Πελατειακές σχέσεις…
Ο άνθρωπος, σύμφωνα με τον κύριο Κονδύλη, συνθέτει ένα αδιαχώριστο μόρφωμα βιολογικών-ψυχολογικών-διανοητικών εξαρτήσεων. Ένα βαρύ παρεπόμενο σύμπτωμα αυτής της θεωρίας θα μπορούσε να είναι η πλήρης ατροφία του όντος, ως προς την αυτονομία των αισθήσεων-όψεων-στοιχείων. Ο Johan Arnason σε απόπειρά του να διατυπώσει την συνισταμένη του «μεταμοντερνισμού» ορίζει ως βασικές συνιστώσες της: Τον Εξοβελισμό της σφαιρικής Άποψης της Ιστορίας ως προόδου ή απελευθέρωσης-Την Αποποίηση της ιδέας ενός ομοιόμορφου και καθολικού Λόγου-Την Άρνηση της αυστηρής διαφοροποίησης των πολιτισμικών φασμάτων. Ο εκάστοτε παραμερισμός παραπέμπει σε ολικό-μερικό αγνωστικισμό. Ωσαύτως η εξάτμιση των συγκρούσεων προσγειώνεται στην κρηπίδα υποστολής του αυθεντικού κριτικού πνεύματος, αφού το ίδιο το πρόταγμα της Αυτονομίας δεν παρεμφαίνει προφανώς ούτε διεκπεραίωση, ούτε τερματισμό. Και απόδειξη της εν λόγω απροσφορότητας συνιστά η άκρατη επίδοση των ατόμων στις «Πελατειακές σχέσεις», ώστε να σχηματίσουν ακολουθίες αλληλοεξάρτησης. Είναι οι Ανόητοι, κατά τον Spinoza, που διακηρύττουν παντού τη φιλία προς άγραν φήμης απορρέουσας απ’ τον ιθύνοντα ή αφοσίωσης απ’ τους υφισταμένους. Είναι οι ίδιες σχέσεις που μετακενώθηκαν απ’ την ατζέντα των πολιτικών χαρτοφυλακίων στην διαδικτυακή ημερήσια διάταξη, χωρίς να αποκρούονται οι ιδεολογικές αξιώσεις-προκλήσεις του συρμού, χωρίς η κικερώνεια dignitas ή η μεταγενέστερη γερμανική Würde να συνιστά έναν όρο δηλωτικό του κύρους της. Ο «οδοστρωτήρας» της προόδου καταργεί τα πολιτισμικά θεματολόγια των λαών κι απολήγει σε ομοιογενή τους συνάρθρωση. Η «απεριόριστη ερώτηση» του Καστοριάδη έχει απαλειφθεί παραδίδοντας τη σκυτάλη σε συγκαλυμμένους τίτλους ευγενείας και οφφίκια, ικανά σαν κριτήρια ιεραρχικής περιχαράκωσης να συνομαδώνουν τα άτομα, τα οποία με τη σειρά τους μέσα στο πλαίσιο των νομοκατεστημένων τάξεων δεν διασαφηνίζουν την προσωπική τους αξία απ’ τη νομική θέση, που τους αναλογεί. Κατ’ εφαπτομένη οι δύο αυτές ιδιότητες αφίστανται ή όχι θέτοντας κοινωνικές φαντασιακές σημασίες σαν επιπρόσθετη προβολή και όχι σαν ενδιάθετο προσόν. Σαν πέπλο αόρατο ανεμίζει μία προληπτική λογοκρισία θεσμών-συμπεριφορών, και ασκείται χωρίς άμεσους-εμφανείς ελέγχους ή καταναγκασμούς. Η Οικογένεια και το Σχολείο συνεχίζουν να αποτελούν τις δύο βασικές Αγορές, μέσω της χρήσης τους. Συγκεκριμένες ικανότητες συγκροτούνται ως αναγκαίες διαμορφώνοντας ταυτοχρόνως το αντίτιμο των αρνητικών ή θετικών κυρώσεων. Πρόκειται λοιπόν για μία τρόπον τινά επένδυση, οι αντικειμενικές προοπτικές της οποίας τελεσφορούν με ευλαβική ενσωμάτωση-προσαρμογή στον υπολογισμό μεγιστοποίησης κερδών. Όσο μεγαλύτερος ο βαθμός νομιμότητας της χαράδρας, τόσο πιο προσοδοφόρα η επίταξη…
