Κήπων θρουβαλιασμένων να διαρρήξει τα δεσμά∙
Για επιλογή καυχιόσουν της ειρκτής…

Καμία σύμπνοια δεν διαπιστώνεται στο έργο του Marx και του Stirner, αν και οι δυο τους συμμετείχαν ενεργά στην ίδρυση του «Ελεύθερου Κύκλου».
Η Σοσιαλδημοκρατία συρρικνώνεται:

• στον μετριοπαθή συνδυασμό ιδιωτικής και δημόσιας ιδιοκτησίας, στο μεταίχμιο δηλαδή ανάμεσα στον Καπιταλισμό του Φιλελευθερισμού και στον Κολεκτιβισμό του Κρατισμού, με την εθνικοποίηση επιλεκτική στα «στρατηγικά μεγέθη» της Οικονομίας.

• στη συναινετική ρύθμιση της καπιταλιστικής οικονομίας, με σκοπό τη «διατήρηση της ανεργίας σε χαμηλά επίπεδα» δια μέσου της απασχόλησης ή .

• στο υποχωρητικό κοινωνικό κράτος με γνώμονα τον επίπλαστο εξανθρωπισμό του Κράτους, μηχανισμός που δεν καταργεί τον Καπιταλισμό αλλά τον τροποποιεί σε ελεγχόμενα «προνοιακό».

• στη συνεργατική αμοιβαιότητα υπό τη σκέπη συμβόλων και εμβληματικής εικονοποίησης της Ιστορίας. Δόκιμο να αναφερθεί σε αυτό το σημείο πως η Ιδεολογία του Αναρχισμού υιοθετεί κατά τα πρώτα βήματά του την κόκκινη σημαία ως σύμβολό της, επειδή «αποτελούσε μια από τις εκφάνσεις του σοσιαλισμού κι έχει προέλθει από το ευρύτερο σοσιαλιστικό-εργατικό κίνημα, που αναμφίβολα θεμελιώνεται στην ελευθεριακή εκδοχή της έννοιας του ταξικού αγώνα» σύμφωνα με τον Nicolas Walter.

Στο θολό τοπίο συνέβαλλαν και οι Γάλλοι σοσιαλιστές, οι οποίοι μετά την Κομμούνα έσπειραν σύγχυση γύρω από τις κολλεκτιβιβστικές «Ιδέες» και τις «Ιδέες» του Proudon. Προς τα τέλη του 1876 υλοποιήθηκε μια υπόγεια προπαγάνδα μέσω της εφημερίδας «Avant-Garde» και του περιοδικού «Le Travailleur», η οποία έτρεπε προς την κομμουνιστική κατεύθυνση και τον «επαναστατικό συνδικαλισμό», παρερμηνεύοντας τον ζήλο για ελεύθερη ζωή με την «επιταγή της οργάνωσης».

