Ο «Ευρω-Πέος» επαλήθευσε την υποτακτική του Ειδή.
Δεν υπάρχει κανένα εμβόλιο, κανένα φάρμακο για να τον σώσει.
Δεν υπάρχει καμία, μα καμία σωτηρία.
Μπαίνω σήμερα στο σούπερ-μάρκετ.
Μπαίνοντας μέσα, τρέχει φουριόζα μία υπάλληλος και με προλαβαίνει τρομοκρατημένη στα καλαθάκια.
Μου δίνει ένα χαρτί με αύξοντα αριθμό επάνω.
Το κοιτάζω
Αριθμός 34
Την κοιτάζω χωρίς να μιλήσω, υποψιασμένη, και περιμένω να δω ποια μ@λ@κία θα μου πει.
«Πρέπει να ξέρουμε πόσοι άνθρωποι είναι μέσα στον χώρο του καταστήματος. δεν επιτρέπονται πολλά άτομα», μου ανακοινώνει με ύφος περισπούδαστο, «Ειδικός» κι αυτή.
«Ευτυχώς! Ίσα που πρόλαβα», απαντώ με τη γνωστή ειρωνία που με διακατέχει κι απ’ τα δόντια μου συχτιρίζω, «την τύχη μου σ’ αυτόν τον άθλιο Κόσμο, με όλους τους ειδικούς να διαφεντεύουν το κάθε βήμα».
Προχωρώ για να δω αναρτημένο στους διαδρόμους πως «δεν επιτρέπεται η αγορά απορρυπαντικών- αντισηπτικών, είδη χαρτιού, πάνω από τρία τεμάχια έκαστος».
Μετά στο ταμείο, έπρεπε να περιμένω στην ουρά περίπου ένα μισάωρο για να πληρώσω τα δύο, ακριβώς όμως δύο, προϊόντα που είχα αναχείρας, επειδή οι Θνητοί είχαν κάνει απόβαση με τα παραφουσκωμένα πορτοφόλια τους κι είχαν γεμίσει τα καλάθια μέχρι πανω σε σημείο να πέφτουν τα πράγματα και να χρειάζεται να τα κρατάνε και με τα χέρια. Τέτοια ευμάρεια ούτε επί ΠΑΣΟΚ πια!!
Δεν υπάρχει καμία σωτηρία για τον «Ευρω-Πέο».
Σεβαστές οι προσπάθειές του να πλασάρει το προσωπείο του «επαναστάτη», του «ανένταχτου», του «ευφυή», του «διαφορετικού» και άλλων ανάλογου προφίλ όρων. Δεν λέω, καλά τα όνειρα στην εικονική τραγικότητα.
Αλλά απεδείχθη πως είναι γι’ αυτόν πανεύκολο απλώς να κατασκευάζει διπολισμούς σε κομματικό επίπεδο, ως γνήσιος πολιτικοποιημένος υποτελής, και δη από την οθόνη, εν μέσω πλήρους ασφάλειας.
Ο μετα-πολιτευτικός «Κομμουνιστής», που ουδεμία σχέση έχει με τον αντάρτη που αψηφούσε τα πάντα και τους πάντες , που δεν λογάριαζε τη «ζωούλα» του, λειτουργεί ως «γνήσια παραφθορά του σε μεσόκοπο αστό» αλλά τάχθηκε υπέρ των μεταναστών-προσφύγων και με τον διεθνισμό στη φαρέτρα του εγκαλούσε τους εθνικόφρονες σχετικά με το Μακεδονικό ζήτημα, το οποίο συχνά-πυκνά αναδύεται εδώ και αιώνες ως σανίδα διαφωνίας-σωτηρίας. Ανάθεσε ταυτοχρόνως τον δικαιωματισμό στη Δικαστική Εξουσία και στίβαξε τους ανέστιους σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως υπό την «μέριμνα» των ΜΚΟ, η γνωστή αλληλεγγύη επί χρήμασι. Βρίζει ολημερίς τις κυβερνήσεις του δικομματισμού, απ’ τις οποίες ωστόσο απέσπασε ένα σωρό προνόμια ως υπάλληλος στο παρελθόν και βγαίνει στους δρόμους να διεκδικήσει τη συνταξούλα για την οποία έσκυψε την κεφαλή σε όλες αυτές τις κυβερνήσεις δικομματισμού.
