Στην ταινία, η οποία βραβεύτηκε με το βραβείο «Καλλιτεχνικής Επίτευξης» και είναι επιλαχούσα για συμμετοχή της σε διαγωνισμό στην Κορέα, καλείται «ο Θεός της Προσφυγιάς να δει με σπλάχνος τ’ άρμενό μας», αφού όλοι μας ανεξαιρέτως ενδεχομένως να είμαστε αύριο πρόσφυγες. Όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα Πόλεμοι στο απόγειό τους και τα Κράτη πιστά παραδείγματα της αξιοκατάκριτης υποτέλειάς τους, να στέλνουν φρεγάτες και αεροπλανοφόρα για να υποστυλώσουν μία ματαιόδοξη αλληλεγγύη για την Πολεμόχαρη φεουδαρχία. Είναι «οι μαστροποί της Δημοκρατίας, που προσπαθούν να μετατρέψουν τους συμπολίτες σε πόρνες του Κράτους Δικαίου». Δεν είναι τυχαίο που ο κύριος Μπακάλης ως σκηνοθέτης και η κυρία Σιούτη ως υπεύθυνη και σεναριογράφος ενδύουν τους πρωταγωνιστές με φορεσιές-σύμβολα, ώστε να διασαφηνίσουν την πανανθρώπινη προσφυγιά: φορεσιές Ηπειρώτισσας-Αρχαιοελληνικές-Ρωμαϊκών Χρόνων-Εργατών Αμερικής-Μικράς Ασίας-Εργάτης της δεκαετίας του 1960-του σύγχρονου διανοούμενου σκλάβου! «Ξοδέψαμε χρόνο, τα δύο τρίτα των πασχαλινών διακοπών μας και πολύ κόπο, όμως αγαπήσαμε όλη αυτή τη διαδικασία, όσο κουραστική κι αν ήταν. Περάσαμε χρόνο σαν ομάδα και μάθαμε πόσο απαιτητική είναι η δημιουργία μιας ταινίας» αναφέρουν οι Βάσω Καρρά και Φωτεινή Βουβέλλη.
Και συμπληρώνει η Δάφνη Γεωργιάδη «Φέτος ήταν η δεύτερη χρονιά που συμμετείχα στην πολιτική ομάδα αλλά και η τελευταία, μιας που είμαι 3η γυμνασίου. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία και η φετινή, όπως και η περσινή αλλά διαφορετική και γεμάτη εκπλήξεις. Ασχοληθήκαμε και μιλήσαμε για τον Αισχύλο, την ζωή και τα έργα του σε σχέση με τον ελλαδικό αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο. Στην αρχή κάναμε δύο παραστάσεις πολύ ωραίες, από τις οποίες μάθαμε πολλά και δεθήκαμε περισσότερο ως ομάδα αφού είχαν προστεθεί και άλλα παιδιά, της 1ης γυμνασίου. Έπειτα αρχίσαμε να δουλεύουμε για την τελευταία παράσταση. Ήταν αρκετά δύσκολη και κάποια στιγμή κομπλάραμε όλοι μας και δεν ξέραμε αν θα καταφέρναμε να την φτάσουμε στο σημείο που εμείς θα θέλαμε. Εκείνη την στιγμή η κ. Σιούτη σκέφτηκε μια πολύ ωραία και εντυπωσιακή ιδέα, να κάνουμε ταινία μικρού μήκους. Κανείς μας δεν το είχε φανταστεί ότι στο τέλος αυτού του ταξιδιού θα ασχολιόμασταν με κάτι τέτοιο, ήμασταν όλοι ενθουσιασμένοι. Αμέσως αρχίσαμε να κάνουμε πρόβες, να ψάχνουμε να δούμε τα ρούχα και γενικότερα να μπαίνουμε στο κλίμα. Την τελευταία βδομάδα των διακοπών του Πάσχα κάναμε τα γυρίσματα της ταινίας μας που λέγεται «Ικέτιδες του χθες, του σήμερα Ικέτες». Ήταν αρκετά κουραστικές αυτές οι μέρες, αλλά και ταυτόχρονα ΥΠΕΡΟΧΕΣ. Ήταν μια εμπειρία που δεν νομίζω να ξαναζήσω και ευχαριστώ πολύ την καθηγήτρια μου που μου έδωσε την ευκαιρία να βιώσω, τις πολύ εντυπωσιακές αυτές στιγμές. Δεν το φανταζόμουν ποτέ! Η πιο όμορφη και γεμάτη εμπειρία από την πολιτιστική». Η Πολιτιστική ομάδα είναι σε συνεννόηση με σχολικά συγκροτήματα, ώστε να ταξιδέψει και να προβληθεί η ταινία σε περιοχές, όπου μαίνονται εμπόλεμες συγκρούσεις, όπως η Συρία-το Ιράκ-η Παλαιστίνη. Το «κόκκινο κουβάρι», που παραβιάζει τις σφραγισμένες πτυχές της ενικότητας των προσφύγων για να τις μετουσιώσει σε πολλαπλότητα πονεμένων αχών ανά την υφήλιο, θα συνδέσει όλα τα Παιδιά που υποφέρουν.
