Πράξη 2η
Αλήθεια
Γιατί ρωτάς που βγαίνει η Σκάλα;
Ανέβα τα σκαλοπάτια
Φοβάσαι μήπως λερώσεις τα σκούρα σου Φουστάνια;
Ανέβα τα σκαλοπάτια
Πουλιά άφρονα πέραν του «Καλού»
Μια περιφρόνηση χλωρή πέραν του «Κακού»
Πριν ξεχρεώσεις τα όσα μετάνιωσες
Έλα να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας
Πως ξέρω πως είσαι χρεωμένος;;
ΧαΧαΧα
Μπορώ να το διατυπώσω και «αλλιώς»
Πριν καταλήξεις αν είσαι «Δώρο Θεού» ή «Κατάρα» του
Στην Πραγματικότητα που ερήμην σου εβρέθης
Ερήμην σου αλλά έβαλες τα δυνατά σου
Τη στήριξες καρτερικά την Πουτάνα
Με δυο-τρεις ψυχαναλύσεις και κάμποσες μπύρες
Κατάπιες τις Φωνές σου
Έκανες το Θόρυβο συνομιλητή σου
Φανταστικό
Βούτηξες «οικογενειακώς» κι άρπαξες την ψαριά
Αφού υπάρχει άλλωστε και το Dark Ages
Μεγάλη ευκαιρία και άλλοθι τρανό
Να κοκαλώσεις τ’ Όνειρο
Να κάνεις πως δεν ακούς τους Κινητήρες
Πως δεν την ακούς γενικά
Κοίτα μην προδωθείς!
Πριν λοιπόν κάνεις μερίδες τη Γέννηση και τον Θάνατο
Πριν τα συσκευάσεις σε πακέτο Προσφοράς
Και πριν αρχίσεις να τρέχεις στους δρόμους
Έναν ανυποψίαστο να βρεις Διαβάτη
Να του κληροδοτήσεις τα Δώρα του Αχινού
Έλα να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας
Κοίτα
Εμένα με ονόμασαν Αριθμό
Κάτι αποτρόπαια Πρόσωπα
Μεγαλωμένα στη Ντροπή
Εξογκωμένα σε πολύωρες επισκέψεις
Αλλά που όταν έβγαιναν στα κεφέ ή στα εστιατόρια της Πόλης
Δεν παρατηρούσαν ότι η «βασική διακόσμηση» του Χώρου
Ήταν τα ΑΤΜ
Δεν παρατηρούσαν τα καυλωμένα απ’ τις οθόνες Μάτια
Άσε που έβλεπαν και πολλές τσόντες
Κι είχαν στο μυαλό την παρτούζα
Τα ροζ κουρτινάκια,
Σατινέ σεντόνια
Έτσι στερημένοι να περιέρχονται σε οργασμό
Μόνον όταν άκουγαν τον Γείτονα να βασανίζει
Και τη Γειτόνισσα να βογγά με μάγουλα μελανιασμένα
Αυτοί, που λες
Αυτοί που στο τέλος της εξόδου τους
Άφηναν δίπλα στους Κάδους των Σκουπιδιών
Τα αποφάγια της ταβέρνας
Ένεκα «Φιλανθρωπίας»
Όπως στειρώνουν τα Ζώα
Να μην γεμίσει ο «Πολιτισμός» με μπάσταρδα
Ένεκα «Φιλοζωΐας»
Αυτά τα ίδια τα μαλακισμένα
Και χαμογελώντας ξεδιάντροπα
Αυτοί οι ίδιοι με κατέγραψαν ως «Περιστατικό»
Μετά πέρασα στο στάδιο του προϊόντος
Τόσα φάρμακα που κατάπια
«Για να γίνω καλά», πάντα…
«Να μπορέσω να ενταχθώ στην Κοινωνία»
Κοιτάς αυτές τις βαθιές γούβες στο Κρανίο
Ακόμη κι αν τσιμεντώσεις
Να βουλώσεις κάπως τις οπές
Με μια μπουκιά πολυαιρεθάνης
Να ασβεστώσεις το νοσηρό παράπονο
Να ρίξεις με γάτζο αλυσίδα
Στο Smashing μην αφεθείς…
Ν’ακούς τον θόρυβο καθώς το γρανάζι παλεύει για Δικαίωση
Μια τόση δα πλην μεγαλόσχημη Δικαίωση
Που μοιράζει ψιχία σε δειλές πλην θρασύτατες
Τόσοδούλες και θρασύτατες μπιλίτσες γυάλινες
Που τρέμουν σύγκορμες από Ανία
Ανία και Πλήξη ένοχα παθιασμένες
Να γίνουν αναπληρωματικές
Να ξαπλώσουν στο Μπαλκόνι αδύναμες
Και να γίνουν απλώς αναπληρωματικές
Εγώ πάλι συνήθισα στο Άσυλο των Αδέσποτων
Αρπάζεις μια ευλογία με το πρώτο Φως
Και μέχρι να φτάσεις στη λυωμένη Πέτρα
Την έχεις ξεχάσει
Μετά…
Δεν λογομαχείς για «απολογισμούς»
Δεν συνειδητοποιείς «αναθεωρήσεις»
Κανένα καταστατικό
Να έχει πρωτοκολλήσει αυτή την «ευλογία»
Κι έτσι το Είναι παραμένει ατόφιο
Αδιάλυτο κι Αδιαίρετο
Μ’ ένα γέλιο δίπλα στο Πτώμα
Και λίγες τροχιές
Να πέφτουν Βροχή απ’ τον Ουρανό
Κοίτα μην προδωθείς!
Στο Smashing μην αφεθείς…
