Γράφει  η  Ευαγγελία  Τυμπλαλέξη.

Από φαινομενικά μετριοπαθές μετερίζι η Τεχνοκρατία δηλοποιεί ξεκάθαρα πως οι μάζες πλέον δεν βουλεύονται, βουλεύεται μόνον η μηχανή. Η απανθρωποποίηση του ατόμου είναι γεγονός. Αν αφετηρία των διεθνών σχέσεων είναι η ύπαρξη πολιτικών συστημάτων διακυβέρνησης, primum principium του τεράστιου μηχανισμού αποτελούν τα καλολαδωμένα ενεργούμενά του. Και αν η τακτική συμπεριφορά παρεμφαίνει το προβλέψιμο-προσαρμόσιμο στους νόμους, το σύνηθες μοντέλο συμπεριφοράς ενσαρκώνει το γενικό νομικό πλαίσιο.

Η ισορροπία ισχύος…

Σύμφωνα με τον Vattel, ισορροπία της ισχύος είναι μια κατάσταση πραγμάτων, που καμία δύναμη να μην είναι σε θέση υπεροχής, ώστε να μπορεί να επιβάλει τον νόμο στις άλλες. Είναι μία αρχή, η οποία θα μπορούσε τόσο να εφαρμοστεί όσο και να παραβιαστεί με διάφορους τρόπους και σε διάφορους τομείς, για να δηλώσει την απόγνωση της ίδιας της ανθρωπότητας προς τον εαυτό της και για τον εαυτό της. Απ’ την μελέτη της Κας Κόνσουλα προκύπτει, πως το Σύνταγμα, μέσω της διαπροσωπικής εφαρμογής του αμυντικού χαρακτήρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απαγορεύει την επίθεση και παράλληλα προστατεύει την άμυνα. Συνάγεται η αναγκαιότητα της πρόληψης του αμετάκλητου ναυαγίου της ανθρωπότητας, κάτι που προοιωνίζονται όλες οι εκδηλώσεις του σημερινού τρόπου ζωής.

Οι δυνάμεις που συναπαρτίζουν την κυρίαρχη ισορροπία συνδαυλίζουν έμμεσα και δευτερεύουσες επιμέρους ισορροπίες, οι οποίες έχουν την επιρροή της αμφιταλάντευσης στην αλυσίδα του συστήματος. Δόκιμο σ’ αυτό το σημείο θα ήταν να αναφερθεί και η υποκειμενικότητα ή αντικειμενικότητα προσεγγίσεως του όρου κυριαρχία. Έχει διαφορά να εικάζεται απ’ το να διαπιστώνεται η υπερίσχυση ή έλλειψη αυτής. Μια καθαρά τυχαία ισορροπία ισχύος στην καθημερινότητά μας αντικατοπτρίζεται σε στιγμές αδιεξόδου, όταν δύο ή και περισσότερες αντιμαχόμενες πλευρές στοχεύουν εκάστη στην απόλυτη επέκτασή της. Αποτυπώνεται σαν συνήθης στάση κάθε ατόμου να ενεργεί ορθολογικά στο εσωτερικό του συστήματος της κοινωνικής ισχύος. Η σχεδιασμένη καθ’ όλα ισορροπία εμπεριέχει ένα ευρύ φάσμα δυνατοτήτων, όπως η επικοινωνιακή αντανάκλαση και αλληλεπίδραση. Οι  υφιστάμενες σχέσεις ενός κυρίαρχου πολιτικού-κοινωνικού συστήματος, μεταξύ των ατόμων δηλαδή, αν κι ενίοτε αποκλίνουν συμπηγνύουν «διπλωματικές» συμμαχίες εξομάλυνσης του κοινωνικού ιστού. Συνακόλουθα οι Κρίσεις δεν διέπονται από νηφαλιότητα κι αφυπνιστική επενέργεια-από διαύγεια επιχειρημάτων και τεκμηρίωσή τους-από αδέκαστη στάση του υποστηρικτή τους.

Pages: 1 2