Άκρατη Μοναξιά…
Της Ελευθερίας ωστόσο το Δέντρο αποδεικνύεται οκνηρό, αφού οι μόνοι καρποί του σε επαναλαμβανόμενη τροχιά εμφανίζονται η υπόδουλη επιθυμία και η επιμένουσα θύμηση, σαν τέρατα να οικοδομούν την αυτοαναπαραγόμενη ηθική της σκοπιμότητας, την ίδια στιγμή π’ ολόγυρα τα άτομα αιμορροούν να δρέψουν τη φαρμακίλα της δρύπης. Η ικανοποίηση του καταναλωτή πρέπει να είναι στιγμιαία, υποστηρίζει ο Bauman, κάτι το οποίο στοιχειοθετείται και ερείδεται στην διπολικότητα του άμεσου, αφού επιφέρει προσωρινή πλησμονή αλλά όχι μακροπρόθεσμη λύτρωση. Ενώ φαίνεται η Κοινωνία να παρέχει ένα ευρύ φάσμα στόχων, αποκτήματα-γνώση-επικοινωνία, ο Πολίτης δεν αντιλαμβάνεται την ιδεολογική διαπλοκή των στόχων. Η ευρύτητα υποθάλπει περιοριστική μονολιθικότητα. Η ενδοστρέφεια έδωσε τη θέση της στην ετεροστρέφεια, με αποτέλεσμα η πάλη για αυτονομία να ετεροκαθορίζεται χωρίς να κρηπιδώνεται σε δημιουργικό ή επικοινωνιακό καθήκον. Η προσωποποιημένη ομαδοποίηση αφορά σε μικρογραφία της πρότερης ιεραρχικής ιδιωτικοποίησης, μέσα στο πλαίσιο της οποίας τα άτομα ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις ενίοτε ψευδείς κι άλλοτε αληθείς προς άγραν επιβεβαίωσης κι αποδοχής. Ο ένας προσπαθεί να «σώσει»-να «εξημερώσει» τον άλλον. Άλλως ειπείν ο ένας Ανυπόφορος αποπειράται να καταστήσει Ανυπόφορο και τον άλλον, αφού ο εγωιστικός υπολογισμός μετατρέπει την προσωπική αξία σε ανταλλακτική. Και όλο αυτό ισούται με σφετερισμό των αρμοδιοτήτων της Εξουσίας, η οποία υπό το μαγνάδι της Μοναξιάς ερίζει προς πάσα κατεύθυνση. Αν ο κάθε φραγμός δύναται να ξεπεραστεί στην αυτονομία του, τότε το άτομο θα αποκτήσει το προνόμιο να συνειδητοποιεί γενικότερα τους φραγμούς ή την πάσης φύσεως ελευθέρωση, ώστε να αποφεύγει να καθιστά την Ελευθερία σαν σωρευτικό μέγεθος. Θα περάσει απλά στο στάδιο της επαναπόκτησής της εκ νέου κάθε φορά, ώστε να αποφευχθεί η απορρύθμιση των ανθρωπίνων σχέσεων, στην οποία έχει περιέλθει βάναυσα το άτομο.
Τα likes ανακλούν και διαθλούν την Ύπαρξη και τις Πράξεις της, υπό το πρίσμα βέβαια πάντα της υποκειμενικότητας του Χρήστη…
Pages: 1 2
