Ένας απροσδιόριστος Φεβρουάριος και σήμερα, με την αρβύλα του να προελαύνει τα αιθερικά δονώντας ελάσματα κι ο σαρκασμός του να στάζει θέλγητρα στις πληγές, όπως η δυστυχία στα μύχια την ηδονή.
Η ώρα είναι τέσσερις τα χαράματα, οι άρρυθμες δρασκελιές της νύχτας σε μιαν άτακτη στοιβαγμένες διάταξη, το μη ταξινομήσιμο τοπίο εγκολπώνονται.
Απογύμνωσα τα πόδια μου κι άρχισα να διαβαίνω αντίθετα στη φορά του ποταμού. Χωρίς άρμενα παρασέρνεται η βάρκα μου απ’ τα διανεμητικά του ύδατος αποτελέσματα που δημιουργούν τόση απαρέσκεια στο μάτι όση ευαρέσκεια στο μυαλό.
Ο δάσκαλος έχει βάλει σαν εργασία ένα πόνημα που να πραγματεύεται τον Χειμώνα. Όταν λαμβάνω τις θεματικές στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο εκνευρίζομαι, όχι επειδή τις θεωρώ κοινότοπες, αλλά επειδή όλες εμβολίζουν με χαμόγελο περιπαικτικό τον ορισμό της προσωπικής μου συνειδήσεως και ταυτότητας. Η ανησυχία του παρόντος, η προσμονή του μέλλοντος, η νοσταλγία του παρελθόντος συμπλέκονται με τρόπο δραματικό. Είναι κι αυτή η ατάραχη σοφία, με την οποία διατυπώνει τις απόψεις του…
Σ’ έκσταση περιέρχεται μεγίστη προκαλώντας τον συγχρωτισμό τόσων διαφορετικών κονδυλοφόρων. Το συνειδησιακό κελεύει γίγνεσθαι για να εξωθήσει το συνειδησιακό Είναι, κι η παρουσία θανάτου που συνοδεύει την εμπειρία δεν ανατρέπει την κατάνευση μα σ’ οντολογική την μεταμορφώνει θετικότητα. Επιλογικά υποστηρίζει απαθώς πως «τα γραπτά απ’ τη στιγμή που δημοσιεύονται δεν μας ανήκουν πια, επειδή αποκτούν νοήματα σύμφωνα με τις ανάγκες, τα ενδιαφέροντα και την οπτική των αναγνωστών ή των ακροατών.»
Με τον ίδιο φλεγματικό τόνο πρεσβεύει πως «Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν απ’ τη ζωή μας, κι αυτό που μένει είναι η σπίθα στο βλέμμα μετά από χρόνια, αφού η ζωή αναποδογυρίζει ενίοτε τα πάντα χωρίς να δείχνει τον προσδοκώμενο σεβασμό κι εμείς συνεχίζουμε αυτό το κατά τ’ άλλα πανέμορφο ταξίδι.» Διατείνεται επίσης στωικά πως «οι δάσκαλοι είναι άγγελοι που κατέβηκαν στη Γη για να βάλουν πλάτη στ’ όνειρο. Συνακολούθως οι μαθητές που διψούν για πρότυπα, κι αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό στην εφηβεία, κάθε απλή αναλυτική κίνηση σ’ αμφιλεγόμενα συνθετική να μετατρέπουν.»
Με θεωρεί άνθρωπο δυναμικό που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και του αρέσει ο τρόπος με τον οποίο δείχνω να συμφιλιώνομαι με την ιδέα πως οι σχέσεις μ’ αγαπημένους ανθρώπους τελειώνουν. Αδόκιμο θα ήταν να ξεχάσω ν’ αναφέρω πως με συμβουλεύει ν’ αποφεύγω τη χρήση εντυπωσιακών λέξεων. Κατά τ’ άλλα μου είναι πολύ συμπαθής.
Και τώρα αξίωνε να διεξέλθω το θέμα του Χειμώνα, προφανώς με νηφαλιότητα σκέψης, τη στιγμή που το σεληνόφως μ’ ακολουθούσε με τη μορφή του αποκεφαλισμένη στου ψύχους το πολύεδρο και τ’ Ωρίωνα τα αιματοβαμμένα κρόσσια σ’ αιώνια πάρελξη, να κλαίνε μπρος σε κάθε πρόστυχη έγερση νεκρωμένων κυττάρων και να φαιδρύνονται απ’ του κυκλάμινου τ’ αδιαχώριστο άρωμα. Και θα ήταν λίαν ευχαριστημένος αν κατάφερνα να απαλλαγώ απ’ τους λεκτικούς ακροβατισμούς, οι οποίοι υποστυλώνουν τον σκελετό της σκέψης μου.
Με ενέπαιζε, ήταν φανερό!
(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)
Pages: 1 2
