Είναι γνωστό πως η Εξουσία επινοεί σύμβολα και καλλιεργεί ψυχώσεις. Όταν ο Thomas Hobbes εντρυφούσε στις όψεις της Εξουσίας με το τριπλής διάστασης έργο του σχετικά με την Πολιτική, τα «Στοιχεία του νόμου» το 1640 ως πραγματεία προάγγελμα του Εμφυλίου Πολέμου στην Αγγλία -την «De Cive» το 1642 ως πραγματεία επηρεασμένη απ’ τα δεινά του Εμφυλίου Πολέμου- το «Λεβιάθαν» το 1651 ως αποτίμηση της νεωτερικότητας και των αντιξοοτήτων της, επιχειρηματολογούσε εμπεριστατωμένα πάνω στις απτές συνέπειες μεταξύ ενός σχήματος εκκοινωνισμού διαμέσου της απουσίας της πολιτικής κι ενός ανάλογου σχήματος διαμέσου της αποτυχίας της Πολιτικής.
Ακούγοντας τα λογίδρια του εκάστοτε Υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη, γεννώνται διάφορα ερωτηματικά. Σίγουρα το βιογραφικό τους είναι ένα ολόκληρο ερωτηματικό, όπως αυτό της κυρίας Παπακώστα διότι εμπλέκεται σε Κομματικές παρατάξεις διαφόρων συνδυασμών και κατά τη Μνημονιακή εκδοχή ως εκλεγμένη βουλευτής, που σημαίνει συναινεί στις δανειακές συμβάσεις υποδούλωσης των Πολιτών -το 2017 διαγράφεται απ’ τον Μητσοτάκη και ιδρύει την συνιστώσα Κεντροδεξιάς Ν.Ε.Ο- ο ανασχηματισμός του 2018 την υποδέχεται στους κόλπους της πειρατικής Κεντροαριστεράς, αλλά δόκιμο κρίνεται να σταθεί ο δυνητικός ακροατής στα λεκτικά τερτίπια, των οποίων κάνει χρήση η κυρία Παπακώστα.
1) Αναφέρονται λοιπόν στην αυτονόμηση του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, το οποίο μέχρι και σήμερα εντασσόταν στο θεσμικό-νομικό πλαίσιο του Υπουργείου Εσωτερικών. Όσο και καλή διάθεση να έχει ωστόσο ένας ενημερωμένος Πολίτης, δεν μπορεί παρά να αμφισβητεί εύλογα την προτασσόμενη αυτοτέλεια. Μεταπολεμικά υπογράφονται δεκάδες Συνθήκες με γνώμονα την «ομαλή σύμπηξη» των Κρατών της Ευρωζώνης στο Ιδεολογικό κατ’ αρχάς σκαρίφημα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, το οποίο αρχιτεκτόνημα όμως θεμελιώνεται σιγά αλλά σταθερά με πλείστες νομικές δικλείδες που αφορούν την πολιτική-οικονομική-κοινωνική κατεύθυνση των ατόμων. Παρεπόμενο των Συνθηκών, διότι οι υπογραφές δεν αποτυπώνουν το πνεύμα της καλής πίστης ούτε της καλλιγραφίας, είναι η μεταβίβαση αρμοδιοτήτων απ’ τα Κράτη-Μέλη στην Κοινότητα και κατ’ επέκταση στους νεοσύστατους θεσμούς της.
Η δικαιοδοσία που αποκτά η Κοινότητα απ’ την περιέλευση σε γνώση των κρατών-μελών της μεταφοράς μέχρι την οριστικοποίηση της κατανομής των ανειλημμένων υποχρεώσεων ιχνηλατείται πάνω σε μία σειρά μεθόδων των «Αρχών της Επικουρικότητας και της Αναλογικότητας», οι οποίες διευθετούν την εκχώρηση της κυριαρχίας στην «Αρχή της Υπεροχής του Κοινοτικού Δικαίου» με αρχετυπική συνέπεια στην ανενδοίαστη απάτη και την ιδιοτέλεια. Η «Αρχή της Υπεροχής του Κοινοτικού Δικαίου» χρησιμοποιεί τις προεκτάσεις της, Νομική Εξουσία=Residuallaw – making powers- Τροποποιήσεις των Συνθηκών ως Οδηγίες, Κανονισμοί, Αποφάσεις που δύνανται να διαρθρώσουν το δευτερογενές Δίκαιο σύμφωνα με το Άρθρο 288 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης – απορρέουσες εκ των προηγούμενων «υπονοούμενες αρμοδιότητες», ώστε να προλαμβάνει τυχόν «ανυπακοή» απ’ τα Κράτη-Μέλη. Στην ίδια Συνθήκη και στα Άρθρα 2,4,5 διαβάζουμε: «Οι αρμοδιότητες που δεν απονέμονται στην ΕΕ από τις Συνθήκες παραμένουν στα Κράτη-Μέλη, ενώ τα όρια των αρμοδιοτήτων της ΕΕ καθορίζονται από την Αρχή της Απονομής=Conferral και η χρήση των αρμοδιοτήτων από την ΕΕ καθορίζεται από τις Αρχές της Επικουρικότητας και της Αναλογικότητας», κάτι που παρεμφαίνει πως και η μικρή παραχώρηση δράσης στα Κράτη-Μέλη δεν προσδιορίζεται με σαφήνεια και κατ’ εφαπτομένη τίθεται υπό το μικροσκόπιο της ευρωπαϊκής κηδεμονίας.
