Εδώ στου Δρόμου τα μισά
Και πριν την εκπυρσοκρότηση είναι
Που Συρρικνώνομαι
Ευτυχώς η μάνα μου
Δεν έλεγε παραμύθια…
Επί Σκηνής κηδεύεται και το πνευμονογράφημα
Κλειδιά συναθροίζουν τις πνοές στο Θηρωρείο
Όπως όταν η Μέδουσα εγέννησε τα αχρείαστα αγκομαχώντας
Ακαθαρσίες και βλέννες σπρώχνοντας
Απ’ τη χιλιοβιασμένη της μήτρα
«Ανήθικη» στων Θεων τη μήνιν καθώς εξομοιώθη
Τα ξίφη ποτέ οι Ομόλογοι δεν διασταυρώνουν
Με σπάργανα γεμάτα Αίμα στο λίθινο δόρυ
Σάλια μπλεγμένα με Δάκρυα
Και τον Ομφάλιο Λώρο στης Φαρμακοβιομηχανίας τα πανιά
Με σαγιονάρες και ξεφτισμένα Νύχια
Φωνάζει πως τα βαγόνια κινούνται
Σε ράγες που δεν βιδώθηκαν γερά
Όταν της Βροχής αδειάζει ο μηρός ο πολύαιμος
Και πέτρινο θωρηκτό η Σάρκα σε ρέμβη ζηλιάρα
Δίχως της Ηθικής τη Ντροπή αυνανίζεται
Όλες οι σύνωρες Στιγμές χασκογελούν Εναντίον
Στο Σκοτάδι
Είναι οι Τρελλοί
Απαγκιστρώνονται οι Ψίθυροι απ’ την άρθρωση
Καιροφυλακτούν οι Νυχτερίδες με βλέφαρα τεντωμένα
Της Ατλαντίδας τη Λήθη ουρλιάζουν οι Λύκοι
Κι οι Εραστές Φίδια που αλωνίζουν
Ο Ένας στον ζωτικό χώρο του Άλλου
Συνδαυλίζοντας την εφόρμηση υπό τον μανδύα
«Αισθήματος Μεγάλου»
Στο στενό δωμάτιο μέσα
Της Επαφής
Τριγυρνούν οι τρελλές Σκιές μου
Σε πάγκο μαρμάρινο Ανατομίας λυτρώνουν
Ο Ένας το Σώμα του Άλλου
Ο Ένας στην υποχώρηση του Άλλου καυλώνει
Με κίνητρα Ρεβανσισμού και σχέδια Καπηλείας
Και προσδίδει η Μάζα των κυττάρων βάθος
Σε συμβάντα που δεν αρκούνται στο Απλό
Μιας Περιγραφής
Φρουρείται το «Ανθρωπο-Φορβείο»
Και στων Ανθρώπων τη φορβή
Κρασί μοσχάτο ανακατεμένο
Ούτε τα «γνώριμα» των Θνητών
Τα «προβλέψιμά» τους μήτε
Είναι οι Άνεμοι που με γοητεύουν
Αληγείς με το Άγγιγμα του Αγνώστου