Η συστηματική και συνάμα εξαντλητική εκπόνηση σχεδίων αναδιοργάνωσης της κοινωνίας απεργάζεται δεινά και αλίζει τη φαυλεπίφαυλη γραφειοκρατία. Επιπροσθέτως η πιθανή συγχώνευση ή σύγχυση του όρου Αναρχία με το συνδικαλιστικό-εργατικό κίνημα συνεπιφέρει είτε την ανικανότητα του συνδικάτου να πετύχει τους ιδιαίτερους στόχους του, είτε την αποδυνάμωση του πνεύματος της Αναρχίας, αφού η Aν-Αρχή Σκέψη απορρίπτει κατ’ αρχάς και κατ’ αρχήν την εργασιακή υποδούλωση-το κοινωνικό συμβόλαιο, όπως αυτό κατέληξε σε συνταγματικό χάρτη-την ψευδεπίγραφη συνεργασία των Τάξεων ως τροχοπέδη στη μετάβαση σε μία αταξική κοινωνία.
Η τελεολογία που καταρρίπτει την υπερβατική άποψη κι ενθρονίζει την ανθρώπινη ουσία ως μοχλό αισιοδοξίας, προσθέτει άλλη μια θεολογική προοπτική εν τέλει, αφού το άτομο συνθλίβεται είτε από τον Θεό ως σχήμα ανεξήγητο, είτε από τον άνθρωπο ως υπερβατή οντότητα.
Κάθε διαχωρισμένη εξουσία είναι «θεαματική» αλλά η αποδοχή μιας τέτοιας αναλλοίωτης εικόνας δεν σημαίνει παρά την κοινή αναγνώριση μιας φαντασιακής προέκτασης της φτώχειας της πραγματικής κοινωνικής δραστηριότητας, που γίνεται ακόμη πιο αισθητή ευρέως σαν ενιαία συνθήκη.
Είναι οι «εκλεπτυσμένοι τρόποι» διαχείρισης της ιδιωτικότητας, όταν τα Υπουργεία εμπορευματοποιούν την τεχνολογία του διαδικτύου, θέτοντας υπό έλεγχο τόσο τις μελλοντικές τεχνολογικές εξελίξεις όσο και τις επακόλουθες ροές των ιδιωτικών επικοινωνιών. Η άποψη περί διαφάνειας δεν έχει καμία βάση. Στην ουσία η διεύρυνση της πραγματικότητας συνισταται στην πρόσβαση σε μια νέα τάξη εικονικής πραγματικότητας και στον ταυτόχρονο αναδιπλασιαμσό του Εαυτού μέσω ενός ψηφιακού alter ego, στο οποίο θα ανατεθεί η σύνδεση με άλλα ψηφιακά alter ego. Η υπόσχεση εφαρμόζεται μέσω αποπλανήσεων και οικοδομήσεων στην εμπλοκή σε μια διαδικασία προαγοράς.
Ο πραγματικά σοφός όμως πρέπει να στέκει αντίθετος στη χρήση γενικών εννοιών και να καλλιεργεί τον αντιιδεαλισμό και τον σχετικισμό. Η «Αρετή» και η «Κακία», υπό την κυρίαρχη, συμβατική και γενική χρήση τους, είναι απλώς λέξεις κενές.

Ο πολυσύνθετος ανιχνευτής κοινωνικής ταυτότητας στοχεύει στην επίτευξη των βιωματικών αναπαραστάσεων και της διασάφησης του νοήματός τους. Σκοπός είναι η παρουσίαση των πλευρών που συνδέονται είτε με τη συλλογική ιστορία και μας παραπέμπουν στην κοινωνική συνείδηση είτε με την ατομική ιστορία του υποκειμένου και αποτείνουν χαιρετισμό στο ατομικό σχέδιο. Με αυτόν τον τρόπο διαπιστώνεται ο βαθμός σύμπτωσης μεταξύ των αναπαραστάσεων της ομάδας και των αναπαραστάσεων του Εαυτού. Πρόκειται για τον δισυπόστατο χαρακτήρα του Ανθρώπου, όπως τον ορίζει η Αναρχία:

• ο ατομικός-ιδιωτικός

• ο συλλογικός-δημόσιος

Οι δυο τους παλεύουν προς ταυτόχρονη και ισότιμη εκπλήρωση, ώστε ο ένας να μην ζει εις βάρος του άλλου. Δεν υπάρχει ατομικότητα χωρίς κοινωνικότητα. Δεν υπάρχει κοινωνικότητα χωρίς ατομικότητα. Το άτομο διαχωρισμένο από τις κοινωνικές του ρίζες-περιπλοκές είναι «κενό νοήματος».
Όταν η κοινωνία θα απαλλαγεί από το κοινωνικό της κράτος, θα εκλείπει και η «Ιδεολογία» που θα θέτει ως «ανώτερο στρώμα» στο παλκοσένικο έναν Γιάννη-Αγιάννη να πρωτοστατεί και να διασαλεύει την Τάξιν, ώστε να κληθούν τα μεσαία και μικρό-μεσαία στρώματα όχι για να υπερασπιστούν τον θώκο του Ανώτερου Αξιώματος, το οποίο είναι δεδομένο, αλλά να διασφαλίσουν τα προνόμια και κέρδη, που απέσπασαν απ’ τη συνέργεια, ώστε να μην καταστούν διαφυγόντα.
Η Βία λοιπόν επεβλήθη ως καταπιεστικό αντίδωρο ανά τους αιώνες και σε μεταπολιτευτικό επίπεδο διαχέεται ενεργοποιώντας τους βραχίονες του κορπορατισμού στην ημεδαπή – στην διηπειρωτική – στην διατλαντική συμμαχία. Επιπροσθέτως χρησιμοποιεί ως Μάννα εξ ουρανού την προέκταση, που τεχνούργησε με κινήσεις χειρουργικής συνέπειας και λεπτομέρειας.