Τον Δεκέμβριο του 2017 εγκρίνεται από την Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Α΄ Αθήνας, το νέο πολιτιστικό πρόγραμμα με τίτλο: «Τα σπίτια αφηγούνται». Το κάθε σπίτι εξεικονίζει την ταυτότητα των ενοίκων του, διαλαλεί ως φορέας Μνήμης τη Ζήση και τα αξιώματά της. Η Πολιτιστική ομάδα εντρύφησε σε μία σειρά συνιστωσών, που πλέκουν τη συνισταμένη της Εστίας και το δικαίωμα στέγασης των ανθρώπων. Η οικία είναι η αντανάκλαση της ταξικής διαστρωμάτωσης-των πολιτιστικών επιρροών-των κοινωνικών μεταβάσεων. Κάθε κολώνα και κάθε κεραμίδι φέρει το ιστορικό του φορτίο. Κάθε πορτόφυλλο μιλά την ξεχωριστή του γλώσσα. Σε κάθε κήπο φυγοπονούν τα χνάρια των ενοίκων. Το θέμα της Ιδιοκτησίας υποδηλώνει την κρηπίδα πολιτικών Ιδεολογιών, οι οποίες ανακινούνται-εφαρμόζονται-εξαργυρώνονται κατά το δοκούν.
Στην Αρχαία Ελλάδα και στην Αρχαία Ρώμη ανιχνεύεται ως προστασία «του οίκου-της εστίας» ή του «domus». Το 1776 το Σύνταγμα της Βιρτζίνια στις Η.Π.Α-το 1831 το Σύνταγμα του Βελγίου-το 1789 η Γαλλική Επανάσταση-τα Συντάγματα όλων των μελών του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου-το Ελληνικό Σύνταγμα το 1975 στο άρθρο 9§1 και πλείστα Συντάγματα και Διεθνείς Συμβάσεις κατοχυρώνουν την εστία και το άσυλό της. Η ίδια η ελευθερία αυτοαναιρείται όταν δεν καθορίζεται ως αδιάβλητη πρόσβαση στη στέγη αλλά ως αμυντικό δικαίωμα με προστατευτική διάσταση, τουτέστιν δεν εξασφαλίζει κοινωνικό δικαίωμα κατοικίας! Ωσαύτως αν η κάθε Κυβέρνηση αποφασίζει να κατασχέσει την οικία μόλις για 501 ευρώ ερειδόμενη σε επαχθή νομοτερτίπια, οι εκάστοτε καταλήψεις εκ μέρους αστέγων εμπίπτουν στο αναφαίρετο προαναφερθέν συνταγματικό δικαίωμα, με το οποίο θα εξασφαλίσει φυσικό χώρο άνθισής-δράσης. Κι έρχεται το ίδιο εδάφιο να υποστηρίζει πως ο ένοικος είτε σε ιδιόκτητο είτε σε καταληθφέντα χώρο προστατεύεται έναντι της επεμβάσεως της δημόσιας εξουσίας και όχι έναντι άλλων ιδιωτών, έτσι για να διασαφηνίζεται και το «νομότυπο» των Τραπεζιτών-Δανειστών, όσο για τα στελέχη Τραπεζών-Συμβολαιογράφους-Αστυνομικούς που εκπλειστηριάζουν απλώς δωσίλογα εκτελεστικά όργανα κι όσο για τους δημοσιογράφους απλώς πληρωμένα προπαγανδιστικά φερέφωνα.
Η ενασχόληση τέτοιων θεματικών από μικρή ηλικία ευρωσταίνει τον Άνθρωπο, ώστε να παλεύει για τα ευνόητα και αυτονόητα. Μαθαίνει το άτομο πως ξεπουλιούνται ως σκλάβοι τα Παιδιά απ’ τη μαμά-Πατρίδα και πως οφείλει να μηρυκάζει το πρώτο γάλα που του δίνεται, αναφερόμενοι στους στίχους του Γκάτσου.
