Τη λεπτομέρεια της αφθονίας αν εμπιστευτώ
Ίσως με τη θέαση να συντονιστώ του Κόσμου…
(Πατήστε για να ακούσετε την απαγγελία)
Τα Πουλιά της Ελπίδας
Μέσα στις φάτνες πτώματα, ευοδωνόταν η κατάκτηση
Και γύρω από σοφράδες στρωμένους εντόσθια παραγεμισμένα
Τ’ αμάρτημα το προπατορικό σε παράσταση
Κι όλα τα κρεμασμένα σύμβολα στα κλαδιά
Με την τηρούμενη Νομιμότητα συνώνυμα
Τα Αιώνια Δάση
Ο Διάβολος για υπηκόους έχει αγγέλους
Κι οι Στοές έχουν για εξόδους μπουντρούμια
Οι Πόρνες απέναντι σε πέη ατάραχα
Η Χαρά στον σάκκο της μαζεύει πέτρες
Κι η Θλίψη τη διαδρομή της στέφει μ’ ηδονές
Οι άυπνες γυναίκες απέναντι στην απαξίωση
Φιλήματα μόνο η Δροσιά στα φύλλα
Το κόστος των καταστροφών κι είχαν κουραστεί
Μπάνιο να κάνουν κάθε βράδυ
Νωρίς να κοιμούνται για να μην αργήσουν το πρωί
Όταν κοιτάζονται οι Εραστές
Τετριμμένα συμβάντα αναφέρονται σε μιαν αόρατη όρεξη
Μια τρομοκράτηση σιωπηλή οργανώνει την πολυμερή συναλλαγή της
Σαν τελετή περιτομής μες στη θεατρινίστικη αίσθησή της
Κι όλες οι χειρονομίες εκσπερματώσεις πάνω στην κοιλιά
Ερωμένων που προδόθηκαν
Οι καρό πυτζάμες τους ως αντανάκλαση της Μνήμης
Η άρθρωση η απατηλή ως Οραματισμών αντίστιξη
Ίσως…
Μια συνάφεια αποδείξιμη ή αποδεικτέα
Της συνάφειας μιαν αντίθεση ή μιαν αντιπαράθεση
Ίσως…
Η επεξεργασία του πρωτογενούς κι είχαν κουραστεί
Ευθαρσώς να περνούν απ’ την ώρα του Παιδιού στην ώρα του Βασανισμού
Να περνούν ανύποπτα απ’ την ώρα του Βασανισμού στην ώρα του Φορμαλισμού
Όταν απαγορεύονται τα ψέμματα ανάμεσα στα πύρινα βλέμματα
Ένας απ’ τους δύο Εραστές στέκει ανειλικρινής
Όλες οι ρήσεις άναρχες, όταν ο Άνθρωπος κοιμάται
Ήταν που η Άρδευση και η Φωτιά του είχαν επιτρέψει
Ζωή να διάγει λιγότερο σκληρή
Σύμβολα προσποιητά στης Χειραγώγησης τις Υπηρεσίες
Το απρόβλεπτο που φωλιάζει μέσα στις μόνιμες εξαρτήσεις του
Το μόνιμο που λύνεται μες στις απρόβλεπτες συνδέσεις του
Κι ύστερα, όποια πρακτική και θεωρία, στη βάση αυτής της σχέσης οικοδομούταν
Κι ο προσανατολισμός της Γλώσσας
Άλλοτε απ’ τη Νομοτέλεια να πληρούται
Να καταπαύει άλλοτε στον σφετερισμό της
Κι όταν η ματιά άρχισε στο παρελθόν να σκάβει
Και τα οστά περιδιαβαίναν πάθη εγείροντας σκληρά
Σαν ελεγεία τροπαιοφόρος κατάφασης μεγάλης
Πόσες τομές στο σώμα να κάνεις του Κόσμου
Καθώς στάζει λάδια σαν χαλασμένη μηχανή
Μειώνεται ή αυξάνει η Γνώση στην καταχρηστική της παραμυθία
Ζήτημα συνοχής ήταν και κατοχύρωσης απόδειξη
Τον Χειμώνα τα Ποτάμια έχουν περισσότερο Νερό
Επειδή τα Δέντρα έχουν λιγότερα Φύλλα