Ένας από αυτούς τους αθώους Κανονισμούς συνιστά και η ανάθεση Συνοριοφύλαξης στην Frontex, κατά τον οποίον τροποποιείται ο κανονισμός 2016/399 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου – ο κανονισμός 863/2007 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου – ο κανονισμός 2007/2004 του Συμβουλίου – η απόφαση 2005/267/ΕΚ του Συμβουλίου, κατά τον οποίο διασφαλίζεται η «συνεκτική ευρωπαϊκή ολοκληρωμένη διαχείριση των συνόρων» και «Τα κράτη μέλη παρέχουν στον οργανισμό κάθε αναγκαία πληροφορία σχετικά με την κατάσταση, τις τάσεις και τις πιθανές απειλές στα εξωτερικά σύνορα και στον τομέα της επιστροφής. Τα κράτη μέλη παρέχουν στον οργανισμό τακτικά, ή κατόπιν αιτήματός του, όλες τις σχετικές πληροφορίες, όπως στατιστικά και επιχειρησιακά δεδομένα που συλλέγονται κατά την εφαρμογή του κεκτημένου Σένγκεν, καθώς και πληροφορίες από το επίπεδο ανάλυσης της εθνικής εικόνας της κατάστασης που εκπονείται σύμφωνα με τον κανονισμό (ΕΕ) αριθ. 1052/2013», όπως αναφέρεται στο Άρθρο 11§4.
Δόκιμο σ’ αυτό το σημείο να αναλυθεί ο τρόπος της Νομοθετικής διαδικασίας των αναθεωρήσεων-μεταβολών. Προτείνεται «νέα υιοθέτηση νομοθετικού εργαλείου», η οποία θα συζητηθεί από το τριλογικό σύμπλεγμα Ευρωπαϊκή Επιτροπή – Ευρωπαϊκό Συμβούλιο – Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η συμπερίληψη του νέου νομοθετικού εργαλείου υπάγεται σε διαφορετική διαδικασία, ανάλογα με τη «σπουδαιότητα» του νομοθετήματος ή καλύτερα ειπείν ανάλογα με την «αναγκαιότητα υπαγωγής του σε καθολική ή μερική ψηφοφορία»!!! Η «Συνήθης Διαδικασία=The Ordinary Legislative procedure» εδράζεται στην «Ειδική Πλειοψηφία» ως τρόπο ψήφισης των νομοθετημάτων με παράλληλη δυνατότητα συναπόφασης απ’ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στο οποίο προσπορίζεται η επιλογή απόρριψης της πρότασης. Η «Ειδική Νομοθετική Διαδικασία=Special legislative procedure» επαφίεται στην κατακύρωση του νομοθετήματος απ’ το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ενώ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει την ευκαιρία μόνο της συμβουλής και όχι της συναπόφασης!! Η «Διαδικασία της Συναίνεσης=The consent Procedure», κατά την οποία απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του Κοινοβουλίου σε θέματα διεύρυνσης Κρατών – συνομολόγηση Διεθνών Συμφωνιών – προσχώρηση της κοινότητας στις αποδεκτές Διεθνείς Συμφωνίες – Εταιρικών Συμφωνιών.
Όλα αυτά αφορούν ένα πυκνό πλέγμα θεσμών κάθετης διακυβέρνησης, η οποία με την αρωγή των Europol – Eurojust – EuropeanTask Force of Chiefs of Police – Situation Centre – Counter Terrorism Group – Police Working Group on Terrorism – G6 – CATS ως συντονιστικές ομάδες ή Οργανισμοί επικεντρώνεται στην καταστολή, την πρόληψη, τα αντιτρομοκρατικά μέτρα. Πρόκειται λοιπόν για μία πολυπλόκαμη δομή με συγκεκριμένες διαδικασίες διαμόρφωσης, στην οποία υπάγονται τα Υπουργεία Δημόσιας Τάξης των Κρατών-Μελών μέσα από συνοπτικό καταστατικό κανόνων.
Για ποιον «Υψηλό Πολιτικό Συμβολισμό» λοιπόν μιλούν οι Υπουργοί-Υφυπουργοί, τη στιγμή που οι εναλλασσόμενες ολιγαρχικές ομάδες μεταβιβάζουν τεχνηέντως την εξουσία στους ξένους αυθέντες, όπως συνήθιζαν να πράττουν αμέσως μετά την Επανάσταση του ’21 τα ξενοκίνητα κόμματα για να κερδίσουν την εύνοια του Μονάρχη, τακτική που κυριαρχεί ως τις μέρες μας. Το Υπουργείο είτε ονομαστεί Εσωτερικών, Δημόσιας Τάξης, Προστασίας του Πολίτη, δεν έχει αυτοτέλεια κινήσεων αλλά υποτάσσεται στη θεωρητική και πρακτική κατασκευή του Ευρωπαϊκού σθένους. Συνακόλουθα Υπουργοί-Υφυπουργοί και διεκπεραιωτές Υπάλληλοι, με όλα τα Σώματα Ασφαλείας να εμπεριέχονται, παραλληλίζονται ως ο Ερμής της Αρχαιότητας, ο οποίος «συγκεντρώνει όλες τις αχρειότητες της Εξουσίας και των δορυφόρων της. Αρχικακοποιός από το λίκνο του και τυφλό όργανο του Δία για κάθε επαίσχυντη επιχείρηση. Ο Δίας ως υπέρτατη Εξουσία αναθέτει στον Ερμή όλες τις ατιμωτικές αποστολές και είναι πιστός εντολοδόχος του αυθέντη», όπως ωραιότατα αναλύει τον ρόλο του Θεού ο κύριος Σιμόπουλος.