Η Ισότητα και η Ελευθερία ωστόσο δεν στέκoυν απέναντι στον Νόμο, ισχυρισμό που προβάλλουν τα φιλελεύθερα, σοσιαλιστικά, συντηρητικά και θεοκρατικά καθεστώτα, αλλά αντιπαραθέτει πρώτα και κύρια την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, όπως αυτοί μέσα από τη Γνώση θα μπορούν να αυτοκαθορίζονται χωρίς την επικουρία ιεραρχικών ιδεών και να αυτοδιευθύνονται προς την ελεύθερη αυτοπραγμάτωσή του, κάτι που είναι αδύνατον να συμβεί μέσα από τη νομιμοποιημένη δομική βία του καθαρού κράτους, στηριζόμενη στην ιδεολογική τρομοκράτηση δια μέσου της στρατηγικής του φόβου, επειδή τότε εννοείται η ισοπεδωτική ομοιομορφία-η ισότητα των ομοίων και όχι η ισότητα μέσα από την ποικιλομορφία.
Αυτό θα μπορούσε ειδικότερα να εξηγηθεί, αν εστιάσουμε στην ετυμολογία του όρου Ελευθερία, η οποία προέρχεται από το πρόθεμα έψιλον (ε-) και την σανσκριτική ρίζα  «λεύθ» που σημαίνει αυξάνω, αναπτύσσομαι. Από την ίδια ρίζα προέρχεται ο μέλλοντας του ελλειπτικού ρήματος έρχομαι, ελεύσομαι, που
έχει και τη σημασία του ανεβαίνω, εισχωρώ. Επομένως ελευθερία σημαίνει ανεμπόδιστη ανάπτυξη, αύξηση, ανύψωση, διείσδυση.

Το βιβλίο «Ο Μοναδικός και η ιδιοκτησία του» του Stirner, που κυκλοφορεί το 1844, παραβάλλει τον «κομήτη», η λάμψη του οποίου είναι τόσο έντονη όσο χρειάζεται, ώστε να ταρακουνήσει-εκφοβίσει το Κοινωνικό-Πολιτικό Γίγνεσθαι, και να χαθεί στα άδυτα της «επικίνδυνης βιβλιογραφίας» για να επανεμφανιστεί ύστερα από αρκετές δεκαετίες ως επηρεάζον τον Friedrich Nietzsche.
Με τη ρήση «το άτομο δεν μπορεί να καθοριστεί από καμία ιδεολογική διάσταση, τοποθετεί την υπόθεσή του στο Τίποτε» ανατρέπει κάθε φιλοσοφικό σύστημα σε -ισμός και ορίζει το ΕΓΩ ως «αρχή που δεν ορίζεται, επειδή βρίσκεται σε συνεχή διαδικασία ροή-διάλυσης», πράγμα που σημαίνει πως το άτομο δύναται:

• να καταστρέψει, ακριβώς όπως έπλασε, Θεούς-Ιδέες-απορρέοντες Θεσμούς, και να σπάσει τις αλυσίδες που τον δένουν με το «γενικό συμφέρον» ως ψευδές και αλλοτριωτικό.

• να επιλαμβάνεται του μοναδικού χαρακτηριστικού του, την «κυριότητα», μία μορφή ουσιαστικής αυτονομίας και αυτοελέγχου, ακόμη κι όταν τελεί υπό συνθήκες δουλείας ή βασανιστηρίων.

• να απορρίπτει το κάθε «θεσμισμένο δικαίωμα» ως απάτη, επειδή ποδηγετεί την πλήρη ελευθερία.

• να αποφαίνεται κατά της Ηθικής, όπως αυτή διαμορφώνεται από τον Κρατισμό.

• να διακτινίζεται πέρα απ’ το Καλό και το Κακό αυτοκαθορίζοντας τις επιδιώξεις του, οι οποίες συνειδητοποιημένα διαφωνούν με τις «εξημερωτικές πρακτικές του Θηρίου», όπως αποκαλεί το Κράτος ο Stirner.

