21η Απριλίου 1967 και η Ελλάδα εισερχόταν στον γύψο.

(Ακούστε την ανάγνωση)

Ούσα γεννημένη το 1971 ήμουν πολύ μικρή για να έχω μνήμες. Ούσα γεννημένη στη Γερμανία από μετανάστες γονείς, ήμουν πολύ μακριά για να έχω μνήμες. Αδέρφια της μητέρας μου ωστόσο, που κατοικούσαν στα Εξάρχεια επί χρόνια, μου έχουν διηγηθεί με την στυγνή αλήθεια του αυτόπτη μάρτυρατόσο ζωντανά τα γεγονότα, που τα μετέπειτα αναγνώσματά μου δεν μπόρεσαν ποτέ ν’ αγγίξουν το μέγεθος της αθλιότητας. Επειδή η Ιστορία γράφεται πάντα μέσα απ’ τους ανώνυμους.

Δικτατορία που το παραδέχεται, μία περίοδος απαξιωτική για την ανθρώπινη σκέψη, η οποία ταλάνισε τη Χώρα επί μία ολόκληρη επταετία, και πάμπολλα κείμενα έχουν γραφτεί για τους βασανισμούς που υπέστη ο κοινωνικός ιστός γενικότερα.

Και χρειάστηκαν λοιπόν αυτά τα επτά έτη για να καβαλικέψει η φιλελευθεροκρατική πραγματικότητα την τροχιά της Μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας!

52 χρόνια μετά…

Όλα ανήκουν σ’ έναν εφιάλτη «κλειδωμένο» στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Τα τανκ δεν είναι ορατά στους δρόμους. Η στρατοκρατία έχει μετονομαστεί σε Αστυνομία κι οι Δεσμοφύλακες της Τάξης εκτοξεύουν χημικά-δακρυγόνα και άλλες «άκακες-αβλαβείς» ουσίες κι αέρια, όταν απειλείται το λίκνο της Δημοκρατίας απ’ την «υβριστική» έκφραση της γνώμης ή στη χειρότερη όταν οι «Αόρατοι» του Balestrini ανασταίνονται και διεκδικούν «φωνασκώντας» ψωμί, διότι απλώς δεν έτυχε να έχουν δοκιμάσει το παντεσπάνι, το οποίο αδιαμφισβήτητα είναι γευστικότερο.

Τα Μέγαρα της Δικαιοσύνης έχουν αναβαθμιστεί, καλύτερα ειπείν ανακαινιστεί με λαμπερά χρώματα και πολύχρωμες μάσκες, μάσκες πολλές που αλλάζουν ανατριχιαστικά γρήγορα αλλά είναι επειδή διανύουμε περίοδο Νέας Τεχνολογικής ευμάρειας και είναι φυσικό συνεπακόλουθο. Οι Νόμοι προβλέπουν έναν πολύ-κομματικό κοινοβουλευτισμό, κατά τον οποίο η συνδιαμόρφωση της ζωής μας γίνεται μέσα από οριζόντιες διαχειριστικές διαδικασίες. Καθημερινά τα κυβερνητικά κλιμάκια προβαίνουν σε δημοσκοπήσεις κι όταν κρίνεται απαραίτητο και σε δημοψηφίσματα, ώστε να εισακούγεται η «κοινή γνώμη», της οποίας ο αναπεπταμένος, ίσως απλώς εύρυθμος, άνθρωπος είμαι και λανθάνω καμιά φορά, παλμός συνιστά πρωταρχικό μέλημα των Ειδημόνων. Ειδικοί αφουγκράζονται τα προβλήματά μας και προς επίλυση-άμβλυνση αυτών των ανησυχιών σηματοδοτούν δημοκρατικούς ελέγχους, στην ιδιωτική οικονομική εξουσία πάντα, και κοινωνικοποιούν τα παραγωγικά μέσα και αγαθά, να μην το ξεχάσω δεν το θέλει ούτε κι ο ουρανός μιας και σε θεούς δεν πιστεύω, ώστε να έχουν όλοι οι Πολίτες πρόσβαση στις βιοτικές μέριμνες.

Αυτονομία κι Ελευθερία συνέχουν τον κοινωνικό ιστό σε κάθε του βήμα. Κι έχουμε και το θάρρος της γνώμης μας να ψηφίζουμε όποιον θέλουμε κάθε τετραετία, ή και πιο σύντομα ειδικά τελευταία, διότι η Απολυταρχία «έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί». Δόκιμο βέβαια να μην ξεχάσω ν’ αναφέρω πως επειδή «δεν γνωρίζουμε όλοι ν’ ασχολούμαστε με τα κοινά», έχουμε αναθέσει τις διευθετήσεις-διεκπεραιώσεις όλων των βαρετών ενασχολήσεων σε μία «παρεούλα» που φροντίζει για εμάς πριν από εμάς, κι ίσως και χωρίς εμάς, δεν το έχω επακριβώς διασαφηνίσει. Καμιά φορά, εδώ και 52 χρόνια, μένει σταθερά προσκολλημένη στην κληρονομική εξουσιοδότηση γενιάς σε γενιά τόσο στη πολιτική σκηνή όσο και στο επιχειρηματικό-οικονομικό γίγνεσθαι, αλλά ρητορεύουν πλήρη αναδιανομή των πάντων. Κι όλοι μας ατενίζουμε, συνήθως απόγευμα κατά το ηλιοβασίλεμα, ίσως να προσφέρονται τα χρώματα για ενθρονισμούς ουτοπικών διαθέσεων, σ’ ένα απροσδιόριστα απώτερο μέλλον, όπου τα αγαθά θα έχουν δραπετεύσει απ΄ τη δικαιοδοσία της ιδιωτικής διατακτικής εξουσίας.

