Δια μέσω πολλών κειμένων η πένα μου έχει αναφερθεί στο Σύστημα Εκπαίδευσης, το οποίο ανέκαθεν συνιστά έναν ειδεχθή βραχίονα του ελεγκτικού κορπορατισμού με προοπτική του την εργασιακή στρατολόγηση, κάτι το οποίο υποστηρίζεται απ’ τον διδασκαλικό κλάδο, οι εκπρόσωποι του οποίου δεν αντιλαμβάνονται το βάρος που φέρουν απ’ τη θέση που βρίσκονται. Στην ουσία η Εκπαίδευση στόχευε εξ αρχής, και δεν έχει παρεκκλίνει στο ελάχιστο του σκοπού της μέχρι και σήμερα, τη «νοητική συνήθεια» του εγκεφάλου, η οποία θα καθιστά τον Πολίτη κατ’ επίφαση καλό – αυτοδύναμο – εύστροφο αλλά εν τέλει βραδύνου και θετικό στην εργασιακή πειθαρχία. Μία γραφειοκρατική εκπαίδευση που διεκπεραιώνει τις επιταγές της Εταιρικής στρατολόγησης, υπονομεύει τη δυναμική του Σχολείου-Πανεπιστημίου για διανοητική χειραφέτηση. Το Εκπαιδευτικό Σύστημα είναι χρεωκοπημένο λόγω των κομματικών επιρροών και των οικονομικών συμφερόντων.
Πάντα θα υπάρχουν ωστόσο οι ελάχιστοι που εξεγείρονται, κολυμπούν ενάντια στο ρεύμα. Είναι αυτές οι ελάχιστες εξαιρέσεις, οι οποίες συνιστούν μικρά λιθαράκια αντίστασης στην κατασταλτική ομογενοποίηση του Σχολείου. Πρόκειται για κάποιους «Ωραίους» που ξέρουν να εστιάζουν στην Ασχήμια ως όχημα για να υμνηθεί η Ομορφιά. Μία τέτοια σπάνια περίπτωση αποτελεί η κυρία Τζένη Σιούτη, καθηγήτρια της γερμανικής γλώσσας στο 2ο Γυμνάσιο Ηλιούπολης, υπό την αμέριστη συμβολή της οποίας η Πολιτισμική Ομάδα του Σχολείου έχει προσφέρει μέχρι και σήμερα πάνω από 20 θεατρικές παραστάσεις, οι οποίες άπτονται σημαντικών κινδύνων της Ανθρωπότητας. Επειδή «το Δημόσιο Σχολείο μπορεί και οφείλει, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς να παράγει πολιτισμό, δίνοντας ελπίδα και διέξοδο στα μέλη της σχολικής κοινότητας, αλλά και ισχυρά εφόδια ήθους για τους μαθητές του», όπως αναφέρει ο κύριος Κασάπογλου, Διευθυντής του Σχολείου. Προσωπικά στάθηκα σε δύο όρους. Εν πρώτοις στην βαρύνουσας σημασίας έννοια «κοινότητα», το κάτοπτρο της οποίας παρεμφαίνει τη συλλογική δράση και όχι την ιεραρχική προσέλευση στον χώρο των Εκπαιδευτηρίων. Εν δευτέροις στην πολυπρισματική και παρεξηγημένη έννοια «ήθος», στης οποίας το καλειδοσκόπιο θα πρέπει να ανακλάται η κοινωνική ετερογένεια-η βεντάλια των πολιτικών εκκρεμοτήτων-το συνονθύλευμα των ανόμοιων μεριμνών.
