Συνδεόμενος στον λογαριασμό των social medias και ειδικότερα του facebook, έρχεσαι αντιμέτωπος με την αρχική σελίδα, η οποία σου γνωστοποιεί αναρτήσεις «φίλων» με τους οποίους έχεις αλληλεπίδραση ή όσων ο αλγόριθμος κρίνει «σημαντικούς».
Και πολύ συχνά ακούμε το εξής «βλακώδες» κατά την ταπεινή άποψή μου παράπονο, πως δεν βγάζει στην αρχική κάποιους, σχετικά με τις αναρτήσεις των οποίων επιθυμούμε να ενημερωθούμε!! «Βλακώδες» το παράπονο, διότι παραδέχομαι εν τέλει την καθοδήγησή μου απ’ τα ρομπότ ή απ’ τους ιθύνοντες διακινητές της «ορθής ή ακίνδυνης» ανάρτησης. «Βλακώδες» το παράπονο, διότι όταν κάνω φίλους διερευνώ το προφίλ τους και όσα με ενδιαφέρουν τα επισκέπτομαι μόνος μου χωρίς να αναμένω την προτροπή του αλγόριθμου και χωρίς βέβαια, όπως έχω ξαναπεί, να είμαι υποχρεωμένος να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω με την ανάρτηση ή ακόμη περισσότερο να αποδείξω τη συμφωνία ή τη διαφωνία μου, εκτός κι αν κόπτομαι για την ανταλλακτική διαδικασία επιβεβαίωσης.
Άλλο ευτράπελο είναι οι προσκλήσεις προς συμμετοχή σε ομάδες ή δήλωση της αρεσκείας μας σε σελίδες.
Όσον αφορά στη συμμετοχή στις ομάδες, αρέσκονται οι «Θνητοί», και μας αξίζει ο τίτλος κυριολεκτικά και μεταφορικά για την ανάρμοστη ματαιοδοξία μας, να συγκροτούν διαδικτυακές Ομάδες, στις οποίες προσθέτουν άλλους θνητούς. Κατά την πρόσθεση ενημερώνεται το υποψήφιο μέλος πως θα έχει δικαίωμα να αναρτά-κοινοποιεί τις δημοσιεύσεις του στην ομάδα, αλλά όταν προσπαθείς να κοινοποιήσω μία δημοσίευσή σου σε Ομάδα, έρχεσαι αντιμέτωπος με την «έγκριση» του διαχειριστή, εκτός σπάνιων περιπτώσεων!!!
Εύλογα θέτω τα ερωτήματα:
_ Η σύσταση Ομάδας έχει σκοπό την απρόσκοπτη ανταλλαγή απόψεων ή τον υποσκελισμό των μελών σε «υφισταμένους» και ταυτόχρονη ανάδειξη του διαχειριστή σε «προϊστάμενο»;
_ Η σύσταση Ομάδας παρεμφαίνει προσανατολισμό «κλειστών απόψεων» ή ανεμπόδιστη πολυφωνία;
_ Η μικρογραφία του διαδικτύου ανάγει στη μεγαλογραφία της λαϊκής εξαθλίωσης, όπου οι έννοιες Δημοκρατία-Ελευθερία-Δικαιοσύνη αντικαθίστανται απ’ τις παρερμηνείες τους: Αμοραλισμός-Ιδιοτέλεια-Υποτέλεια;
Κατά τον ίδιο τρόπο και όταν σχολιάζεις σε ανάρτηση διαφωνώντας, θα έρθεις αντιμέτωπος με το μένος ή το σκωπτικό ύφος. Οι «Θνητοί» δεν μπορούν να προβούν σε διάλογο με νηφάλιο επιχείρημα και χωρίς απαραίτητα το μέλημά τους να είναι το να πείσουν, παρά σε σπάνιες περιπτώσεις.
Της Ελευθερίας ωστόσο το Δέντρο αποδεικνύεται οκνηρό, αφού οι μόνοι καρποί του σε επαναλαμβανόμενη τροχιά εμφανίζονται η υπόδουλη επιθυμία και η επιμένουσα θύμηση, σαν τέρατα να οικοδομούν την αυτοαναπαραγόμενη ηθική της σκοπιμότητας, την ίδια στιγμή π’ ολόγυρα τα άτομα αιμορροούν να δρέψουν τη φαρμακίλα της δρύπης. Η ικανοποίηση του καταναλωτή πρέπει να είναι στιγμιαία, υποστηρίζει ο Bauman, κάτι το οποίο στοιχειοθετείται και ερείδεται στην διπολικότητα του άμεσου, αφού επιφέρει προσωρινή πλησμονή αλλά όχι μακροπρόθεσμη λύτρωση. Ενώ φαίνεται η Κοινωνία να παρέχει ένα ευρύ φάσμα στόχων, αποκτήματα-γνώση-επικοινωνία, ο Πολίτης δεν αντιλαμβάνεται την ιδεολογική διαπλοκή των στόχων. Η ευρύτητα υποθάλπει περιοριστική μονολιθικότητα.
Η προσωποποιημένη ομαδοποίηση αφορά σε μικρογραφία της πρότερης ιεραρχικής ιδιωτικοποίησης, μέσα στο πλαίσιο της οποίας τα άτομα ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις ενίοτε ψευδείς κι άλλοτε αληθείς προς άγραν επιβεβαίωσης κι αποδοχής. Ο ένας προσπαθεί να «σώσει»-να «εξημερώσει» τον άλλον. Άλλως ειπείν ο ένας Ανυπόφορος αποπειράται να καταστήσει Ανυπόφορο και τον άλλον, αφού ο εγωιστικός υπολογισμός μετατρέπει την προσωπική αξία σε ανταλλακτική. Και όλο αυτό ισούται με σφετερισμό των αρμοδιοτήτων της Εξουσίας, η οποία υπό το μαγνάδι της Μοναξιάς ερίζει προς πάσα κατεύθυνση. Αν ο κάθε φραγμός δύναται να ξεπεραστεί στην αυτονομία του, τότε το άτομο θα αποκτήσει το προνόμιο να συνειδητοποιεί γενικότερα τους φραγμούς ή την πάσης φύσεως ελευθέρωση, ώστε να αποφεύγει να καθιστά την Ελευθερία σαν σωρευτικό μέγεθος. Θα περάσει απλά στο στάδιο της επαναπόκτησής της εκ νέου κάθε φορά, ώστε να αποφευχθεί η απορρύθμιση των ανθρωπίνων σχέσεων, στην οποία έχει περιέλθει βάναυσα το άτομο.
