Η περίπτωση της Παλαιστίνης συνιστά το ύστατο παράδειγμα της υπέρβασης τόσο από Πλευράς του Σιωνισμού, ο οποίος χωρίς να ενδιαφέρεται καθόλου για τον Άνθρωπο εγκατέστησε το κρατικό μόρφωμά του σε μία περιοχή εκδιώκοντας χιλιάδες ανυπεράσπιστους Φελάχους απ’ τις εστίες τους, όσο και από Πλευράς της Παλαιστινιακής Αντίστασης, κατά την οποία η απογοήτευση και ο θυμός των Φελάχων στάθηκαν ικανά να διανοίξουν στον Ξεριζωμένο τον πόρο για την υπέρβαση της αντίδρασης. Οι Παλαιστίνιοι έφηβοι, που πλήττονται και δεν μπορούν να βιώσουν μία ήσυχη και φυσιολογική καθημερινότητα ούτε να έχουν πρόσβαση στα αναφαίρετα δικαιώματά τους ως Παιδιά του Κόσμου, βρέθηκαν νοερώς στο Σχολείο της Ηλιούπολης και δια στόματος των μαθητών της Πολιτιστικής Ομάδας παρουσίασαν τους Μονολόγους του ορυμαγδού. Στην παιδική ή εφηβική ηλικία ο άνθρωπος δεν έχει ακόμη απωλέσει την ανθρωπινότητά του και κατ’ επέκταση η φωνή του πάλλεται αναλλοίωτη κι αυθεντική πάνω στα παθήματα-στους θανάτους-στην ευφροσύνη-στη θλίψη όχι ως εθνική χρησμολογική ασάφεια αλλά ως παγκόσμια μαρτυρική εμπειρία. Επειδή «καμμία κοσμοθεωρία πραγματικά μηδενιστική δεν μπορεί να επικρατήσει κοινωνικά και να εμπεδώσει την κυριαρχία της, αφού καμμία Κοινωνία δεν μπορεί να ζήσει χωρίς σύστημα ηθικών κανόνων», όπως διατυπώνει ο κύριος Παναγιώτης Κονδύλης. Και ποια πυκνότητα θα προσδίδαμε στην έννοια «Ηθική», η οποία να εξασφαλίζει τη δασύτητα και βαρύτητα του Ανθρωπισμού, αν όχι τη σπουδαιότητα του όρου «Αλληλεγγύη»!
«Αγαπητή μου Φατίμα,
πριν κάποιο καιρό σε μια σχολική εκδήλωση διάβασα ένα κείμενο το οποίο είχες γράψει. Είχα μείνει άφωνη από τα γεγονότα που έζησες από τόσο μικρή.. Από τον τρόπο που αποτύπωνες όλο το εύρος των συναισθημάτων σου σε μία κόλλα χαρτί, με τη βοήθεια του θεατρικού εργαστηρίου στο οποίο συμμετείχες… Σήμερα όμως έμαθα πως οι Ισραηλινοί βομβάρδισαν ξανά τη Γάζα και τρία παιδιά σκοτώθηκαν. Τρεις αθώες ζωές στο άνθος της ηλικίας τους ακολούθησαν το δρόμο προς το γαλήνιο κήπο του Θεού. Όμως γιατί; Γιατί ξανά εκείνοι βάζουν πάνω από τις χιλιάδες ζωές που ζουν στη Γάζα το κέρδος; Όλοι άνθρωποι είμαστε! Γιατί για άλλη μια φορά αφήνουν τις βόμβες τους να σκορπίσουν το χάος σε ένα λαό που ουσιαστικά το μόνο που επιθυμεί είναι να προστατεύσει το χώμα των προγόνων του; Γιατί ξανά να σκοτώνεται άμαχος πληθυσμός; Συνείδηση δεν έχουν; Δολοφονούν εν ψυχρώ παιδιά. Βάφουν με το αίμα τους το χώμα της Γάζας… Και εσείς; Είστε αδύναμοι. Δεν διαθέτετε τον εξοπλισμό τους και για αυτό συνεχίζουν τους βομβαρδισμούς. Θέλω να μείνεις ζωντανή, γλυκιά μου. Κάθε ανάσα ζωής νικά το θάνατο. Έτσι και εσείς μια μέρα, αυτή η φαινομενικά ασήμαντη χώρα, θα καταφέρετε να νικήσετε το Γολιάθ του Ισραήλ και να ζήσετε ελεύθεροι. Χωρίς να φοβάστε να περπατήσετε στο δρόμο, χωρίς να φοβάστε μη σας πλακώσουν οι τοίχοι του σπιτιού σας. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, να το θυμάσαι! Και εγώ θα κάνω ότι μπορώ, όσο μικρό και αν είναι αυτό, για να σε βοηθήσω, εσένα και όλα τα παιδιά της Γάζας!
