Πράξη 4η
Έτσι για τους τύπους να πω
Η Λήθη των Νεκρών υπαγορεύεται
Από εξαρτημένα ανακλαστικά
Δεν γινόταν άλλο να περιμένω στην ουρά
Στην ουρά για να βγάλω ταυτότητα
Στην ουρά στα ΑΤΜ
Στην ουρά για επίδομα
Στην ουρά στο «κοινωνικό» παντοπωλείο
Στην ουρά στο μπουρδέλο
Στην ουρά για μία ένεση
Μια σκέτη ορθοστασία
Φτώχεια και Τσιμέντα παντού
Σκαρφάλωνα να δραπετεύσω
Και ξέρεις δεν ήταν ο Μπάτσος να μ’ εμποδίσει
Είναι τα Κοινωνικά Μαντρόσκυλα
Γαυγίζουν μ’ ένα τόσο σαρδόνιο γέλιο
«Να προστατεύσομεν την Κοινωνία»
Προχωράς και σε όλων το στόμα
Στάζει σαν σάλιο αυτή η φράση
«Να προστατεύσομεν την Κοινωνία»
Ένας χαιρέκακος γείτονας παραμονεύει απ’ το τζάμι
Καταγράφει κάθε σου κίνηση
Στο περίπτερο
Στο σχολείο
Στο γήπεδο
Στο δέρμα δεν φυτρώνει καν ιδρώτας
Ο δάσκαλος-ο γιατρός-ο σκουπιδιάρης
Θέλουν όλοι να δουν το QR code
Πως παλιά κοιτούσαν στα δόντια τα γαϊδούρια
Όλοι μ’ ένα μαντήλι δεμένο στα μάτια
Δεν θέλώ Κάτι «να το περιμένω»
Θέλω Κάτι να κάνει την καρδιά μου να χτυπά
Να χτυπά σαν δαιμονισμένη
Δεν θέλω να κρατιέμαι από χειρολαβές
Όλοι προσποιούνται
Τους ανήξερους
Τους «καλούς»
Ξέχασαν οι άνθρωποι να χορεύουν
Ξέχασαν
Κλειδώθηκαν στα σπίτια τους
Θέλω να πετώ σαν Πουλί στο Δάσος
Να μην γνωρίζει τ’ όνομά μου κανένας
Με πλανεύουν τόσα αρώματα
Με μαγεύουν οι Ομορφιές
Είμαι εγώ η ίδια η Μέθη
Με πίνει ο Έρωτας και με στερεύει
Κι ύστερα φτάσαν οι Black Sabbath
Καβάλα στον Satanàs
Κι έριξε ο Wizard
Ένα ομιχλώδες πρωινό τη Σκιά του
