Το θεατρικό παιχνίδι είναι μία μικρή Οδύσσεια. Δάσκαλος και μαθητές υπό τη χλαίνη του πολυμήχανου συμπράττουν και συμπάσχουν. Η υλοποίηση της παράστασης έρχεται αντιμέτωπη με Λαιστρυγόνες και τα συμβαλλόμενα μέρη καλούνται να αποκρυσταλλώσουν τους αυτοσχεδιασμούς τους-τα βιώματά τους-τις προσλαμβάνουσες αντιλήψεις όχι με το μέσον της «αναπαλαίωσης» ως προγονική κληρονομιά αλλά με αυτόν της «μετουσίωσης» ως μελλοντική αυθαιρεσία. Πως θα ανταποκριθεί-θα εφαρμόσει-θα εξωτερικεύσει την πρωτοβουλία ο μικρός Οδυσσέας αν δεν αποποιηθεί τη στείρα μάθηση-αν δεν καταργηθεί η πλήρης ομοιότητα στον επιτονισμό του Λόγου, ώστε να αφυπνιστεί η μονοσήμαντα ατομική ευαισθησία, που με τη σειρά της θα επιστρατεύσει τις δεξιότητες της πολυσήμαντα συλλογικής μέριμνας;
Για να διδαχτεί ο Επίκουρος ή ο Σοφοκλής χρειάζεται και πεφωτισμένος δάσκαλος με αυτοθυσία και έμπρακτη μύηση στη γενναιότητα.
Για να διδαχτεί ο Θουκυδίδης ή ο Ηράκλειτος χρειάζεται την ανιδιοτέλεια του διδάσκοντος.
Επειδή η γνωστική-συναισθηματική-ψυχοκινητική αυτονομία συγκρατούν την αυτάρκειά τους μέσα στο ομαδικό πνεύμα και δημιουργούν μία κρηπίδα ανασυγκρότησης και αναθεώρησης των πάντων.
Επειδή η κάθε μορφή Τέχνης ενσωματώνει όλες τις συνιστώσες της Επανάστασης. Και άνθρωπος στερούμενος της Τέχνης, εμφανίζει ροπή προς την Βία. Και θα κλείσω με μία ρήση του Παναγιώτη Στάμου, ο οποίος διατείνεται πως «Ακόμη και ο Πλάτων, σοφός μέγας και Μονοφυσίτης του αγαθού και του αληθούς, εξορίζοντας τους Ποιητές απ’ την Πολιτεία, χωρίς να φείδεται και αυτού του Ομήρου, διώχνοντας το επιθυμητικόν και το θυμοειδές και κρατώντας το λογιστικόν, τον Λόγο, επεφύλασσε στο Σύστημα της διαπαιδαγωγητικής του Δικτατορίας σπουδαία θέση στη Βία, ισοδύναμη μ΄ εκείνη της Πειθούς»…
* Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.
