Το σκάνδαλο του να αντιφάσκω· να είμαι και μαζί σου και,
ναι, εναντίον σου: μαζί σου στην καρδιά, στο φως·
μα και εναντίον σου στα σκοτεινά μου σπλάχνα. Ανίσως και
για τους πατρόθεν ταξικούς μου ειρμούς προδοτικός
–στο πνεύμα απλώς… σε μια σκιά του αγώνα μου… διανοία–
ξέρω ότι προσκολλήθηκα σ’ αυτούς υπό το καθεστώς
ενστίκτου λαύρου, μιας αισθητικής μανίας… με τη μία·
μα και των προλετάριων με γοήτευσε η ζωή,
που αρθρώνει τρόπο προγενέστερό σου και μου είν’ θρησκεία,
και που είναι και χαρά, άσχετη με τη χιλιόχρονη
την πάλη μας γι’ αυτόν· τη φύση του αγαπώ, όχι τη
συνείδησή του· είναι η δύναμη η αρχετυπική
του ανθρώπου, που την έχασε σαν έγινε άνθρωπος,
στην πράξη πάνω, δίνοντάς της τής νοσταλγίας μέθη
και φως ποιητικό· δεν ξέρω τίποτ’ άλλο εγώ να πω
παρά μόνο ό,τι δίκαιο είναι, πλην όπως το αλέθει
η μη ειλικρίνειά μου – μι’ αγάπη αφηρημένη,
ναι, που καμμιά θλιβή συμπάθεια δεν τη γνέθει…
Φτωχός σαν τους φτωχούς, με την καρδιά προσκολλημένη
κι εγώ σαν κι εκεινούς σε ταπεινωτικές ελπίδες·
και σαν κι αυτούς ομοίως έχω μια ζωή κι εγώ σακατεμένη
απλώς και μόνο για να ζω. Στις παννυχίδες
μου, ζώντας μι’ απελπιστική κατάσταση αποκλήρου,
κατέχω κάτι πιο πολύτιμο (και εσύ το είδες)
απ’ όλες τις ιδιοκτησίες των αστών – εξ ολοκλήρου
το απόλυτο. Όμως όπως ακριβώς κατέχω εγώ
την ιστορία, έτσι με κατέχει και εκείνη: πλήρως.
Κι αν έχω φωτιστεί, το φως πού χρησιμεύει;…
(Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα)