Κατ’ επέκταση η Αναρχία δεν είναι «Ιδεολογία» ως  «εγκεφαλική επινόηση κάποιου ιθύνοντος νου» αλλά «Κατάσταση» ως βιωμένη βούληση και ασυμβίβαστη επιθυμία, που υπερβαίνει «τους θεσμούς του εξουσιαστικού πολιτισμού και της αστικής δημοκρατίας».
Διακρίνεται από την πολυδιάστατη δράση και τα αποτελέσματά της και φιλονικεί για την εύρεση της δημοκρατικότερης ακολουθητέας διαδικασίας κατά τις συναντήσεις των μελών χωρίς να ξοδεύει χρόνο στα είδη ιδεολογικών συζητήσεων.
Συνακόλουθα η ελευθερία του Ανθρώπου, αποδεκτή και αντανακλούμενη σαν σε καθρέφτη, από την ελεύθερη συνείδηση όλων των άλλων ανθρώπων– βρίσκει στην δική τους ελευθερία την επιβεβαίωση του άπειρου πεδίου.

Η ελευθερία του άλλου δεν είναι με κανένα τρόπο όριο ή άρνηση της ελευθερίας μου, είναι αντίθετα η αναγκαία συνθήκη και η επιβεβαίωσή της…

• Το ποιητικό απόσπασμα «ΚΟΣΜΟΣ» προέρχεται από την ποιητική σύνθεση «Στις ακρώρειες της Μοναξιάς», Ευαγγελία Τυμπλαλέξη, Εκδόσεις Ωρίωνας, Θεσσαλονίκη 2017.

• Φωτογραφία: Γιώργος Νικολαϊδης

Βιβλιογραφία:

• Κυριάκος Σιμόπουλος, «Η διαφθορά της Εξουσίας», 5η έκδοση, Εκδόσεις Πιρόγα, Αθήνα.

• Κώστας Δουζίνας, «Το τέλος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2006.

• Κορνήλιος Καστοριάδης, «Ακυβέρνητη Κοινωνία», μτφ. Ζήσης Σαρίκας, Εκδόσεις Ευρασία, Αθήνα 2010.

• «Εγχειρίδιο Κοινωνικού Αναρχισμού», Πρωτοβουλία Αναρχικών Κόσμος, Επιμέλεια Γιώργος Μεριζιώτης, Πειραιάς.

• Andrew Heywood, «Πολιτικές Ιδεολογίες»,  μτφ. Χαρίδημος Κουτρής, Εκδόσεις Επίκεντρο, Αθήνα 2007.

• James Burnham, «Οι Μακιαβελιστές», μτφ. Μαρία-Αριάδνη Αλαβάνου, Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2009.

• Marisa Zavalloni & Christiane Louis-Guerin, «Κοινωνική ταυτότητα και συνείδηση», μτφ. Ρήγα-Θεοφιλοπούλου-Λυράκη-Κατσάλη, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1996.

• An Archos, «Τα σύμβολα της Αναρχίας», Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2018.

• Renato Curcio, «Η εικονική αυτοκρατορία», μτφ Παναγιώτης Καλαμαράς, Εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα, Αθήνα 2016.

• Max Nettlau, «Ιστορία της Αναρχίας»,Έκδοση 3η, μτφ. Σύλβια Μ.Κ., Εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1999.

• Max Stirner, «Ο Μοναδικός και η ιδιοκτησία του», μτφ. Ζήσης Σαρίκας, Εκδόσεις Θύραθεν.

• Errico Malatesta & Berneri, «Η κατάργηση και εξολόθρευση του Κράτους», μτφ. Βασίλης Τομανάς, Εκδόσεις Κατσάνος, Θεσσαλονίκη.

• Guy Debord, «Η Κοινωνία του Θεάματος», Έκδοση 5η, μτφ. Πάνος Τσαχαγέας-Νίκος Αλεξίου, Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα.

• Michel Foucault, «Για τη λαϊκή Δικαιοσύνη», μτφ. Αντώνης Μαούνης, Εκδόσεις Εξάρχεια, Αθήνα 2002.

* Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.

Pages: 1 2 3 4 5 6