαλίας. Η ακαδημαϊκή ελευθερία, καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών, προστατεύονται σε όλους τους χώρους των Α.Ε.Ι., έναντι οποιουδήποτε προσπαθεί να τις καταλύσει ή περιορίσει.» αλλά «Εντός των χώρων των Α.Ε.Ι. οι αρμόδιες αρχές ασκούν όλες τις κατά νόμο αρμοδιότητές τους συμπεριλαμβανομένης της επέμβασης λόγω τέλεσης αξιόποινων πράξεων».

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που έχει επιλεγεί η διεκπεραίωση των εν λόγω ψηφισμάτων κατά τον μήνα Αύγουστο, με Σχολεία – Πανειστήμια κλειστά.

Η έννοια «άσυλο» λόγω της ετυμολογίας της και μόνο, έλκει τις ρίζες της από το ἀ- στερητικό και το ρήμα συλάω-ῶ, που σημαίνει αποτρέπεται οιαδήποτε πιθανότητα σύλησης, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να περιορίζεται σε νομοθετικές διαστάσεις.
Αν στην αρχαιότητα ο Ικέτης επικαλούταν την προστασία των Θεών ή των Αρχόντων δια της προσφυγής του σε Ιερά ή Εστίες, το άτομο οφείλει να περιφρουρεί το ίδιο την οντότητά του όσον αφορά στη σωματική του ακεραιότητα αλλά και σχετικά με την ελευθερία του πνεύματός του δια της προσφυγής του σε εφαλτήρια ζυμώσεων και ανταλλαγής.

Οι χώροι των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων έχουν ήδη μετατραπεί σε χοάνες στείρας και άκρως πραγματιστικής κατάρτισης συνδεδεμένης με την παραγωγή, «σε κοινό βηματισμό με την αγορά εργασίας» όπως εύγλωττα κι ανερυθρίαστα αναφέρει το πρόσφατο νομικό πλαίσιο Κεραμέως, ως κρίκος στην ίδια αλυσίδα νομοθετημάτων.
Μία γραφειοκρατική εκπαίδευση που διεκπεραιώνει τις επιταγές της Εταιρικής στρατολόγησης και υπονομεύει τη δυναμική του Σχολείου-Πανεπιστημίου για διανοητική χειραφέτηση.

Όταν οι Αστυνομικές Αρχές εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στον χώρο δεν «εξουδετερώνουν τα ορμητήρια λεηλασιών», όπως προφασίζονται, αλλά ακυρώνουν και την παραμικρή πιθανότητα η ούτως ή άλλως καθοδηγούμενη στείρα αυτή κατάρτιση να διανθιστεί με ψήγματα αρετής δια της ανταλλαγής απόψεων και της πρόκλησης δράσεων.

Όταν οι Αστυνομικές Αρχές εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στον χώρο δεν «περιφρουρούν την ασφάλεια των Φοιτητών», όπως προφασίζονται, αλλά καταστέλλουν την έμφυτη αμφισβήτηση στον νεανικό νου, μοναδικό όπλο του Ανθρώπου πριν την μετάλλαξή του σε ανθρωπάκι υποτελές και πλαδαρώς συμμορφωμένο στις επιταγές της κρατικής αυθαιρεσίας.

Η «παραβατικότητα», πρόσχημα για την ενθάρρυνση-δικαιολόγηση των βίαιων εισβολών στα Πανεπιστήμια και συναίνεση εκ μέρους του Κοινωνικού Συνόλου, απορρέει από την καταπιεστική έλλειψη ελευθερίας, την οποία «εξισορροπούν» τα Κράτη με νομοθετήματα-θεσμοθετήματα Δικαιωματισμού. Επί της ουσίας δεν πρόκειται παρά για «μη -συνέργεια» κάποιων ατόμων στο ειδεχθές ισοπέδωμα της καθημερινότητας. Διαστρέβλωση δηλαδή, επειδή η παράβαση τελείται σε έναν κλοιό επιβαλλόμενο, ως γνωστόν το Δίκαιο δεν αντιπροσωπεύει το δίκιο.

Pages: 1 2