Τον Νοέμβρη του 2017 «ένα βουερό μελίσσι» 55 δασκάλων-μαθητών-γονέων, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο φυλλάδιό της η Πολιτισμική Ομάδα του Σχολείου εισόρμησε στο χωροταξικό πλαίσιο της συμπρωτεύουσας για να προσφέρει την ταινία μικρού μήκους «Ικέτιδες του χθες, του σήμερα Ικέτες» στην αξιολογική αδηφαγία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, EUFORIA. Το EUFORIA=European Films For Innovative Audience Development συνιστά ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα Κινηματογραφικών Διαδρομών, των οποίων η υλοποίηση τελείται με τη συνεργασία της Ταινιοθήκης Laterna Magica της Ουγγαρίας και το Πανεπιστήμιο Spoteczna Akademia Nauk της Πολωνίας. Το βασικό μέλημα του εγχειρήματος είναι η μύηση στα μέσα Οπτικοακουστικής Παιδείας.
Ο κύριος Γιώργος Μπακάλης κλήθηκε να σκηνοθετήσει την αναβίωση των Ικέτιδων του Αισχύλου υπό το έμπειρο σεναριακό αισθητήριο της κυρίας Σιούτη, η οποία αναμοχλεύει την λαίλαπα του Προσφυγικού προβλήματος μέσα στο λίκνο του Χρόνου και η έμπνευσή της αφορμάται απ’ τις Δαναΐδες του Αισχύλου. Η καταφυγή των πενήντα θυγατέρων του Δαναού στο Άργος υψώνει τα χέρια ικετήρια προς την ανθρώπινη συναίσθηση των Αργειτών, οι οποίοι καλούνται να απαντήσουν στο δίλημμα της αποδοχής, ώστε να μην προκαλέσουν την μήνιν του Δία, κάτω απ’ την ομπρέλα του οποίου έχουν απ’ τον ίδιο τεθεί οι ικέτες, της απόρριψης με κίνδυνο να υποστούν εκτεταμένη επιδρομή των Βαρβάρων. Οι «Ικέτιδες», εγκλωβισμένες στο μεσοδιάστημα της διελκυστίνδας αδειοδότησης ή παρακώλυσης-θετικής ή αρνητικής απόφασης, επισείουν την πιθανότητα αυτοχειρίας τους, πράξη που θα καθιστούσε το Άργος ως τόπο μιαρόν. Το άσυλο στις προσφεύγουσες Δαναΐδες είναι πλέον μονόδρομος. Πέρα απ’ την κατάρτιση χρονολογίου για τη ζωή του Μεγάλου Τραγωδού και την σύνδεση του έργου του με το κοινωνικό-πολιτικό πλαίσιο, η σύλληψη της κυρίας Σιούτη να παραλληλίσει τις Δαναΐδες του Αισχύλου με τους Πρόσφυγες ανά τους αιώνες και προφανώς με τα άτομα που βρίσκονται σε αυτή τη δεινή θέση τη σήμερον, κρίνεται ευφυής. Η κάθε «ευνομούμενη Κοινωνία» κραδαίνει ανέκαθεν το σπαθί της στην εισροή προσφύγων. Στη Δύση του 21ου αιώνα η Κοινή Γνώμη αμφιταλαντεύεται με πολυδιάσπαση των απόψεών της στα θραύσματα της άρνησης-της κατ’ επίφασιν αγνόησης-του ανεξέλεγκτου θυμού-του υφέρποντα φόβου για τη διασάλευση των συνηθειών-τη διαπραγματευτική ανοχή ή γκετοποίηση-τον καταθλιπτικό ευνουχισμό αντιμετώπισης του πολυσυλλεκτικού! Μέσα απ’ το κάτοπτρο του Αισχύλου, η πένα του οποίου καταδεικνύει τη σύγκρουση φύλων-φυλών-ηθών-εθίμων-παραδόσεων-νόμων, αναπαρίσταται η μορφή των επιθέσεων ανθρώπου ενάντια στον Άνθρωπο και στηλιτεύονται οι φασίζουσες συμπεριφορές λόγω της «βάναυσης αναστάτωσης της καθημερινότητας», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Slavoj Zizek.
