Αν κάποιος εξωγήινος παρατηρεί έξωθεν τα φοβισμένα ανθρωπάρια στην επιφάνεια της Γης, θα ξεκαρδιζόταν στο γέλιο βλέποντας τους υποχόνδριους εν δυνάμει «ασθενείς» να ικετεύουν τον «φυσικό θάνατό» τους, «φυσικός θάνατος θεωρείται ο θάνατος που δεν προέρχεται από αρρώστια-ατύχημα-μηχανικές διαταραχές», όπως αναφέρεται σε λεξικά, και να τον ορίζουν ως «δικαίωμα του Πολίτη», τοοποίο διατυπώνεται ως «αξίωση για ισότητα στην κατανάλωση ιατρικών υπηρεσιών» και όχι ως «απελευθέρωση από τα δεινά των ταξικών ανισοτήτων που επιβάλλει οαστικός ατομικισμός» ή ως «ελευθερία και γνωστική δυναμική για ικανή λειτουργία τους σώματος, ώστε να επιτυγχάνεται η αυτό-περίθαλψη».
Είναι η ελπίδα του «αστού να συνεχίσει να ζει ρυπαρός και γηραλέος στην πολυθρόνα του σπιτιού ή του χώρου εργασίας του» και του «προλετάριου που αντάλλαξε την αξιοπρέπειά του με την κοινωνική ασφάλιση, ώστε να έχει πρόσβαση σε κρατικές δομές με θεσμισμένη ιατρική περίθαλψη».
Είναι η εικόνα του «καλού θανάτου», ο οποίος «εναρμονίζεται με το βιομηχανικό ήθος», όπως εύστοχα διατείνεται ο Ivan Illitch.
Στην αντίληψη του «Ευρω-Πέου» λοιπόν έχει συγχωνευτεί αυτή η μακάβρια και παραισθησιακή εικόνα του θανάτου με την έννοια της «κοινωνικής προόδου» με τα συνδικάτα να γράφουν στα καταστατικά τους την ιατρική περίθαλψη των γερόντων, κι επομένως τρέμει στην ιδέα οιασδήποτε ασθένειας διακηρύττοντας το βαθύτατα «ιατρικοποιημένο ιδεώδες».
Όπως δόγμα είναι λοιπόν η Εκκλησία και το θρησκευτικό φρόνημα που καλλιεργεί στο ποίμνοιό της, ανάλογο δόγμα συνιστά και η Ιατρική ως κατασταλτικό φερέφωνο του Κράτους επί του ποιμνοίου επίσης.
-
Οι Πιστοί στην 1η περίπτωση επαφίενται σε μια «ανώτερη Δύναμη» για να σωθούν, την οποία ωστόσο δεν βλέπουν ενσαρκωμένη παρά στον κληρικό, ο οποίος αντιμετωπίζεται ως «υφιστάμενος του Μεσσία» ενίοτε.
-
Στην 2η περίπτωση οι Πιστοί, επειδή περί Πιστών πρόκειται κι εδώ, εναποθέτουν την ύστατη ελπίδα τους σε μία «ενσαρκωμένη κατάρτιση», τους διαφεύγει όμως η κρατική μεθόδευση αυτής της κατάρτισης, η οποία ευκόλως και χωρίς καμία αντίσταση μπορεί πλέον να ασκήσει αποτελεσματικό έλεγχο.
Εκεί λοιπόν που το «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» δεν κατάφερε να επιφέρει «εθνική ομοψυχία», έρχεται η τεχνοεπιστήμη για να εγκολπωθεί τεράστιες μάζες Θνητών, οι οποίες πείθονται να προσφέρουν αντί πινακίου φακής και την ελάχιστη υποψία ελευθερίας, που μπορεί να είχαν κερδίσει κάποιοι άλλοι στο παρελθόν γι’ αυτούς, επειδή πλήρης ελευθερία δεν υπάρχει ούτως ή άλλως, και να θέτουν εαυτόν υπόλογο στον πάσης φύσεως μπάτσο για «σοβαρό λόγο κυκλοφορίας» τους .
Επιστρέφοντας στη Θεωρία των Αντιθέτων, οι κοινωνίες του σήμερα επιθυμούν να ευρωστοποιήσουν την παρουσία του «Καλού» με θεσπίσεις Ολοκληρωτισμού χωρίς να έχουν προνοήσει την τερατογένεση που προκύπτει από τη νομιμοποιημένη περιθωριοποίηση του «Κακού».
Ο «Ευρω-Πέος» επαλήθευσε την υποτακτική του Ειδή.
Δεν υπάρχει κανένα εμβόλιο, κανένα φάρμακο για να τον σώσει.
Δεν υπάρχει καμία, μα καμία σωτηρία.
Επειδή θα ξυπνήσει την επομένη και θα απαγγέλει Καβάφη με στόμφο «θλιμένου», υπενθυμίζοντας στο φυλακισμένο κουφάρι του πως:
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Κι εδώ είναι που ο ευνουχισμένος Θνητός έχει χάσει το στοίχημα υποπίπτοντας σε πλήρη προσκύνηση…
-
Κείμενο: Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.