Η σκέψη μου θα σε ακολουθεί!»
Αναφωνεί επί σκηνής η μαθήτρια Βλάχου Μαρία.
«Φίλε Τάρεκ,
Από μικρός όταν ήμουν, έπαιζα πόλεμο με τους φίλους μου, χωρίς να γνωρίζω τον αληθινή έννοια του πολέμου, δηλαδή τον πόνο, τη λύπη, τα δάκρυα, τη φτώχεια, τα έρημα παιδιά, τη χαμένη πατρίδα, τον θάνατο…
Έπαιζα για να νικήσω. Τι φιλοδοξία…
Έπαιζα για να είμαι αρχηγός. Τι αλαζόνας…
Έπαιζα πόλεμο γιατί έτσι με έμαθαν, φέρνοντάς μου δώρα, όπλα και σφαίρες πλαστικές. Τι άμυαλος…
Όμως τώρα τα όπλα και οι σφαίρες δεν είναι πλαστικές. Ο φίλος πέφτει κάτω και δεν ξανασηκώνεται γελώντας. Τώρα ξέρω, γνωρίζω τον πόνο των Παιδιών της Γάζας. Θα μπορούσα να είμαι εγώ, μπορεί κάποτε να είμαι εγώ. Δεν θέλω να είμαι εγώ. Δεν θέλω να είσαι εσύ. δεν θέλω να είναι τα παιδιά της Γάζας. Λυπάμαι-Θυμώνω-Συλλογιέμαι. Δεν υπάρχει λογική! Είμαι Παιδί και θέλω Ειρήνη και θέλω Αγάπη για να ζήσω.
Μην ξεχνάς να ελπίζεις για το Μέλλον, ακόμη κι αν έχει χαθεί το Παρόν!»
Αναφωνεί επί σκηνής ο μαθητής Παναγιώτης Χαρασανάκης.
Αν «Η Γνώση και η Άγνοια είναι μεγέθη ευθέως ανάλογα, υπάρχουν, όπως όλα κατά τον Ηράκλειτο, ως ζεύγος, για το οποίο είναι αδύνατο να επινοηθεί διαζύγιο, αφού το ένα αποτελεί όρο sine qua non υπάρξεως του άλλου και αιρομένου του ενός αίρεται και το άλλο», σύμφωνα με τη φιλοσοφική ματιά του κυρίου Παναγιώτη Στάμου, τότε η θεατρική πράξη είναι ο παραμορφωτικός φακός, που μεταβάλλει την ατομική σε κοινωνική συνείδηση. Στο σχολικό πλαίσιο είναι ο επαναπροσδιορισμός της Φαντασίας του μαθητή, όταν αυτός ενδύεται τον μανδύα του ηθοποιού και ανασυνθέτει τα ποικίλα ερεθίσματα που δέχεται, είναι η αξιοποίηση της Δραματοποίησης απ’ τον Δάσκαλο, όταν αυτός προσεγγίζει τη Γνώση διαμέσου του μαιευτικού τύπου, είναι η αναστοχαστική σκέψη του γονέα, όταν καθηλώνεται στο κάθισμα του θεατή και προσπαθεί να επεξεργαστεί την εμπλουτισμένη πρόσληψη του γνωστικού τοπίου του παιδιού του σαν να το γνωρίζει εκ νέου σε κάθε παράσταση.
