6) Για την παρέμβαση της Δημοσιογράφου, η οποία αναφέρεται στην «συλλογική αναρχικότητα», ας της προτείνει κάποιος την αντιστροφή των όρων, έτσι για αλλαγή και διάνοιξη των οριζόντων Σκέψης της!! Η Αναρχία δεν συνιστά έναν ενδυματολογικό κώδικα, π.χ μαύρα ρούχα και γενειάδα, αλλά μία Ιδεολογία βασισμένη στην ύστατη Ηθική και Μόρφωση. Διαχωρίζεται δε στις συνιστώσες της ατομικής κινητοποίησης ως αναρχοατομικισμός και της συλλογικής δραστηριοποίησης ως Αναρχική συλλογικότητα, στο πλαίσιο της οποίας συνομαδώνονται ομοϊδεάτες και προβαίνουν σε δράσεις σύμφωνα με τις Αξίες της εν λόγω Ιδεολογίας.
Δεν πείθει πλέον κανένας εκπρόσωπος της Πολιτικής σκηνής. Ο ξύλινος λόγος κλασαυχενίζεται για «ανθρωποκεντρικές Κοινωνίες» τη στιγμή που είναι πασίδηλο πως αυτός ο «Ανθρωποκεντρισμός» περνά μέσα απ’ τις διαδικασίες άνισης – ολιγαρχικής κυριαρχίας και υποβαστάζει ξεκάθαρα τις ανάγκες του κεφαλαίου. Αφ’ ης στιγμής οι μικρές περιπλανώμενες ομάδες, που κυνηγούσαν την τροφή τους, άρχισαν σιγά-σιγά να εγκαθίστανται για να καλλιεργήσουν την τροφή, ο άνθρωπος έπαψε να υπηρετεί τη Μητέρα-Γη και τα πνεύματα που τη διακονούσαν. Αμήχανος άρχισε να σηκώνει το λάβαρο της δόξας. Φύση και άνθρωπος μεταλλάχθηκαν σε υπηρέτες ενός άκρατου Κεφαλαιοκρατισμού, ο οποίος περνάει απ’ την ακμή στην παρακμή του μετακυλίοντας τις καταστροφικές συνέπειες μετάβασης στις φτωχοποιημένες μάζες.
Η Ιστορία εμφανίζει ποικιλότροπες διακλαδώσεις ανάλογα με το μέρος του πλανήτη, ώστε να κρύβει στις αποσκευές ανόμοια σχήματα εγγράμματων ή αγράμματων κοινωνιών. Πρόκειται για ανισότητες, των οποίων η ζυγαριά άλλοτε γέρνει προς υπεροχή κι ενίοτε προς κατωτερότητα, χαρακτηριστικά ικανά να αναδείξουν ή να εξολοθρεύσουν πληθυσμιακές ομάδες. Κι ενώ αυτές οι ιδιομορφίες αποτελούν αποδεδειγμένο θεμέλιο της παγκόσμιας ιστορικής ροής, το κινούν αίτιο του φαινομένου έχει ασαφή περιγράμματα. Κι αν στο λυκαυγές της εισόδου στην κρίση, η κατάσταση συνοψιζόταν σ’ έναν γενικόλογο κι εύπεπτο όρο, αυτόν της λιτότητας, σήμερα ποια λέξη θα την περιέκλειε στις φτερούγες της ως πανάκεια στη λαίλαπα αντικτύπων που τρυπανίζουν το αλεξίσφαιρο γιλέκο της αθωράκιστης ασφαλείας.
Η πιθανότητα χρεοκοπίας επικρέμαται σαν Δαμόκλειος σπάθη όχι μόνο πάνω απ’ τα κεφάλια των Ελλήνων αλλά των Πολιτών στο ευρύτερο διηπειρωτικό ανάγλυφο. Όσο ακριβέστερες προγνώσεις εξελίξεων και γεγονότων εικάζουμε σαν άτομα ή σαν συλλογικές ομάδες, τόσο αντιλαμβανόμαστε την καταβαράθρωση ελπίδων αλλά και προσφερόμενων φόβων, αφού το άνυσμα της κάθε πρόβλεψης προβάλλει στο ένα της άκρο τονωτικά αποκυήματα στηρίζοντας στο άλλο αναμόχλευση καταθλιπτικών συναισθημάτων. Προκαταβολικές ενέργειες, οι οποίες υπερφαλαγγίζουν απερίσκεπτα οιαδήποτε δυνατότητα προβλεψιμότητας.
Στο όνομα της ασφάλειας – Στο όνομα του κινδύνου της Παγκόσμιας αναμέτρησης τα νομοθετήματα παγιώνουν έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω απ’ το ιδανικό της Ελευθερίας. Και σ’ αυτό το σημείο ας γνωστοποιηθεί μία ακόμη ρήση της κυρίας Hélène l’ Heuillet, η οποία διασαφηνίζει πως «Η τρομοκρατία με την κυριολεκτική έννοια του όρου, ξεκινά απ’ την απόφαση να θεωρήσει κανείς ότι δεν υπάρχει αθώο θύμα. Δεν σέβεται πλέον τον πολιτικό κώδικα που καθιερώνει τη διάκριση μεταξύ ενόχου και αθώου. Ο πολιτικός κώδικας που ισχύει για την πολιτική δολοφονία είναι ανάλογος του πολεμικού κώδικα, με βάση τον οποίο διαχωρίζουμε τους στρατιώτες απ’ τους πολίτες, οι οποίοι προστατεύονται κατ’ αρχήν απ’ τις πολεμικές επιχειρήσεις».
Ας κοιτάξει η Υφυπουργός και όλοι οι Ομόλογοί της τους αστέγους στα παγκάκια, τις στρατιές ανέργων που δεν έχουμε που την κεφαλή κλίναι, τις εν ψυχρώ δολοφονίες ανυπεράσπιστων και τότε ίσως να καταλάβει πως η Δημοκρατία όχι απλώς απειλείται αλλά ενδύεται αργά και σταθερά το δικτατορικό της ένδυμα. «Θα μπορούσα να μιλώ για αιώνες», όπως έχω αναφέρει σ’ έναν στίχο αλλά φοβάμαι έναν φίλο, ο οποίος με διαβάζει και με «κατηγορεί» πως δεν «βάζω γλώσσα μέσα»…
* Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.