Η Πολιτική Δημοκρατία έχει πλήρως διευρυνθεί σε Κοινωνική Δημοκρατία. Παρεπομένως εντελώς ανείκαστο φαντάζει ένα σενάριο εμπόλεμων συρράξεων ή διαστρωματικών αναταραχών, για τον απλό λόγο ότι απέχουμε παρασάγγας από θεσμοθέτηση στρατιωτικής αρχής και πειθαρχίας, επειδή τα προνόμια και η ιδιοκτησία των Ανωτέρων, αφού είπαμε είμαστε ισότιμοι, δεν απειλούνται με περιαγωγή τους σε κίνδυνο. Δεν κινδυνεύουμε να καταστούμε προτεκτοράτο κάποιας υπέρτερης Δύναμης ως κερδοφόρο έδαφος για τις επενδύσεις της και των μετοχικών της κεφαλαίων, διότι οι άλλες χώρες είναι Εταίροι μας, που σημαίνει μιαν αδυναμία μας την έχουν.

Ο ραβδούχος πέλεκυς δεν εκτελεί φασιστική εξουσία, διότι η ιδεολογία της ηγετικότητας-ανωτερότητας και του ισχυρού συνδέεται άμεσα με την ιδεολογία της κοινότητας και του έθνους. Διάφορες ομάδες εμφορούνται απ’ το «έξοχο» αίσθημα της αυθεντίας σε όλους τους τομείς, πνεύμα που διατηρείται εξαιρετικά θεμελιωμένο πάνω στην κατανόηση της «φυσικής του αναγκαιότητας». Είναι ένα θέμα άλλωστε που ανιχνεύεται στην ημερήσια διάταξη των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, παραδοσιακή μορφή ευλογοφανούς λογικής. Αυτή η οργάνωση ωστόσο δεν δηλώνει πραγματιστική λειτουργία διασφάλισης απρόσκοπτης δράσης της «ανύπαρκτης» Ηγεσίας. Απλώς μια ευχάριστη ψυχανάλυση της υποβόσκουσας αυταρχικής νοοτροπίας, που «καμιά φορά» επιθυμεί να επιβεβαιώνει λίγο περισσότερο τις ανασφάλειές της.

Άνεργοι δεν υπάρχουν! Έχουν συναντηθεί στην ιδεολογία του ηγετισμού και της ισχυροποίησης δια μέσω συνδικαλιστικών σχηματοποιήσεων, επίσης με οριζόντιες διαδικασίες. Δεν συναντάμε διόλου «αποκλίσεις συμφερόντων ετερογενών ομάδων» που να επιδιώκουν επανασύστασή τους δια μέσω ενσυνείδητης εθελοτυφλίας! Γενικότερα δεν υπάρχουν μικροαγρότες-μικροέμποροι-μικροτεχνίτες, επειδή το επίθετο «μικρός» μείωνε το φρόνημα και το ηθικό μας. Κι έτσι αποφασίσαμε να γίνουμε όλοι «Μεγάλοι» με το μαζοχισμό μας να δύναται να μεταβάλλει τη μισητή αυθεντία σε αξιοσέβαστο ιδεώδες!

Ιμπεριαλισμός-Φασισμός-Σωβινισμός και όλα τα εις -μός να περικυκλώνουν τις ανθρωπομάζες σαν μέσα συνδετικά αυτοσυντήρησής τους, είχαν αποχαιρετήσει τη Χώρα και την ευρύτερη επικράτεια!

Οι δικτατορίες δεν φορούσαν ποτέ μάσκες ή καπέλο.

Ένας κόμπος μου έφραζε όμως την ανάσα.

Χέρια που κουλουριάζονταν όλο και πιο σφιχτά γύρω απ’ τον λαιμό μου.

Δεν ξέρω τι συνέβαινε.

Ίσως η γνωστή ειρωνική μου διάθεση να γιγαντωνόταν.

Ίσως τα συμπλέγματα καχυποψίας, που με ταλανίζουν ενίοτε.

Ξύπνησα τρομαγμένη κι έτρεξα γρήγορα στο παράθυρο.

Ευτυχώς δεν έβλεπα τανκ στους δρόμους.

Έπρεπε να επισκεφτώ έναν ειδικό ψυχαναλυτή, να με διαβεβαιώσει βρε αδερφέ πως δεν συντρέχει ουδείς λόγος ανησυχίας!

Η λαοθάλασσα κουνούσε το σεντόνι της υποταγμένη, ένα νέου τύπου ευρύ πεδίο για σαδιστικές μορφές συμπεριφοράς.

Κι ΕΣΥ, που είπες πως όπου ήθελες έφτανες. Κι ακόμη δεν είχες φτάσει σ’ εμένα.

Ήταν που δεν το ήθελες.

Ήταν που με ξέχασες. Ή άλλη μια Μάσκα στη ζωή μου…

• Μουσική: αρμένικο κλαρίνο

• Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.