Ο μετα-πολιτευτικός «Χουντικός», που ουδεμία σχέση έχει με τον «αποφασίζω και διατάσσω», επειδή διερεύνησε αρκούντως τις πτυχές απαγόρευσης και κατέληξε πως η ευθεία «μη-έγκριση» πεισμώνει τους Θνητούς, λειτουργεί ενίοτε ως «επίπλαστη παραφθορά του σε μεσόκοπο προλετάριο» προς δημιουργία εντυπώσεων αλλά τάχθηκε κατά των μεταναστών-προσφύγων, επειδή κινδυνεύει η καθαρότητα του πολιτισμού και της γλώσσας του, μιας γλώσσας βέβαια που δεν γνωρίζει κι επιθυμεί άκρατους λαϊκισμούς με απλοϊκές λεξούλες, κι ενός πολιτισμού του οποίου δεν είναι καν επίγονος μετά την ενδιάμεση στάση του στη Βυζαντινή εποχή και τον Διαφωτισμό. Ανάθεσε ταυτοχρόνως την προστασία του «πολιτισμού» του στις Αστυνομικές Αρχές και στίβαξε τις «ελπίδες» του στην airBNB για μια «οικονομική σιγουριά».
Ο διπολισμός, επίπλαστος μεν υπαρκτός δε για ευνόητους λόγους, καλά κρατεί εδώ και πολλά-πολλά χρόνια.
Μέσα στην δυαρχία κομματικού «ενδιαφέροντος κι αντιπαράθεσης» ενέταξε με τη μέθοδο του εγκιβωτισμού ο «ανθρωπάκος ο Μέγας» και το δίπολο «Εκκλησία-Επιστήμη», στο οποίο συμφύρονται οι «διακηρυγμένοι εχθροί» ένεκα «κομματικής δεοντολογίας» και βρισκόμαστε σε ένα πολιτικό φάσμα σε πλήρη συμπόρευση για την αποτροπή του «Κακού». Σημειωτέον πως η «Επιστήμη» αποκτά οντότητα και «κύρος» ακριβώς μέσα από την διαμετρική αντιστράτευσή της στην Εκκλησία, με σκοπό την ανάληψη των ηνίων φυσικά στο άρμα της Εξουσίας. Οι σημερινοί «προοδευτικοί» που «πέφτουν απ’ τα σύννεφα», όταν ακούν για Πιστούς που «κοινωνούν το σώμα και το αίμα του Χριστού» με το ίδιο κουτάλι, δεν είναι παρά οι ίδιοι που συνεπικουρούσαν τον Ιούνιο του 1993 την Εκκλησία της Ελλάδος, όταν διοργάνωνε ανοιχτή εκδήλωση προς τιμήν του Ράντοβαν Κάραζιτς, καταδικασθέντα για τη σφαγή 8.000 βόσνιων της Srebrenica. Συνδιοργανωτές ήταν τότε η ΓΣΕΕ-η ΑΔΕΔΥ-η ΠΑΣΕΓΕΣ και η εκδήλωση στηρίχτηκε από εκπροσώπους των κομμάτων της ΝΔ-του ΠΑΣΟΚ-του ΚΚΕ-του ΣΥΝ.
Πρόκειται για την θεωρία των αντιθέσεων του Σωκράτη, «το Ηδύ και το Λυπηρό συνυπάρχουν ως συγγενή και ποτέ ως αποξενωμένα». Η χειροπιαστή εμπειρική πραγματικότητα κυκλοφορεί σε κίνηση διπλού γίγνεσθαι, τουτέστιν αμφίδρομα αφού όλα αποκτούν υπόσταση μέσα από την αντιπαραβολή τους με κάτι άλλο. Το δίκαιο κρίνεται σέ αντιπαράθεση προς το άδικο, το ταχύ προς το βραδύ, το όμορφο προς το άσχημο, έτσι ώστε το μέτρο του καθενός να είναι ο συγκριτικός βαθμός σε σχέση με το αντίθετό του, «τό δε μειζον υπερέχον, τό δε έλαττον ύπερεχόμενον», όπως αναφέρει και ο Πλάτωνας στο «Περί δικαίου, 373 e∙ Πολιτεία, 483 b».