Σαν να θέλουν να ενισχύσουν τον εαυτό τους περισσότερο
Κάποιες Αγάπες κάθονται στο περβάζι
Μα οι ρομποτικές τους μουτσούνες στη λάσπη γειωμένες
Μέσα στην αυτοματοποιημένη διάστασή τους
Πιότερο τρέμω τη διδασκαλική τους δράση
Πάνω στον άβουλο πηλό – Πάνω στον κρίκο τον αδύναμο
Είναι πανεύκολο να εντυπωσιάζεις τους τυφλούς μ’ αστήριχτους στίχους
Είναι οι Άθρησκοι, που γρατζουνούν, ό,τι πενθούν οι σημαίες οι μεσίστιες
Είναι οι Ένθεοι, που ποτίζουν, ό,τι ρίχνει στη Φωτιά και στο Αίμα
Είναι και το Φιλί, που βασικούς υποδηλώνει μετασχηματισμούς
Στη μια πλευρά του σύρματος μεταμορφώσεις των Μεταιχμιακών
Στην άλλη εμπλοκή αποφασιστική της κανονικότητας
Μία η σφραγίδα από διαφορετικούς τελεστές
Το Εφήμερο απ’ τη διατήρηση μιας αιώνιας ανισορροπίας
Το Αιώνιο απ’ την επιτέλεση ενός πρόσκαιρου παραλογισμού
Τα κορμιά τα μαχαιρωμένα στην ταρίχευσή τους θα παραμεριστούν
Κολάζ σε καμβά θα γίνουν τα σώματα τα διαμελισμένα
Κι οι Νόμοι στην όχθη την αντίπερα
Την αναδιάταξη των μελών να δικάζουν με των ποινών την Εσχάτη
Είναι η δουλειά του Ηρώδη να σκοτώνει τα Όνειρα
Αλλά τους Οραματισμούς να τρέφει
Δεν υπάρχει Αρχή μήτε Τέλος
Τη στύση τ’ Ανθρώπου τα βογγητά έτρεφαν της Αθανασίας
Καθώς μάτωναν οι Γλώσσες στων Ρόδων τ’ Αγκάθια
Κι η Ποίηση λουζόταν στα Υγρά
Το αγοραίο Φαντασιακό
Ο σατανικός Αντικατοπτρισμός
Η σημαιοφόρος του Ρομαντισμού υποβολή
Πίσω απ’ την παραισθησία της επικύρωσης του Έρωτα
Είναι η ΛΥΠΗ, που ημερώνει τα Τέρατα
Πάντα οι Θνητοί τις Κάμπιες θα ενθρόνιζαν
Τις Πεταλούδες θα φθονούσαν
Κι η Παράνοια θα φυγάδευε τα άλογα γύρω απ’ τους φράχτες
Τη λεπτομέρεια της Αφθονίας, αν εμπιστευτώ
Ίσως με τη θέαση να συντονιστώ του Κόσμου
Το ΚΟΚΚΙΝΟ και τα Δεινά του
Κοιτάζει πάντα μακρυά χωρίς να βλέπει
Κι όποιοι το ενδύονται,
ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ…
Είναι πάνω στις τσαλακωμένες χαρτοπετσέτες
Οι προβολές μιας κουλουριασμένης Κόμπρας
Ρομάντζα ή Γαμήσια
Ονόμασέ τα, όπως θες μες στο χαοτικό σου σχήμα
Πήλινα τα πόδια όποιας ονοματοθεσίας
Κι η ακροβασία πάνω στης Πειθαρχίας τα λαμπιόνια
Απ’ την ευλυγισία πάνω, του αφομοιωμένου τους
Μέσα στη Γαλήνη μία Έκρηξη
Μέσα στην Έκρηξη μιαν Αυθαιρεσία
Καθώς αναρωτιέται ο Άνθρωπος
Τι άλλο απομένει για να χάσει
Κι ίσως να ‘ταν σίγουρος πως δεν απομένει
Τίποτ’ άλλο για να χάσει
Και μιαν Ύβρις έτρεφε την πλάνη του
Αφού πάντα Κάτι απομένει
Ο Άνθρωπος για να χάσει…
* Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.
